Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Η εντολή για cocooning ήταν σαφής και ξεκάθαρη και μάλιστα από… πρωθυπουργικά χείλη! Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό που μας ζητήθηκε είναι να αράξουμε και να χουχουλιάσουμε. Κι επειδή κανένα άραγμα δεν είναι εφικτό χωρίς την απαραίτητη κινηματογραφική συνοδεία, είπαμε να σας ετοιμάσουμε ορισμένες προτάσεις. Η αλήθεια είναι πως η σινεφίλ έννοια του cocooning δεν μπορεί να οριστεί με σαφήνεια. Στο δικό μας τεφτέρι, πάντως, είναι συνδυασμένη με ένα μείγμα κωμωδίας, νοσταλγίας, ονείρου και περιπλάνησης
1. Groundhog Day (1993), του Χάρολντ Ράμις
Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι θα ξεκινήσουμε από εδώ και ο λόγος είναι προφανής. Οι τελευταίες μέρες μοιάζουν ολίγον τι με μια «μέρα της μαρμότας», ενώ τίποτα δεν δείχνει στον ορίζοντα ότι αυτή η συνθήκη θα μεταβληθεί σύντομα. Ένα συγκλονιστικό σεναριακό εύρημα, το οποίο δίνει αφορμή και ευκαιρία για ένα υπέροχο παιχνίδισμα με την έννοια του χρόνου. Ο Μπιλ Μάρεϊ στα καλύτερά του, η Άντι ΜακΝτάουελ στα πιο ερωτεύσιμά της. Ο χρόνος δεν είναι αναγκαστικά ευθύγραμμος, ούτε κυκλικός. Ενίοτε διπλώνεται στα δύο και προσγειώνεται στα ανυποψίαστα κεφάλια μας.
2. Μanhattan (1979), του Γούντι Άλεν
Μα θα ήταν ποτέ δυνατόν να λείπει από μια τέτοια λίστα ο Γούντι Άλεν; Κανονικά, θα έπρεπε να κάνουμε ένα top-10 με ταινίες του Γούντι που προσφέρονται για cocooning και ένα δεύτερο με την υπόλοιπη παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή, αλλά ας βολευτούμε με ό,τι έχουμε στη διάθεσή μας. Αδιανόητα πνευματώδες χιούμορ, ασύλληπτο αυτοσαρκαστικό βάθος, υπέροχοι δεύτεροι ρόλοι, λεπτή απολαυστική ειρωνεία για όλες τις μικροπρέπειες που ταλανίζουν το ανθρώπινο είδος και, πάνω απ’ όλα ίσως, το πιο ρομαντικό φινάλε σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του Γούντι.
3. Big Fish (2003), του Τιμ Μπάρτον
Πιθανώς η ομορφότερη στιγμή της καριέρας του Τιμ Μπάρτον και σίγουρα η τελευταία του μεγάλη ταινία, πριν πάρει την κάτω βόλτα της επαναληψιμότητας. Μια ταινία που ψηλαφεί τα κατάβαθα της μνήμης, ψαχουλεύει τις πιο μύχιες στιγμές τρυφερότητας και τις βγάζει βόλτα σε ένα ολάνθιστο λιβάδι με λουλούδια. Μια ταινία που σχεδόν σε αναγκάζει να ερωτευτείς τη ζωή.
4. 4 Weddings and a Funeral (1994), του Μάικ Νιούελ
Ίσως η κορυφαία βρετανική κωμωδία των τελευταίων δεκαετιών, η οποία στροβιλίζεται σε δεξιώσεις και κοινωνικές συνευρέσεις, αιχμαλωτίζοντας την αμηχανία, την προσμονή και όλα τη γαρνιτούρα αυτών των μαζώξεων, όπου πάντα θέλεις είτε να αποφύγεις είτε να συναντήσεις κάποιο πρόσωπο. Απολαυστικός Χιου Γκραντ, φλεγματικό χιούμορ σε ανυπολόγιστες ποσότητες, υποδειγματικά ισορροπία ανάμεσα στη λύπη και στο γέλιο.
