Λεμονιά Βασβάνη
Σε ένα σύμπαν διαφορετικό, του Κόκκινου Ουρανοξύστη, ζουν κάποιο γνώριμοι μας χαρακτήρες. Δεν ανήκουν πουθενά. Η προσωπικότητα του καθενός ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Μια γυναίκα τους φροντίζει και γοητεύεται από τις αφηγήσεις και τα βιώματά τους. Όμως παραθέτει και στοιχεία από τη δική της τη ζωή. Κάνει φλας μπακ στη μνήμη της. Σε στιγμές της ζωής της που θυμάται με νοσταλγία, με γέλιο ή και με θλίψη.
Η Μέριλιν Μονρό μαγειρεύει μπουγιαμπέσα, η Κοτοπούλη μιλάει για τον Ίωνα Δραγούμη, η Ντίτριχ προβλέπει το άστατο μέλλον της Ελίζαμπεθ Τέιλορ και την ατυχία που είχε με τους άνδρες, ο Βίκτωρ Ουγκό συνηθίζει να γράφει γυμνός, η Μανιάνι ζηλεύει την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και έχει κόλλημα με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Είναι μερικοί μόνο από τους ένοικους της περίεργης πολυκατοικίας. Κάθε όροφος έχει κι άλλο όνομα. Ένας είναι του Επανασχεδιασμού, άλλος των Αυτοκτονιών, ένας τρίτος του Παιδικού Εαυτού. Και στο ρετιρέ βρίσκεται η Λήθη.
Η Σεμίνα Διγενή στο μυθιστόρημά της με τίτλο «Οι απείθαρχοι» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος, πλάθει ένα κόσμο γεμάτο με ιστορίες που θα σας ταξιδέψουν στον χρόνο, στις τέχνες, στην επιστήμη. Οι σελίδες του μου κράτησαν συντροφιά μέσα στην καραντίνα, βοήθησαν το νου μου να ξεφύγει από την πανδημία και να ζήσει λίγο νοερά μια μποέμικη ζωή, όπως αυτή των ενοίκων του Κόκκινου Ουρανοξύστη. Και να νιώσει πως βρίσκεται και στο τελευταίο πάρτι πριν το κτήριο κατεδαφιστεί…
