Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Ένα βιβλίο με συνταγές από την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κρήτη ετοίμασε η Εύα Παρακεντάκη.Τίτλος του; «100 Αυθεντικές Κρητικές Συνταγές». Λίγο πριν την κυκλοφορία του μιλήσαμε μαζί της για την Κρητική διατροφή την οποία η αγαπημένη σεφ χαρακτηρίζει ως «πανάκεια», την μαγειρική που «είναι δημιουργία, τέχνη, φαντασία», αλλά και για την σχέση μας με το σπιτικό φαγητό που ενδυναμώθηκε την περίοδο της πανδημίας.
-Η μαγειρική τελευταία λαμβάνει μεγαλύτερη δημοσιότητα. Ριάλιτι με σεφ, συνταγές σε εκπομπές και στο youtube. Πώς μπορεί κανείς να εφαρμόσει ή να επηρεαστεί από αυτά που βλέπει;
-Την μαγειρική την αγαπάει ο κόσμος. Είναι κάτι που παίρνει και ολοένα μεγαλύτερες διαστάσεις, θα έλεγα και λόγω της πανδημίας, γιατί ο κόσμος κλείνεται στο σπίτι και θέλει να περάσει δημιουργικό χρόνο. Η μαγειρική είναι δημιουργία, τέχνη, φαντασία. Τα Media και ιδιαίτερα τα social media, κερδίζουν τον θεατή και τον επηρεάζουν.
-Πώς σκεφτήκατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
-Αυτό το βιβλίο δεν είναι μία σκέψη. Αυτό το βιβλίο είναι μία βαθύτερη ανάγκη μου να εκφράσω την αγάπη μου για τον τόπο μου. Ο εκδότης μου Francesco Vitali και ο εκδοτικός μου οίκος το αφουγκράστηκαν αυτό και έδωσαν φτερά στα όνειρα μου.
- Ποια η σχέση σας με την πατρίδα σας; Και τι είναι αυτό που κάνει την κρητική κουζίνα τόσο αγαπητή;
-Για εμένα η Κρήτη είναι η μάνα μου και η Κρητική διατροφή πανάκεια. Βλέπεις στην Κρήτη φύονται 1800 φυτά εκ των οποίων 180 ενδημικά και πολλά από αυτά βρώσιμα. Η Κρητική γη είναι γεμάτη υπερτροφές.
-Ποιο το δικό σας αγαπημένο φαγητό; Και ποιο το πιο δύσκολο;
-Το αγαπημένο μου είναι λαχανοντολμάδες. Δεν υπάρχουν δύσκολα φαγητά, μόνο δύσκολες στιγμές που ξεκινάμε να τα μαγειρέψουμε. Μεράκι είναι το μαγείρεμα, ψυχοθεραπεία και νοιάξιμο, αγάπη και θαλπωρή. Δεν μπορεί να είναι δύσκολο, αρκεί να θέλουμε να μπούμε στην κουζίνα και να μην το κάνουμε σαν αγγαρεία. Τότε και το πιο απλό φαγητό είναι δύσκολο. Φαντάσου έναν ζωγράφο που θα τον υποχρεώσουν να ζωγραφίσει ή έναν ποιητή που θα τον υποχρεώσουν να γράψει ένα ποίημα. Κάπως έτσι είναι και η μαγειρική. Το αποτέλεσμα του τελικού πιάτου θα είναι εντελώς διαφορετικό αν έχεις κέφια και εντελώς διαφορετικό αν είσαι στις μαύρες σου.
-Στην περίοδο της πανδημίας πολλοί μπήκαν στην κουζίνα και έβαλαν ποδιά, και έφτιαξαν φαγητό, πίτες και γλυκά. Τι φταίει και οι νεότερες γενιές απομακρύνθηκαν λίγο από το σπιτικό φαγητό; Ο χρόνος, τα τάπερ της μαμάς/ γιαγιάς, η εύκολη λύση του ντελίβερι ή κάτι άλλο;
-Οι ρυθμοί της ζωής ειδικά στις μεγαλουπόλεις είναι εξουθενωτικοί, πώς να λειτουργήσει όλο το παραπάνω που περιέγραψα όταν ξεκινάς στις 9 το πρωί και επιστρέφεις στις 8-9 το βράδυ; Ο κόσμος μπήκε στην κουζίνα την εποχή της καραντίνας γιατί χαλάρωσε και έγινε αυτό ακριβώς που σας περιέγραψα πριν. Ξεκουράστηκε και εμπνεύστηκε από την ζωή και το περιβάλλον του. Πρόλαβε να δει τους ανθρώπους του, τον εαυτό του στον καθρέφτη.
-Σε ποιον θα θέλατε να κάνετε το τραπέζι; Και τι θα είχε το μενού;
-Σε έναν παιδί μόνο, που δεν έχει συγγενείς , που δεν έχει αγάπη γύρω του. Να του προσφέρω αγάπη μέσα από το φαγητό μου, θα του έφτιαχνα λοιπόν παστίτσιο που το λατρεύουν όλα τα παιδιά, πατάτες τηγανιτές με μπριζολάκια, σοκολατόπιτα, παγωτό!
Στα μάτια των παιδιών ζει ο Θεός, τα λατρεύω τα παιδιά, γι' αυτό γέννησα και τρία.
