Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Μια Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού, σ’ έναν παραθαλάσσιο οικισμό στα βόρεια του Δουβλίνου, τέσσερεις φίλοι κι ένας μυστηριώδης ξένος θα περάσουν τη νύχτα παίζοντας χαρτιά και πίνοντας.
Ο Σάρκυ (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος) έχει επιστρέψει για να προσέχει τον Ρίτσαρντ (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης), τον μεγαλύτερο αδελφό του, που τυφλώθηκε πρόσφατα. Ο Ιβάν (Νίκος Ψαρράς) δεν βλέπει μπροστά του γιατί έχει χάσει τα γυαλιά του και λατρεύει το ποτό, ενώ ο Νίκυ (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) κορδώνεται για τα ρούχα του, ενώ τρέμει την γυναίκα του και έχει επίσης αδυναμία στο ποτό. Και ο κύριος Λόκχαρτ (Αιμίλιο Χειλάκη) είναι ο καλοντυμένος πλούσιος που ξέρει πολλά…
Περισσότερα επί σκηνής, στον «Φάρο», το έργο του Κόνορ Μακφέρσον, που παίζεται από την Κυριακή του Πάσχα στην πόλη μας, στο Θέατρο Αριστοτέλειον (Εθν.Αμύνης 2). Μια παράσταση που με την απλότητά της, και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών που παίζουν σε αυτήν, θα καταφέρει σίγουρα να σας βάλει στο ρυθμό της. Εμείς ξεκλέψαμε λίγο από τον χρόνο του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και μιλήσαμε μαζί του για τον «Φάρο», για τους ήρωες του έργου και για τον δικό του ρόλο.
-Πώς θα περιγράφατε το έργο αυτό;
-Είναι ένα έργο που έχει μια πολύ ρεαλιστική φόρμα. Το πρώτο μισάωρο έχεις την αίσθηση πως βλέπεις ένα θεατρικό που θα μπορούσε να είναι και νεοελληνικό ή ακόμη και της αμερικάνικης σχολής, να είναι Μάμετ. Νομίζεις ότι θα εξαντληθεί όλο στο ρεαλιστικό πλαίσιο μιας παρέας ανθρώπων που βλέπουμε στοιχεία του χαρακτήρα τους, των σχέσεών τους, της δύσκολης στιγμής τους, αλλά και της αγάπης που έχουν με έναν τρόπο μεταξύ τους, με όλα τα συν τα και πλην των ατόμων που έχουν σχέσεις για πολλά χρόνια.
Παρόλα αυτά, μέσα στην πρώτη κιόλας ώρα το έργο παίρνει μια άλλη τροπή, όπου φεύγει από τον ρεαλισμό και, κατά τη γνώμη μου, συναντιέται με το πιο βαθύ κομμάτι που κουβαλάει το οποίο είναι πιο υπαρξιακό, και εκεί είναι το σημείο που προσωπικά με συγκινεί περισσότερο.
Όλο το πρώτο κομμάτι έχει ενδιαφέρον και χιούμορ, όμως αν δεν είχε το δεύτερο κομμάτι, θα ήταν κατά τη γνώμη μου πιο ρηχό έργο, καλογραμμένο μεν, αλλά ρηχό. Το υπαρξιακό κομμάτι το κάνει πιο ουσιαστικό και πιο βαθύ. Μέσα στις δύο ώρες που διαρκεί «Ο Φάρος» θίγει ουσιαστικά ζητήματα, αλλά το κάνει με πολύ χιούμορ.
-Βλέποντας το έργο είχα την αίσθηση πως οι διάλογοι ήταν τόσο καθημερινοί και απλοί και θα μπορούσαν να ανήκουν σε μια πραγματική ανδροπαρέα. Πώς λειτούργησε αυτό στις πρόβες;
-Δεν είναι κάτι ειδικό αυτό στο θέατρο. Αφορά σε μεγάλο μέρος των έργων και ειδικά σε κείμενα του νατουραλισμού, του ρεαλισμού. Εξάλλου η δουλειά των ηθοποιών είναι να κάνουν τους διαλόγους να φαίνονται φυσιολογικοί. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε συνήθως κάτι δεν πάει καλά.
