Το βιβλίο του Άκη Γαβριηλίδη με τίτλο «Λένε όχι, λέω ναι» και θέμα τον Άκη Πάνου θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου, στις 20.00, στον Πολυχώρο «Ένεκεν» . Τρία δοκίμια γίνονται η αφετηρία, η μαγιά για την έκδοση αυτή. Η αιτία είναι η αγάπη για το έργο ενός γνήσιου λαϊκού δημιουργού. Το πρώτο με τίτλο «Η περίπτωση του Άκη Πάνου» γραμμένο χειμώνα του 1988, σταλμένο μέσω ΟΤΕ στον Άκη Πάνου στην Ξάνθη και εν τέλει δημοσιευμένο ένα χρόνο μετά –εν αγνοία του συγγραφέα του- στο περιοδικό «Οδός Πανός» (τ.51). Το δεύτερο έχει τίτλο «Δυο αλήθειες. Η δυαδικότητα ως φαινόμενο ψυχικής και πολιτικής τάξης στο έργο του Άκη Πάνου» και είναι γραμμένο τέλη του 1994 στο Λουξεμβούργο και δημοσιευμένο στις «Θέσεις» (τ.50). Στα δυο αυτά άρθρα ο Γαβριηλίδης περνά σε ανάλυση τραγουδιών του δημιουργού. Το τρίτο άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Εποχή» αμέσως μετά το τραγικό γεγονός του φονικού στην Ξάνθη. Και σ’ αυτό ο συγγραφέας επιχειρεί μια προσέγγιση, που αναζητά στο έργου του δημιουργού, το πνεύμα και τις συμπεριφορές, που ίσως να ερμηνεύουν την εγκληματική του πράξη.
Για την έκδοση θα μιλήσουν ο συγγραφέας και μεταφραστής Ζήσης Σαρίκας, ο τραγουδοποιός και ραδιοφωνικός παραγωγός, Στάθης Παχίδης, ο εκδότης Γιώργος Γιαννόπουλος και ο συγγραφέας. Στην εκδήλωση συμμετέχει η λαϊκή ορχήστρα δωματίου Χρήστος Μητρέντζης με τους Νίκη Τσιακίρη και Χρήστο Κοσμά.
Αναφέρει μεταξύ άλλων ο Άκη Γαβριηλίδης για τον Άκη Πάνου στο πρώτο του άρθρο: «Ένας διανοούμενος λαϊκός συνθέτης λοιπόν; Γιατί όχι· αυτό μου φαίνεται ότι μπορεί να εξηγήσει αρκετά ικανοποιητικά το γιατί ο Άκης Πάνου, σε σχέση με τη σύγχρονή του σκηνή του λαϊκού τραγουδιού, έμοιαζε πάντα «εκτός κλίματος» (βέβαια, ουδείς ψόγος· τόσο το χειρότερο για το κλίμα). Γι’ αυτό και οι περισσότεροι συνάδελφοί του τον αντιμετώπιζαν πάντα, έχω την εντύπωση, με σεβασμό μεν (αν μπορούσαν ας κάναν κι αλλιώς), αλλά κατά βάθος, και με αμηχανία, με ένα πνεύμα κάπως «από μακριά κι αγαπημένοι». Ενώ, αντίθετα, έχουν εκφραστεί με μεγάλη θέρμη και θαυμασμό για τη δουλειά του άνθρωποι που εκπέμπουν σε λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικό μήκος κύματος απ’ αυτόν (όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Θοδωρής Μανίκας, παλιότερα ο Σαββόπουλος, ο Ρασούλης, και άλλοι)».
Ο ίδιος σ’ άλλο σημείο υπογραμμίζει: «Εδώ πλέον η ψυχική διαταραχή επιχειρείται να συνδεθεί άμεσα με την ίδια την καλλιτεχνική δημιουργία: η πρώτη εμφανίζεται ως γενεσιουργός αιτία της δεύτερης, κι αυτή με τη σειρά της αποτελεί μια προσπάθεια κάθαρσης και απαλλαγής από το ‘θόλωμα του μυαλού’. Δεν είναι άστοχο να υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο Φρόιντ χαρακτήριζε τον καλλιτέχνη ως τον τύπο του ‘νικηφόρου νευρωτικού’, αυτού που εξιδανικεύει και διοχετεύει με δημιουργικό τρόπο τα πάθη του. Υπό το πρίσμα αυτό, μπορούμε να επαναλάβουμε με πιο σαφή και τεκμηριωμένο τρόπο αυτό που είπαμε στην αρχή, ότι ο Άκης Πάνου είναι ένας (ακόμα) δημιουργός, για τον οποίο η καλλιτεχνική παραγωγή είναι μια προσπάθεια ψυχοθεραπείας».
Όπως εξηγεί και ο εκδότης Γιώργος Γιαννόπουλος «Ο Άκης Πάνου είναι μια ενδιαφέρουσα και αντιφατική προσωπικότητα. Και η πορεία του μπορεί να χαρκτηριστεί τραγική. Υπό αυτήν την έννοια αποκαλύπτει μια συνθήκη της ελληνικής κοινωνίας. Η ζωή και η τέχνη του συμπηκνώνουν ένα πάθος, που εμπεριέχει ότι πιο φωτεινό και οτι πιο σκοτεινό, που μας εγκαλεί να το ερμηνεύσουμε και να το προσδιορίσουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα μ’ όλες τις αντιχήσεις που έχει από το λόγο της τραγωδίας. Η ερμηνευτική προσέγγιση του Άκη Γαβριηλίδη στο έργο του Άκη Πάνου αποτελεί ένα ενδιαφέρον εγχείρημα για την κατανόηση και τη συζήτηση στο έργο ενός σύγχρονου μουσικού δημιουργού».
Ο Άκης Γαβριηλίδης γεννήθηκε το 1964 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ και υποστήριξε διδακτορική διατριβή φιλοσοφίας του δικαίου στην ίδια σχολή. Από το 1995 ζει στις Βρυξέλλες όπου απασχολείται επαγγελματικά ως μεταφραστής και ερασιτεχνικά ως ραδιοφωνικός παραγωγός. Πολυάριθμα πρωτότυπα κείμενα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε πολιτικά ή και θεωρητικά έντυπα της Ελλάδας, της Κύπρου, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και του Βελγίου, καθώς και στο Διαδίκτυο. Επίσης, άρθρα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, τα πορτογαλικά, τα ισπανικά και τα σερβοκροάτικα. Βιβλία του: «Η δημοκρατία κατά του φιλελευθερισμού. Η έννοια του φυσικού δικαίου στη φιλοσοφία του Σπινόζα» Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2000