5. High Fidelity (2000), του Στίβεν Φρίαρς
Θα μπορούσε άραγε να λείψει αυτή η ταινία από οποιαδήποτε cocooning list; Ο Ρομπ Γκόρντον είναι κατά πάσα πιθανότητα ο καλύτερος φίλος που δεν είχες ποτέ. Διότι σου εξήγησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια το πώς και το γιατί έχεις φανεί μικροπρεπής στα ερωτικά σου, γιατί σε έκανε να νιώσεις άνετα με τον ελαττωματικό εαυτό σου και γιατί, πάνω απ’ όλα, σου δίδαξε την αξία του top-5, που θα σε συντροφεύει για πάντα στη ζωή σου.
6. The Big Lebowski (1998), των Τζόελ και Ήθαν Κοέν
Ο πιο cool ήρωας που μπόρεσες ποτέ να συλλάβεις, ως ιδεατή κατασκευή του μυαλού, παρουσιάζεται μπροστά σου με σάρκα και οστά. Πίνει μανιωδώς White Russian, έχει δυο αχώριστους προβληματικούς φίλους με τους οποίους παίζει μπόουλινγκ, είναι διατεθειμένος να κινδυνεύσει γιατί δεν μπορεί να αφήσει την προσβολή ενός κατουρημένου χαλιού αναπάντητη, και έχει μπλέξει στην πιο θεοπάλαβη ιστορία που έχει ποτέ δει. Μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία του The Dude;
7. Amici Miei (1975), του Μάριο Μονιτσέλι
Αν θελήσεις ποτέ να χρησιμοποιήσεις την ατάκα «δεν τις φτιάχνουν όπως παλιά» άφοβα, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα να εκτεθείς, αυτή είναι η ταινία που ψάχνεις. Αδιανόητη νοσταλγία για μια εποχή αθωότητας, η οποία δεν ξέρεις καλά-καλά αν υπήρξε. Μια εκπληκτική ταινία παρέας, με ηθοποιούς-τοτέμ του ιταλικού σινεμά να παραδίσουν ένα αδιανόητο tour de force. Κι όταν επιστρέψουμε στη φυσιολογική ζωή, ίσως να σας έρθει όρεξη να κάνετε διάφορες παλαβομάρες διότι, πιστέψτε μας, η ζωή παραείναι μικρή.
8. Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998), του Σταύρου Τσιώλη
Η ταινία που απέκτησε χροιά μύθου τα τελευταία χρόνια δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας. Ο προσφάτως εκλιπών Σταύρος Τσιώλης μας χαρίζει ένα ευαγγέλιο ατάκας, με τρεις νοικοκυραίους που αναζητούν λίγη ζωή, μακριά από την προβλέψιμη ρουτίνα των διακοπών. Μια τοιχογραφία εποχής και νοοτροπίας,
9. The Shawshank Redemption (1994), του Φρανκ Ντάραμποντ
Ας ξεκινήσουμε με την επίλυση μιας παρεξήγησης. Το «Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» δεν είναι η χειρότερη μετάφραση όλων των εποχών. Βασικά, δεν είναι καν μια κακή μετάφραση. Αφενός επειδή βασίζεται στον τίτλο του διηγήματος του Στίβεν Κινγκ που αποτέλεσε την πρώτη, αφετέρου επειδή ο πρωτότυπος αγγλικός τίτλος δεν είναι ακριβώς εύκολα μεταφράσιμος. Ο απόλυτος ύμνος στη φιλία, το πιο πολύτιμο αγαθού του συναισθηματικού μας κόσμου. Μια υπέροχη ιστορία, με υπέροχες ερμηνείες, που συγκινεί αβίαστα και ολοκληρωτικά.
10. Moonrise Kingdom (2012), του Γουές Άντερσον
Εξυπακούεται πως ούτε ο Γουές Άντερσον θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας. Συμμετρία στα όρια της θρησκευτικής ευλάβειας, παστέλ αποχρώσεις που υφαίνουν μια ακαθόριστη νοσταλγία, ταξίδι σε μια παιδικότητα που έχει νοθευτεί από το ενήλικο μελαγχολικό βλέμμα. Ένας παιδικός έρωτας σαν ηρωική εξερεύνηση δυο πιονέρων της αγάπης και της περιπέτειας. Γλυκό, κομψό, ντελικάτο και ραφιναρισμένο.