Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
«Little Gem» σημαίνει διαμαντάκι. Αλλά και μικρός Τζεμ. Στο ομώνυμο έργο της Ελέιν Μέρφυ είναι το όνομα ενός παππού και του εγγονού του. Ο θάνατος του πρώτου και η γέννηση του δευτέρου σηματοδοτούν μια νέα αρχή για τις πρωταγωνίστριες του έργου. Την Κέι, την κόρη της Λορέιν και την εγγονή της, Άμπερ.
Μέσα από διαδοχικούς μονολόγους μας οι τρεις ηρωίδες αφηγούνται τα γεγονότα μιας χρονιάς που θα αλλάξει άρδην τις ζωές τους και θα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες τους. «Σε μια πού δύσκολη ψυχολογικά και όχι μόνο, περίοδο για όλους μας, η ανάγνωση αυτού του έργου μου έδωσε τέτοιο κουράγιο που ειλικρινά σας λέω αποφάσισα να το ανεβάσω πριν καν τελειώσω την πρώτη ανάγνωση! Ένοιωσα ότι ήταν το κατάλληλο έργο την κατάλληλη στιγμή», δήλωσε ο σκηνοθέτης Φώτης Μακρής στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» λίγο πριν ανεβεί στη σκηνή του θεάτρου Αμαλία (Αμαλίας 71) το έργο της Ελέιν Μέρφυ από τον Θεατρικό Οργανισμό «Νέος Λόγος» .
-Αν και στη σκηνή βλέπουμε τρεις ηρωίδες το έργο έχει τίτλο ένα ανδρικό όνομα. Ποια η παρουσία του παππού στις ζωές των τριών γυναικών; Πόσο τις καθορίζει;
-Ο τίτλος του έργου στα Αγγλικά είναι διφορούμενος. “Little Gem” σημαίνει και μικρός Τζεμ και διαμαντάκι. Αποφασίσαμε να το πούμε «Τζεμ» καθώς ο θάνατος του παππού Τζεμ και η γέννηση του μικρού Τζεμ, σηματοδοτούν ένα τέλος και μια καινούργια αρχή για τις 3 γυναίκες. Η παρουσία του παππού Τζεμ είναι φυσικά καταλυτική καθώς είναι η μοναδική αντρική παρουσία στην οικογένεια. Όταν αυτός αρρωσταίνει, οι 3 γυναίκες νοιώθουν να χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους. Παρόλα αυτά βρίσκουν το κουράγιο να πάρουν την ζωή στα χέρια τους και όταν έρχεται στη ζωή και ο μικρός Τζεμ, πλέον νοιώθουν πολύ δυνατές και έτοιμες να στηρίξουν η μία την άλλη. Το έργο έχει σαφώς και μία φεμινιστική απόχρωση, καθώς μας δείχνει την δύναμη με την οποία μπορεί μια γυναίκα να αντιμετωπίσει τόσο τα προβλήματα όσο και την «έλλειψη» της αντρικής παρουσίας.
-Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε αυτό το έργο;
-Ήρθε στα χέρια μου το έργο στις αρχές της πανδημίας, λίγο μετά αφού κλείσανε τα θέατρα. Σε μια πού δύσκολη ψυχολογικά και όχι μόνο, περίοδο για όλους μας, η ανάγνωση αυτού του έργου μου έδωσε τέτοιο κουράγιο που ειλικρινά σας λέω αποφάσισα να το ανεβάσω πριν καν τελειώσω την πρώτη ανάγνωση! Ένοιωσα ότι ήταν το κατάλληλο έργο την κατάλληλη στιγμή.
Από κει και πέρα, υπάρχουν τρία στοιχεία στο έργο που με εντυπωσίασαν. . Η ενδιαφέρουσα δομή του, ο εξαιρετικός τρόπος που αναπτύσσει το θέμα του και το γεγονός ότι δεν έχει παιχτεί ποτέ στην χώρα μας.