-Συναντιέστε για ακόμη μια φορά στη σκηνή με τον κύριο Μαρκουλάκη. Πώς είναι η συνεργασία σας;
-Με τον Κωνσταντίνο είναι ο πέμπτος χρόνος που δουλεύουμε παρέα, και μέλλεται σίγουρα και ένας έκτος χρόνος. Έχουμε σχεδόν κοινή ματιά στα έργα και στην ανάγνωσή τους, κοινό γούστο, πολύ κοντινή γλώσσα και πολύ μεγάλη συνεννόηση σε πολύ μικρό χρόνο. Ο τρόπος που θα δουλέψουμε είναι πολύ συμπυκνωμένος. Από την αρχή ήταν έτσι, και σιγά σιγά κατακτιέται περισσότερο. Και πια μπορώ να πω πως είναι ένας φίλος μου.
-Ο Σάρκυ, ο ήρωας που υποδύεστε, παρά τα πάθη του, είναι ένα πρόσωπο αγαπητό. Γιατί; Ποια στοιχεία του χαρακτήρα του ξεχωρίζουν;
-Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί εξετάζουν αληθινά ποια στοιχεία του χαρακτήρα του άλλου τους αρέσουν και ποια όχι. Αυτές οι σχέσεις βασίζονται περισσότερο στο αίσθημα που έχουμε για τον άλλο, παρά σε μια ψύχραιμη κριτική ματιά για το αν μας αρέσει τελικά ο άλλος ή όχι. Μιλάμε για ανθρώπους που βασικά ο ένας μιλάει άσχημα για τον άλλο. Μάλιστα ο Ρίτσαρντ, ο μεγαλύτερος αδερφός, μιλάει μόνον άσχημα για τον Σάρκυ. Άρα δεν του αναγνωρίζει κάποια προτερήματα ή αρετές χαρακτήρα και για αυτά τον αγαπάει ή δεν τον αγαπάει. Η αγάπη είναι σχεδόν δεδομένη και πέρα από συζήτηση.
Μάλλον εμφανίζεται απλώς στις οριακές στιγμές, όταν πραγματικά ο Ρίτσαρντ αισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά ή όταν, όσο κι αν δεν μπορεί να το αντιληφθεί, ο αδερφός του μπορεί να κινδυνεύει. Και η αγάπη εμφανίζεται σαν αδιαπραγμάτευτη συνθήκη παρελθόντος, έχουν «γράψει» τα χρόνια που έχουν περάσει και αυτό που αισθάνεται ο ένας για τον άλλο.
Όμως, επαναλαμβάνω, δεν νομίζω πως κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο οποιουδήποτε από τους ήρωες το γνωρίζει ο άλλος με γνώση και συνείδηση και αγαπάει τον άλλο για αυτό. Και έτσι πιστεύω πως συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους.
Λίγοι είναι αυτοί που μπαίνουμε στη διαδικασία για να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που μας αρέσει στους άλλους και τους αγαπάμε. Περισσότερο έχουμε μάθει να αισθανόμαστε έτσι για κάποιον ή αλλιώς για κάποιον άλλο.
-Το ότι δεν αποκαλύπτει την μάχη που δίνει ο Σάρκυ τον κάνει πιο δυνατό;
-Τι θα μπορούσε όμως να κάνει και τι να πει; Είναι πολύ δύσκολο να ομολογήσει οτιδήποτε από αυτό που περνάει και να μην φωνάξουν επί τόπου το 166 να τον πάρουν μέσα. Τι να έλεγε; «Παιδιά εδώ ανάμεσά μας είναι ένας κύριος που θέλει να μου πάρει την ψυχή;».
Η συνθήκη που έχει φτιάξει ο συγγραφέας είναι άρτια δομημένη ώστε ο Σάρκυ να το περάσει όλο αυτό μόνος του ανάμεσα σε τους δικούς του ανθρώπους, όμως να μην μπορεί να ζητήσει βοήθεια.
-Τι θα λέγατε για το μεταφυσικό κομμάτι του έργου;
-Δεν νομίζω ότι ο Μακφέρσον ασχολείται πολύ με αυτό. Δεν είναι ένα κείμενο που μιλάει για τον Θεό ή τον Διάβολο.
-Είναι για την δεύτερη ευκαιρία όμως...
