Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη ο Αντίνοος Αλμπάνης με το «Φινιστρίνι». Το έργο του Βασίλη Ρίσβα που αναφέρεται στην απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου, αγαπήθηκε από το κοινό και ήταν sold out στις παραστάσεις του τον Μάρτη. Επιστρέφει για ακόμη τρεις παραστάσεις, στις 17, 18 και 19 Μαΐου, στο θέατρο Αυλαία (Πλατεία Χ.ΑΝ.Θ.).
Ο γνωστός ηθοποιός με αφορμή τις νέες παραστάσεις μίλησε μαζί μας για τον μονόλογο αυτό, για την ζωή «που έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη και σκληρή», αλλά και για τα καταφύγια που φτιάχνει ο καθένας από εμάς για να νιώσει ασφάλεια. «Έχουμε χτίσει κοινωνίες που μονίμως απαιτούν δίχως να παρέχουν», τόνισε μεταξύ άλλων. Και πρόσθεσε πως «Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του κόσμου οι άνθρωποι δεν ζούσαν τόσο κοντά και τόσο ξένοι». Εξήρε τη δουλειά του Πέτρου Φιλιππίδη στη σκηνοθεσία και δήλωσε χαρούμενος που θα συνεργαστούν και το καλοκαίρι στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, ενώ εξέφρασε την επιθυμία «να έχει η χώρα μας κανονική βιομηχανία κινηματογράφου και να υπάρχει παραγωγή».
-Μέσα από το φινιστρίνι βλέπουμε κάπως προστατευμένα το τι συμβαίνει έξω. Από τι προστατεύεται ο ήρωας στην ζωή που επιλέγει να κάνει;
-Από όλα αυτά που τον φοβίζουν και τον τρομάζουν. Από τον ίδιο του τον εαυτό. Μη γελιόμαστε, η ζωή έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη και σκληρή. Έχουμε χτίσει κοινωνίες που μονίμως απαιτούν δίχως να παρέχουν. Η κρίση έχει καταντήσει τους ανθρώπους ανήμπορους και αναξιοπρεπείς κάνοντας τους να ψάχνουν διαρκώς καταφύγια σε μικρόκοσμους που θα δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
-Γιατί φοβάται να επικοινωνήσει με τους γύρω του;
-Γιατί γίνεται μονίμως μάρτυρας γεγονότων και καταστάσεων που διαταράσσουν την ψυχραιμία του μυαλού και της ψυχής του. Πληροφορίες και συναισθήματα στο όριο του υποφερτού που τον βυθίζουν ακόμη περισσότερο σε σκοτάδια. Μέσα από τις σχέσεις, την οικογένεια, τη δουλειά και τους φίλους αναγκάζεται να κοιτάζει τον εαυτό του στα μάτια και να καταρρέει.
-Αν και ζούμε πολύ κοντά με άλλους ανθρώπους, τους βλέπουμε στα μπαλκόνια μας, όταν ανοίγουμε ο παράθυρό μας, συχνά κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δεν επικοινωνούμε. Γιατί συμβαίνει αυτό;
-Γιατί οφείλουμε να είμαστε αυτάρκεις. Είναι απαίτηση. Και η αυτάρκεια αναπόφευκτα οδηγεί στην αποξένωση. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του κόσμου οι άνθρωποι δεν ζούσαν τόσο κοντά και τόσο ξένοι. Και γιατί είμαστε “περήφανοι”. Δεν θέλουμε να περιφέρουμε τη δυστυχία μας. Έξω πρέπει να δείχνουμε σαν λοβοτομημένες νοικοκυρές σε αμερικανική ρεκλάμα της δεκαετίας του εξήντα.
-Είναι μια παράσταση που το κοινό υποστήριξε θερμά. Γιατί πιστεύετε πως συνέβη αυτό;
-Αν ήξερα το γιατί, τότε θα κρατούσα στα χέρια μου μια πολύτιμη συνταγή! Εικάζω πως είναι από αυτές τις μαγικές συγκυρίες που συμβαίνουν στο θέατρο. Που η εποχή έχει ανάγκη να ακούσει μια τέτοια ιστορία γιατί υπάρχει ένα μεγάλο πεδίο ταύτισης.
-Πώς ήταν η συνεργασία με τον κ. Φιλιππίδη;
-Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να πω για τον κύριο Φιλιππίδη αλλά νομίζω πως αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν άλλον με τον οποίο θα ήθελα να ξαναζήσω αυτήν την μαγική διαδικασία. Αγκάλιασε τη δουλειά με τόση αφοσίωση επαγγελματισμό πάθος και ταλέντο που θα τον θαυμάζω για πάντα. Και είμαι δίπλα ευτυχής που θα ξανασυνεργαστώ μαζί του φέτος το καλοκαίρι στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου.
-Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος και γιατί;
-Η ουσία της δουλειάς παραμένει η ίδια και στα τρία. Ο τρόπος μονάχα αλλάζει. Δεν σου κρύβω πως θα ήθελα πολύ να έχει η χώρα μας κανονική βιομηχανία κινηματογράφου και να υπάρχει παραγωγή. Να μπορούμε να δουλεύουμε στο σινεμά όσο και στο θέατρο. Είναι στα αλήθεια εντυπωσιακός ο τρόπος που φτιάχνεται ένα φιλμ και το γεγονός ότι είσαι κομμάτι μιας τόσο δύσκολης διαδικασίας σου δίνει μεγάλη χαρά. Και μην ξεχνάμε πως οι ταινίες μένουν. Το θέατρο είναι καταδικασμένο να πεθάνει τη στιγμή που γεννιέται.
-Τι ονειρεύεστε και το μέλλον;
-Ονειρεύομαι να είμαι υγιής, να αντέχω, να γνωρίζω ταλαντούχους ανθρώπους και να κλέβω ό,τι μπορώ για να πηγαίνω μπροστά.
-Ποια παράσταση που είδατε φέτος την ξεχωρίσατε και γιατί;
-Δυστυχώς λόγω του εξαντλητικού προγράμματος που είχα με καθημερινά γυρίσματα και πρόβες, δεν έχω καταφέρει να δω κάποια παράσταση. Η αίσθηση όμως που έχω είναι ότι φέτος είναι μια πολύ δημιουργική και ενδιαφέρουσα χρονιά για το θέατρο.
Συντελεστές
Παίζει: Αντίνοος Αλμπάνης, Κείμενο: Βασίλης Ρίσβας, Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης, Σκηνικά κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη, Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος, Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης, Βοηθoί Σκηνοθέτη: Χάρης Χιώτης, Ζαχαρένια Φραγκιαδάκη, Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας.
Χρήσιμα
Παίζεται: Παρασκευή 17, Σάββατο 18 και Κυριακή 19 Μαΐου 21.30.
Είσοδος: Κανονικό 15€, Φοιτητικό/Ανέργων/ ΑμέΑ /Άνω των 65: 12 €, Ατέλεια : 5€. Προπώληση: https://bit.ly/2UpzW5v και στο ταμείο του θεάτρου Αυλαία: τηλ.: 231 023 0013.
