Της ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΒΑΣΒΑΝΗ
«Συγνώμη μήπως ξέρετε πώς λέγεται η παράσταση;», με ρώτησε προχθές μια κοπέλα που καθόταν δίπλα μου στο Θέατρο Κήπου. «Περιλιμπλίν και Μπελίσα. Του Λόρκα», της απάντησα. Και σκέφτηκα είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε μια παράσταση και να μην ξέρεις τουλάχιστον τον τίτλο της; Tabula rasa. Είναι καλύτερα να μην γνωρίζεις τίποτα για το έργο που θα δεις και να αφεθείς στη μαγεία του ή να το μισήσεις εξ αρχής αν δεν σε εκφράζει ή αν ατυχήσεις και δεις μια κακή παράσταση;
Δεν μπορώ να απαντήσω. Ο καθένας όπως του ταιριάζει. Σε μένα πάντως λειτούργησε θετικά το ότι είχα ξαναδεί την παράσταση. Στο τωρινό ανέβασμα με συνεπήρε η μετάφραση του Νίκου Γκάτσου. Θα έλεγα, χωρίς υπερβολή, ότι ένιωθα σαν να ανακάλυψα εκ νέου το έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Η απόφαση του Δήμου Αβδελιώδη να χρησιμοποιήσει έντονα το στοιχείο του κουκλοθεάτρου λειτούργησε εν μέρει, όμως όχι στο σύνολο της παράστασης. Κάποια σημεία έμοιαζαν να μην δένουν αρμονικά. Σαν να είχαν κοπεί τα νήματα από τις κούκλες.
Αναφορικά με την επιλογή των ηθοποιών κρατώ την εξαιρετική ερμηνεία του Στέλιου Μάινα ως Περλιμπλίν και μόνο την κωμική πλευρά της Δήμητρας Ματσούκα ως Μπελίσα. Η Ελένη Καστάνη είχε τις δικές της διακυμάνσεις ως Παραμάνα υψώνοντας ίσως σε κάποια σημεία περισσότερο τον τόνο της φωνής της.
Στα συν η μουσική που πλαισίωσε την παράσταση και μας μετέφερε στον, όχι με ροδοπέταλα στρωμένο, δρόμο του έρωτα.
