Της Λεμονιάς Βασβάνη
Ένα δεκάχρονο παιδί θέλει να πάει στο σχολείο με μια σάκα που έχει φιγούρες από την αγαπημένη του σειρά κινουμένων σχεδίων. Ο διευθυντής ζητά από τους γονείς να μην ξαναπάει το παιδί στο σχολείο με την συγκεκριμένη σάκα γιατί προκαλεί. Εκείνο αρνείται. Η βία εναντίον του αυξάνεται. Και οι γονείς μοιάζουν ανήμποροι να βοηθήσουν…
Αυτά συμβαίνουν στο έργο του Πάκο Μπεθέρα «Το Μικρό πόνι» έρχεται στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αυλαία (ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή Τηλέφωνο: 2310 230013) στις 3-4 και 10-11 Φεβρουαρίου 2020 στις 21.15.
«Το έργο βασίζεται σε αληθινά περιστατικά που έλαβαν χώρα το 2014 στην Αμερική», δήλωσε στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» η Σοφία Καραγιάννη που υπογράφει τη σκηνοθεσία. «Το Μικρό Πόνι» είναι αφιερωμένο από τον Μπεθέρα, στη μνήμη δύο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης.
Αναφερόμενη στον σχολικό εκφοβισμό, θέμα που θίγει το έργο, η κυρία Καραγιάννη σχολίασε πως: «έχουμε χρέος να προστατέψουμε τα παιδιά».
Αναφέρθηκε στο ρόλο οικογένειας και σχολείου στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, ενώ έθιξε και το θέμα της συμβολής του θεάτρου, που δυστυχώς παραγκωνίστηκε από μάθημα στα σχολεία, στο πλαίσιο των αντιμνημονιακών μέτρων.
Επίσης εξήγησε γιατί όλες οι σκηνές του έργου στη σκηνοθεσία της παραπέμπουν σε παιχνίδια και σχολίασε πως στις μέρες μας συχνά οι γονείς αποφασίζουν για τα παιδιά τους δίχως να ακούν τα θέλω και τις επιθυμίες των παιδιών.
-Το «Μικρό μου πόνι» σε σύντομο διάστημα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες (αγγλική, ιταλική, γερμανική και ελληνική γλώσσα) και ανέβηκε σε πολλές σκηνές(στην Κύπρο, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Αργεντινή και την Ουρουγουάη, και φυσικά στην Ελλλαδα). Γιατί πιστεύετε πως συνέβη αυτό; Πόσο επίκαιρο είναι το θέμα του σχολικού εκφοβισμού;
-Το θέμα του σχολικού εκφοβισμού δεν είναι μόνο ένα ζήτημα που αφορά τη χώρα μας. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε πως το έργο βασίζεται σε αληθινά περιστατικά που έλαβαν χώρα το 2014 στην Αμερική. Όπου υπάρχουν σχολεία υπάρχουν και «μικρές κοινωνίες» που θα μιμούνται τις κοινωνίες των μεγάλων. Λυπάμαι που το λέω αλλά όσο ο βαθύς συντηρητισμός μεγαλώνει φαινόμενα σαν αυτό του σχολικού εκφοβισμού θα παίρνουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Ο σχολικός εκφοβισμός είναι εδώ και υπάρχει σε όλες τις βαθμίδες της σχολικής ζωής. Έχουμε χρέος να προστατέψουμε τα παιδιά.
-Πόσο μπορεί να βοηθήσει το θέατρο, πόσο το σχολείο και πόσο η οικογένεια;
-Η οικογένεια είναι η πρώτος και καθοριστικός θεσμός. Είναι υποχρέωση των γονιών να μάθουν στα παιδιά τους πως το διαφορετικό δεν είναι κατώτερο. Και αυτό είναι κάτι που γίνεται από την προνηπιακή ηλικία. Το σχολείο έρχεται μετά και πιστεύω πως στον πυρήνα της εκπαίδευσης θα έπρεπε να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο το κομμάτι της ισότητας και της ελεύθερης επιλογής. Τώρα μια που αναφέρεστε στο θέατρο θέλω να σας θυμίσω πως από τα πρώτα μνημονιακά μέτρα θύμα υπήρξε το θέατρο καθώς κόπηκε το μάθημα του θεάτρου στα σχολεία αφού αυτό δεν θα προκαλούσε αντιδράσεις. Δεν έχει γίνει κατανοητό ακόμη στους γονείς πως το σημαντικότερο για ένα παιδί είναι να μπορεί να εκφράσει το συναίσθημα του, κάτι που γίνεται με την εμπλοκή του στη θεατρική διαδικασία. Το θέατρο στην παιδική και εφηβική ηλικία βοηθάει στην ανάπτυξη μιας προσωπικότητας ισχυρής, όταν ένα παιδί μαθαίνει να εκφράζεται να είστε σίγουροι πως θα αντιδράσει, δεν πρόκειται να κρύψει τίποτα από τους γονείς όταν θα βρεθεί σε μια δύσκολη συνθήκη.