-Ναι, είναι για την δεύτερη ευκαιρία, για την συνείδηση, για την σχέση με τους άλλους, και το πόσο μπορούν οι άλλοι τελικά, και η σχέση μας μαζί τους, να είναι λύση ή μέρος της λύσης, πόσο η σωτηρία με έναν τρόπο έρχεται με την επαφή μας με τους άλλους, και πόσο στα αλήθεια ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί σε όποια στιγμή κι αν βρίσκεται να ξανακοιτάξει τη ζωή του και να πάρει μια ανάσα και να αρχίσει ξανά, ακόμη κι αν έχει φτάσει πραγματικά στο χείλος του γκρεμού. Πρόκειται για ένα βαθιά αισιόδοξο και φωτεινό κομμάτι του έργου. Και αυτό δεν έρχεται από μια άλλη δύναμη. Δεν δίνει τη λύση ο θεός. Μέσα από τον ίδιο τον άνθρωπο έρχεται η λύση και ο καθένας βρίσκει τη δύναμη για μια νέα αρχή. Έτσι αισθάνομαι εγώ. Δεν νιώθω πως έχει κάτι μεταφυσικό το έργο.
-Τελευταία κάνατε και σκηνοθεσία στα «7 χρόνια» και στην «Προδοσία». Πώς ήταν το πέρασμα αυτό;
-Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Μου προτάθηκε και το αποδέχτηκα με χαρά και πέρασα και πολύ καλά. Αυτό δεν αλλοιώνει τη θέση μου και την σχέση μου με το θέατρο. Ηθοποιός είμαι και ηθοποιός παραμένω.
-Πείτε μας δυο λόγια και για την συμμετοχή σας στον «Καζαντζάκη», στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή; Και υπάρχει και κάποιο πλάνο για κάποια άλλη ταινία;
-Δεν έχω κάποια πρόταση στον κινηματογράφο. Τώρα όσον αφορά στον «Καζαντζάκη» είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω με μια μόνο φράση για αυτή την ταινία, όμως σίγουρα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία.
-Οπότε τον επόμενο χειμώνα κρατούμε την συνεργασία σας με τον κ. Μαρκουλάκη..
-Ναι, συνεχίζουμε στον «Φάρο» και τα υπόλοιπα τα βλέπουμε.
Παίζεται: 12,13/4 στις 21.00, 14 και 15/4 στις 18.00 & 21.15 , Τετάρτη- Πέμπτη –Παρασκευή: 21:00, Σάββατο & Κυριακή: 18.00 & 21:00. Είσοδος: 20 € & ,15 € φοιτητικό. Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη 15 € για άνω των 65 ετών και κάτω των 26 ετών και για κατόχους κάρτας ανεργίας. Κάθε Σάββατο βραδινή 20 € γενική είσοδος.
Προπώληση: Θέατρο Αριστοτέλειον τηλ. 2310 262 051, Με πιστωτική/ χρεωστική κάρτα:www.tickemaster.gr, Τηλ. Κέντρο 210 8938111. Με πιστωτική/ χρεωστική κάρτα (VISA ή MASTERCARD) καθώς και μετρητά από Γερμανός & COSMΟΤΕ.
Για το έργο
Ο αγγλικός τίτλος του έργου,The Seafarer (ο Ναυτικός),είναι δανεισμένος από ένα ομώνυμο ποίημα ανωνύμου, γραμμένο στα αρχαία Αγγλικά, στα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όπου ένας ναυτικός μιλάει στους στεριανούς για τις οδύνες της ζωής στη θάλασσα και προσεύχεται στον Θεό.
Το έργο έκανε πρεμιέρα το 2006 στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, στο Λονδίνο και ακολούθως το 2007 στη Ν. Υόρκη, στο Μπρόντγουεϊ, και τις δυο φορές σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα και τιμήθηκε με υποψηφιότητες και βραβεία Ολιβιέ και Τόνυ. Έκτοτε, οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Τώρα, σ’ ένα από τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας, με ένα θίασο καταξιωμένων πρωταγωνιστών παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρεμιέρα.
Οι συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Μετάφραση:Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – Αθανασία Σμαραγδή
Σκηνικά:Αθανασία Σμαραγδή
Φωτισμοί:Αλέκος Γιάνναρος
Κοστούμια:Μαρία Κοντοδήμα
Μουσική:Μίνως Μάτσας
Βοηθοί σκηνοθέτη:Μανώλης Δούνιας – Έλενα Σκουλά
Θεατρικές Επιχειρήσεις : Κάρολος Παυλάκης
Διανομή (με σειρά εμφάνισης)
Σάρκυ: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Ρίτσαρντ: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Ιβάν: Νίκος Ψαρράς
Νίκυ: Προμηθέας Αλειφερόπουλος
ΚύριοςΛόκχαρτ: ΑιμίλιοςΧειλάκης
