Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Μια γέφυρα που ενώνει Παράδεισο και Γη, μεταφέρει σ’ ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα τον ρεμπέτη Μάρκο Βαμβακάρη, τον σερ του ρεμπέτικου τραγουδιού Γρηγόρη Μπιθικώτση, για να ξαναζήσουν τη ζωή τους όλη μόνο για λίγες ώρες στις γειτονιές της γης. Στην παράσταση «Βαμβακάρης –Μπιθικώτσης: ο ρεμπέτης και ο σερ» που έρχεται στο Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών, την Πέμπτη 5 Ιουλίου, στις 21.30 ζωντανεύει επί σκηνής η ιστορική πορεία και συνεργασία των δύο δημιουργών μέσα από καταξιωμένους ερμηνευτές, μουσικούς, ηθοποιούς και χορευτικά σύνολα.
Και αυτό έγινε δυνατό μέσα από τη συνεργασία δύο απογόνων των δημιουργών: του Στέλιου Βαμβακάρης και της Άννας Μπιθικώτση. «Θελήσαμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές το έργο που παραλάβαμε», ανέφερε η ίδια σε συνέντευξη που μας παραχώρησε. Δήλωσε περήφανη για τον πατέρα της και μίλησε τα τραγούδια του. Παράλληλα, αναφέρθηκε στην ενασχόλησή της με την συγγραφή, ενώ σχολίασε και το σημερινό λαϊκό τραγούδι.
-Ο Μπιθικώτσης και ο Βαμβακάρης είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν με τραγούδια που έγραψαν ιστορία στον χώρο της μουσικής. Με την τωρινή παράστασή σας, οι δυο τους, τα έργα τους, συναντιούνται ξανά, μέσω των απογόνων τους. Τι θα δούμε στη σκηνή και πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
-Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που συνεργάζομαι με τον Στέλιο Βαμβακάρη ενώνοντας τις ιστορίες των μύθων γονιών μας. Η ιδέα γεννήθηκε μέσα από τις κοινές βιωματικές και ιστορικές μας μνήμες που μας ένωσαν.
Η ιδέα γεννήθηκε από την ανάγκη να μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές το έργο που παραλάβαμε.
Μέσα από το σενάριο που υπογράφω, εκτυλίσσεται ένα μου όνειρο όπου μια γέφυρα ενώνει τον Παράδεισο με τη γη, μεταφέροντας σ’ ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα τον Μάρκο, τον πατριάρχη του ρεμπέτικου τραγουδιού και τον ακριβό μου πατέρα Γρηγόρη, τον απόλυτο σερ του ελληνικού τραγουδιού, που πήραν άδεια από τις πύλες του Παράδεισου για να ξαναζήσουν τη ζωή τους όλη μόνο για λίγες ώρες στις γειτονιές της γης. Για να πάνε στα «Μικρά κι ανήλιαγα στενά της φτωχογειτονιάς τους», για να συναντήσουν εκεί τη «Φραγκοσυριανή», τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης». Για να τραγουδήσουν μαζί με τους «Ρεμπέτες του ντουνιά…».
Η παράσταση είναι ένα έργο ζωής που αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος μέσα από δραματοποιημένες αφηγήσεις που μοιράζομαι με ηθοποιούς, γνωρίζω στο κοινό μέσα από τις βιωματικές και ιστορικές μου μνήμες δίπλα στον ακριβό μου πατέρα, τη ζωή και το έργο του από τα δύσκολα χρόνια του, τη συνάντηση του με τον μεγάλο του δάσκαλο Μάρκο Βαμβακάρη, ως την καταξίωση ως το στερνό του ταξίδι στην αθανασία. Ταυτόχρονα προβάλλονταν ανέκδοτα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα από το προσωπικό μου αρχείο, ενώ περίτεχνα και ευρηματικά καταξιωμένοι ερμηνευτές και μουσικοί αποδίδουν τραγούδια κλασσικών μουσικών έργων, όχι μόνο των συνθέσεων του Μάρκου Βαμβακάρη που ερμήνευσε, αλλά και των κορυφαίων ποιητών και συνθετών μας που σφράγισε με τη δωρική φωνή του ο ερμηνευτής της Ρωμιοσύνης.