-Στο έργο οι δύο γονείς μιλούν για το παιδί αλλά όχι μαζί του. Πόσο αυτό αποτελεί σφάλμα;
-Τεράστιο. Τα περισσότερα λάθη γίνονται ακριβώς επειδή οι γονείς αρνούνται να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους ως προσωπικότητες αυτόνομες. Θέλουν να ορίζουν τα παιδιά τους, όσο αρνούνται να ανακυκλώσουν τα λάθη που έκαναν και οι δικοί τους γονείς τόσο επιστρέφουν σ’ αυτά. Δεν αφουγκράζονται τις επιθυμίες και τα θέλω των παιδιών τους. Αποφασίζουν για όλα. Επειδή δουλεύω με παιδιά πολλές φορές μου μεταφέρουν πως το κολυμβητήριο, η δεύτερη γλώσσα, το μουσικό όργανο που πηγαίνουν, η επιλογή της σχολής στο μηχανογραφικό κ.τ.λ δεν είναι δική τους επιλογή αλλά το θέλει ο μπαμπάς και η μαμά. Πόσο κουρασμένα και καθόλου ευτυχισμένα παιδιά!
-Πού εστιάσατε τη ματιά σας;
-Στην σύγκρουση ανάμεσα στους γονείς που δε θέλουν να ακούσουν το παιδί τους και αποφασίζουν χωρίς αυτό. Έτσι η παράσταση έχει σκηνοθετικά οδηγηθεί σε έναν συμβολισμό όπου όλες οι σκηνές του έργου παραπέμπουν σε παιχνίδια που όλοι έχουμε παίξει όταν ήμασταν παιδιά. Για τους ενήλικες όμως το αθώο παιχνίδι γίνεται επικίνδυνο. Στο φινάλε με ένα κινούμενο σχέδιο ο κάθε θεατής δίνει τη δική του ερμηνεία.
-Τι σας θυμίζει το κινούμενο αυτό σχέδιο;
-Στο κινούμενο σχέδιο όπως και στο παραμύθι συμβαίνουν μεγάλα πράγματα. Όλα αποκτούν μαγικές ιδιότητες, γι’ αυτό τ’ αγαπάω και τα δυο πολύ. Το κινούμενο σχέδιο της παράστασης δίνει βήμα στο παιδί, είναι η στιγμή που αυτό θα αποφασίσει μετά από την πίεση που έχει δεχθεί από τους γονείς και το σχολείο.
-Πόσο ανοιχτή είναι η σημερινή κοινωνία σε θέματα αποδοχής της διαφορετικότητας;
-Η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη. Αυτή η δεκαετία της κρίσης είχε και μια προοδευτική ματιά αλλά και μια συντηρητική στροφή. Αφίσες κατά των αμβλώσεων, το μεταναστευτικό στο κόκκινο, εθνικιστικά τσιτάτα, ξενοφοβία. Σίγουρα ένα τέτοιο περιβάλλον δεν ευνοεί την αποδοχή της διαφορετικότητας. Γι’ αυτό έχω πίστη στις επόμενες γενιές και γι’ αυτό θέλω η γενιά του γιου μου να φέρει τον κόσμο ανάποδα. Είναι και ο λόγος που χαίρομαι για την αποδοχή αυτής της παράστασης.
-Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;
-Είμαστε στο τέλος των παραστάσεων του «Παίκτη» του Φ.Ντοστογιέφσκι, μια παράσταση που παίζεται από πέρυσι στο θέατρο 104 και σε λίγες μέρες ξεκινάμε πρόβες με την «Πανούκλα» του Α. Καμύ που θα κάνει πρεμιέρα στις 22 Απριλίου.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη, Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Σκηνικά – κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου, Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα, Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος, Εικαστική επιμέλεια αφίσας: Βασίλης Σελιμάς, Video animation: Αλέξανδρος Τσόχας, Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα.
Διανομή: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή.
Χρήσιμα
Διάρκεια: 75 λεπτά. Εισιτήρια: 15€, 12€ φοιτητικό, ανέργων, 65+. Προπώληση: Ταμείο θεάτρου Αυλαία και Ticketservices.gr, tickets.public.gr & στα καταστήματα Public.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας "Τύπος Θεσσαλονίκης"