Το έργο είναι γραμμένο σε μορφή αφηγηματικών μονολόγων. Οι τρεις γυναίκες ( γιαγιά, κόρη, εγγονή ), αφηγούνται στους θεατές την ιστορία τους. Η ιστορία της καθεμιάς πηγαίνει αρχικά παράλληλα με τις ιστορίες των άλλων δύο και στην συνέχεια, σιγά σιγά αλληλοτέμνονται, μέχρι το φινάλε, όπου οι τρεις γυναίκες φτάνουν στην σχεδόν απόλυτη αλληλοκατανόηση και στην ελπίδα ότι πλέον μπορούν να συνεχίσουν μαζί τις ζωές τους, δυνατές και με την σιγουριά ότι για την καθεμία από αυτές οι άλλες δύο είναι εκεί για να της συμπαρασταθούν, αν και σε ότι χρειαστεί.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στο έργο, ότι όλη αυτή η πορεία, δίνεται με συνεχείς αφηγήσεις των τριών γυναικών προς τους θεατές, και παρόλα αυτά δημιουργείται στην παράσταση μέσω αυτών των μονολόγων, ένα πολύ ισχυρό πλέγμα σχέσεων που έχουν ως τέταρτο συμμετέχοντα το κοινό!
Η απουσία του «τέταρτου τοίχου» λειτουργεί κατά την γνώμη μου λυτρωτικά, τόσο για τους ηθοποιούς της παράστασης, όσο, ελπίζω, και για τους θεατές, ειδικά αυτήν την εποχή που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη την «επαφή» με τον διπλανό μας.
-Πώς ξετυλίγεται η ιστορία της κάθε γυναίκας; Και πώς βοηθούν η μία την άλλη;
-Θα έλεγα ότι και οι τρεις γυναίκες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και αυτό είναι πολύ γοητευτικό στο έργο, γιατί παρακολουθείς πράγματα και καταστάσεις που σε αφορούν.
Η Κέι, η γιαγιά της ιστορίας μας, είναι μια δυνατή γυναίκα, με πάθος για την ζωή και τις έντονες συγκινήσεις. Δυναμική, με χιούμορ και πραγματικό ενδιαφέρον για την κόρη της και την εγγονή της. Αλλά και αιωνίως ερωτευμένη με τον άντρα της, τον Τζεμ. Η γέννηση του μικρού Τζεμ έρχεται να αναπληρώσει, σε κάποιον βαθμό φυσικά, τον θάνατο του παππού Τζεμ.
Η κόρη της Κέι, η Λορέιν, είναι μια ευάλωτη και συναισθηματικά ασταθής γυναίκα, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, μετά από ένα αποτυχημένο γάμο σε πολύ μικρή ηλικία και την προσπάθεια να μεγαλώσει μόνη της την κόρη της, Άμπερ. Η γνωριμία με τον Νίαλ λειτουργεί ευεργετικά στην ψυχολογία της και την κάνει να ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.
Η Άμπερ, τέλος, χαμένη στις εφηβικές και μεταεφηβικές αναταράξεις, προσπαθεί να βρεί τα «θέλω της» για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, καθώς η «έλλειψη» μπαμπά στην ζωή της φαίνεται να την στοιχειώνει. Η γέννηση του μικρού Τζεμ, την ωριμάζει και με την βοήθεια των 2 άλλων γυναικών νοιώθει έτοιμη να προχωρήσει την ζωή της.
- Πώς είναι η επιστροφή στη σκηνή;
-Ανακουφιστική, λυτρωτική και αγχωτική. Φυσικά είναι ανακουφιστικό και λυτρωτικό το να ανοίγουν τα θέατρα ενάμιση χρόνο μετά και να μπορείς να κάνεις πάλι σχέδια με τους συνεργάτες σου και να μπορείς επιτέλους να συναντιέσαι με το κοινό.
Από την άλλη, υπάρχει πάντα το άγχος του πώς θα κυλήσει η χρονιά σε συνάρτηση πάντα με την πορεία της πανδημίας. Ελπίζω να πάνε όλα καλά, για όλους μας.
Χρήσιμα
Παραστάσεις: Δευτέρα 1, Τρίτη 2 και την Τετάρτη 3 Νοεμβρίου (21.00).
Το «Τζεμ» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση Χριστίνας Μπάμπου Παγκουρέλη και σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, με τις Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη. Προπώληση εισιτηρίων:https://www.ticketplus.gr/event?id=199. Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310 842509.