Στο δεύτερο μέρος το αμάξι με τα δυο άλογα θα μας σεργιανήσει μαζί με το Μάρκο και τον Γρηγόρη, από τη Σύρο στη Κοκκινιά για να συναντήσουμε μέσα από σταθμούς την πολύπαθη ζωή και το ανυπέρβλητο έργο του «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου, τα βιώματα του, την προσωπικότητά, τα τραγούδια του, αλλά και άγνωστες συγκλονιστικές στιγμές που διαδραματίστηκαν ανάμεσα στο δάσκαλο Μάρκο και το μαθητή Γρηγόρη.
-Πώς εργαστήκατε για να φτιάξετε το σενάριο; Τι κρατήσατε από τα στοιχεία που είχατε στη διάθεσή σας; Τι φτιάξατε από την αρχή;
-Εργάστηκα με οδηγό τις μνήμες μου και τις διηγήσεις του Γρηγόρη Μπιθικώτση τις οποίες καταγράφω και στο βιβλίο μου με τον τίτλο «ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ… ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ 1922 – 2005». Κράτησα τα πάντα.
-Ο πατέρας σας υπήρξε ένας τραγουδιστής που η φήμη του και τα τραγούδια του παραμένουν γνωστά. Τι θυμάστε από αυτόν και τι από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε;
-Θυμάμαι κάθε μας στιγμή. Τις συμβουλές του, την απλότητα του, τη τρυφερότητά του, τα πάντα του. Αυτό όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι το τίμημα της δόξας του το πλήρωσα ακριβά. Για να τον έχει ο κόσμος έπρεπε να τον στερηθώ και τον στερήθηκα στα άγουρα μου χρόνια που ήθελαν και το δικό του «νερό» για να ανθίσουν… Ήμουν όμως περήφανη που αυτός ο μύθος ήταν ο λατρεμένος πατέρας μου! Ευτυχώς στην εφηβεία μου κατάφερα να ξεχωρίσω τον πάτερα Γρηγόρη από τον Μπιθικώτση και έτσι ισορρόπησα!
Από τις συνεργασίες του θυμάμαι τον επαγγελματισμό του, τον λόγο του που ήταν συμβόλαιο, την ακρίβεια των ραντεβού του, τις ατέλειωτες πρόβες του μαζί τους , τον σεβασμό του , την ανθρωπιά του, το χιούμορ του, τις θυμοσοφίες του και το ότι αυτό που έδινε του επιστρεφόταν.
-Ποιο από τα τραγούδια του πατέρα σας έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας και γιατί;
-Το τραγούδι που με σημάδεψε και έχω ξεχωρίσει είναι «ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ». Ποτέ δε θα ξεχάσω την ημέρα που ηχογραφούσε στο στούντιο της «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ» τα τραγούδια του «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ». Ήμουν εκεί με το σχολειό μου. Καθόμασταν όλα τα παιδιά κατάχαμα ήσυχα – ήσυχα, λες και ήμασταν σε εκκλησία. Κι εγώ ένιωθα σαν ένας τυχερός άγγελος στον Παράδεισο της γης, την ώρα που τραγουδούσε ο πατέρας έχοντας για χορωδία τις παιδικές μας ανάσες.
-Το λαϊκό τραγούδι εκφράζει τις έννοιες, τα πάθη, τα προβλήματα του λαού. Τι νιώθετε πως έχει αλλάξει σε αυτό από την εποχή που ο πατέρας σας το υπηρετούσε μέχρι σήμερα;
-Το τραγούδι σήμερα έχει χάσει την αυθεντικότητα και την ψύχη του. Παρόλο ότι βιώνουμε εποχές που σε πολλά τους σημεία μοιάζουν με αυτές του χθες, διακρίνω ότι έχει χάσει την αποστολή του.
-Θυμάστε την στιγμή που αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την γραφή; Και ποια ήταν η αντίδραση του πατέρα σας σε αυτή την απόφαση;
-Από παιδί έγραφα. Από τότε έως σήμερα όταν γράφω βλέπω τα καθρεφτίσματα της ψυχής μου στα λευκά χαρτιά μου. Σκέπτομαι, εκπλήσσομαι, εντυπωσιάζομαι, προσγειώνομαι, πιστοποιώ, ψυχολογώ, «σπουδάζω» την ευλογία της σιωπής σε μια απόλυτη ελευθερία επιλογής που υπαγορεύει, η αλήθεια, η κραυγή της ψυχής για να σωθεί ό,τι σώζεται. Απ’ αρχής αυτής της έκφρασης αισθάνομαι να με σκεπάζει η ευλογία της ευχής του.
-Έχετε ασχοληθεί με την πολιτική και έχετε κοινωνική δράση. Πώς κρίνετε την σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην χώρα μας;
-Ας μονιάσουμε όλοι τούτες τις μέρες, «ας βάλουμε το μαχαίρι στο θηκάρι δεν μας χρειάζεται». Ξέρουμε σε κρίσιμες στιγμές για την Ελλάδα να δίνουμε μάχες για τα ιδανικά μας, να παλεύουμε μαζί, για το μέλλον των παιδιών μας, για την Ελλάδα που οφείλουμε να τους παραδώσουμε, για την Ελλάδα που τους αξίζει. Γιατί πώς να το κάνουμε, εμείς στην συντριπτική πλειοψηφία είμαστε άνθρωποι μπεσαλήδες, αγνοί, ειλικρινείς, ψυχούλες, πατριώτες, σεμνοί, ταπεινοί… Σε αυτό το τόπο δεν γεννηθήκαμε για να παίξουμε σε τραγωδίες αλλά για να ζήσουμε! Η πατρίδα μας χρειάζεται τούτες τις μέρες προστασία, ας τη προστατέψουμε…. Γι’ αυτό ας απλώσουμε ο ένας το χέρι στον άλλο και ας παλέψουμε στο πείσμα των άλλων αγαπημένοι, στον κοινό αγώνα, για ότι μας ενώνει, για ότι μας εμπνέει, για ότι μας δείχνει το δρόμο για την ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Γιατί σε αυτή τη χώρα, στο κόσμο της αυτόν τον μικρό τον μέγα, εμείς μόνο μια προσταγή γνωρίζουμε, κείνη που προστάζει για τα ψηλά, για έναν ωραίο ανήφορο, όπου μας περιμένει η δική μας Ανάσταση. Ας ανεβούμε όλοι μαζί χειροπιαστοί τον καθαγιασμένο αυτό ανήφορο αφού το γνωρίζουμε καλά πως σε τέτοιες κορυφές φτάνουν μόνο οι άνθρωποι που αντέχουν στα δύσκολα. Ας βαδίζουμε λοιπόν ο ένας δίπλα στον άλλο με το ανάστημα της ΕΝΩΣΗΣ! Ας γίνουμε το τραγούδι του νέου μας αγώνα, γιατί αυτός ο αγώνας, είναι αγώνας για την κάθε καλύτερη μέρα που δικαιούμαστε και για την οποία αξίζει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τις προσπάθειές μας!
-Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;
-Είμαι στην πραγματοποίηση των μεγάλων μου σχεδίων, επίτρεψε μου να κρατήσω κλειστά ακόμα τα «χαρτιά» τους …
Έναρξη 21:00. Είσοδος: 10 € (ανέργων, ΑμεΑ), 12 € (προπώληση, μαθητικό, φοιτητικό), 15 € (ταμείο).
