Του Γιώργου Παπαδημητρίου
To χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ή αλλιώς η τρανταχτή επιβεβαίωσης μιας καλπάζουσας παρακμής. Το γελοίο περιστατικό με τη χειροδικία του Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ, στη χθεσινή τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που είναι οφθαλμοφανές εδώ και χρόνια. Η τελετή των Όσκαρ, παρέα με την γκλαμουριά, τη λάμψη και το μεγαλείο μιας μακρινής πλέον εποχής, αποτελεί εδώ και χρόνια μια ανάμνηση του παρελθόντος. Κι αυτή η διαπίστωση, που δεν είναι κάποιο προσωπικό πόρισμα του υπογράφοντος, αλλά μια αυταπόδεικτη αλήθεια που βασίζεται σε μετρήσιμα μεγέθη (τηλεθέαση, διαφημιστικός χρόνος, εύρος της δημοσιογραφικής κάλυψης), επικυρώθηκε με ένα χαστούκι (πόσο συμβολικό, αλήθεια) που μετέτρεψε την αλλοτινά χλιδάτη τελετή σε πανηγυράκι κακομαθημένων σταρ. Φυσικά, μέσα σε όλο τον χείμαρρο από απόψεις, αναλύσεις και κουβέντες που θα διαβάσετε και ακούσετε, καλό είναι να θυμάστε την πιο απλή και πολύτιμη αλήθεια: όλα αυτά μας αφορούν πολύ λιγότερο από τον βαθμό αναπαραγωγής τους. Όλα αυτά είναι παρεπόμενα και παραφυάδες ενός μικρόκοσμου που δεν κατοικεί, ζει ή αναπνέει στον αληθινό κόσμο.
Ξεκινώντας από την πέτρα του σκανδάλου, είναι αυτονόητο πως το τάχα μου αστείο του Κρις Ροκ είναι πέρα για πέρα φτηνιάρικο, είναι παντελώς άστοχο από χιουμοριστική σκοπιά και μάλλον εκ του πονηρού στοχευμένο, είναι τοξικό και βλακώδες, είναι ασεβές και προσβλητικό. Ως εδώ, όλα καλά. Είναι όμως εξίσου αυτονόητο ότι ο σωματικός τραμπουκισμός, ιδίως σε μια τέτοια περίσταση, όχι απλώς δεν είναι η ενδεδειγμένη απάντηση, αλλά συνιστά μια ντροπιαστική συμπεριφορά. Ο Γουίλ Σμιθ, σχεδόν βέβαιος νικητής του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, είχε τη δυνατότητα, εφόσον είχε νιώσει ακραιφνώς προσβεβλημένος, να απαντήσει με τον δέοντα τρόπο -με δηλητηριώδες χιούμορ αντεπίθεσης ή με πύρινα σοβαρά λόγια, η επιλογή ήταν όλη δική του- από τη βήμα του νικητή, επί σκηνής. Δαφνοστολισμένος με το βαρύτιμο Όσκαρ, με τα τηλεοπτικά μάτια του πλανήτη στραμμένα πάνω του, θα είχε όλη την άνεση και την ευχέρεια να κάνει τον Κρις Ροκ φύλλο και φτερό με την (όποια) απάντησή του. Αντ’ αυτού, επέλεξε έναν χυδαίο τρόπο να εκφράσει τον εκνευρισμό του, προσβάλλοντας στην ουσία τους πάντες: το τηλεοπτικό και σινεφίλ κοινό, τους συναδέλφους και θαυμαστές του, αλλά και μια τελετή-θεσμό, που κουβαλάει στους ώμους της ένα απύθμενο ιστορικό και πολιτισμικό βάρος.
Από εκεί και έπειτα, προκύπτουν δύο επιπλέον θέματα στην όλη κουβέντα. Το πρώτο αφορά τη μουχλιασμένη και μεσαιωνική κουλτούρα του θιγμένου αρσενικού που οφείλει να περισώσει την τιμή της δεσποσύνης που έχει υποστεί την προσβολή. Πρώτα απ’ όλα, όπως ήδη αναφέραμε, ακόμη και αν ο κάθε Γουίλ Σμιθ έχει πάρει απαράβατο όρκο να υπερασπίζεται κάθε damsel in distress, υπάρχουν απείρως πιο στιβαροί, κλασάτοι, κομψοί τρόποι για να το πετύχει. Τρόποι που αναλογούν σε έναν τζέντλεμαν της έβδομης τέχνης και όχι σε έναν τυχάρπαστο και εκ του ασφαλούς (θα επανέλθουμε σε αυτό) νταή. Δεύτερον, και χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε ξύλινες κουβέντες που επαναλαμβάνουν σε ρυθμό πολυβόλου τη λέξη «πατριαρχία» και άλλα παρεμφερή, σε κάποια στιγμή, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο της δημόσιας σφαίρας, θα πρέπει να εκλείψει το θλιβερό αυτό φαινόμενο. Η κάθε Τζέιντα Πίνκετ έχει στόμα και μιλιά και όχι απλώς μπορεί, αλλά οφείλει, να επιλέξει η ίδια τον τρόπο, το μέσο και τις συνθήκες που θα υπερασπιστεί τον εαυτό της αν και εφόσον νιώσει θιγμένη.
Ας προχωρήσουμε, όμως, στο δεύτερο θέμα, το οποίο συνιστά κοινό τόπο σε όλους τους αυτόκλητους macho ιππότες και καταδεικνύει με τον πιο απλό τρόπο τη ματαιότητα και την απροσμέτρητη βλακεία της κατά φαντασίαν αρρενωπότητας. Αλήθεια, αν στη θέση του Κρις Ροκ ήταν ο The Rock σκέτο, μήπως ο Γουίλ Σμιθ θα ήταν λιγάκι πιο διαλλακτικός; Και για να μην περιορίσουμε τη συγκριτική αναλογία στο ζήτημα της σωματικής ρώμης, αν στη θέση του Κρις Ροκ βρισκόταν κάποιος σεβάσμιος και χιλιοτραγουδισμένος παρουσιαστής, όπως ο Μπίλι Κρίσταλ ή ο Στιβ Μάρτιν, μήπως ο Γουίλ Σμιθ θα το σκεφτόταν διπλά προτού ρίξει το χαστούκι; Φιλική συμβουλή προς όλους τους επίδοξους νταήδες: κάθε φορά που κορδώνεστε σαν το παγώνι και καμώνεστε τα άγρια αρσενικά, πλάστε ένα υποθετικό σενάριο στο οποίο η ίδια συμπεριφορά θα έχει ως απάντηση όχι την άτακτη υποχώρηση του «αντιπάλου», αλλά έναν καταιγισμό από μπούφλες. Κι αναλογιστείτε επιτέλους πως η θεατράλε αντρίλα είναι το καταφύγιο του αδύναμου και όχι του δυνατού.
Αντί επιλόγου, μια συμπληρωματική, και βαθιά προσωπική, παρατήρηση. Παραδέχομαι και ομολογώ ευθαρσώς πως σε περιστατικά σαν και το συγκεκριμένο, αδυνατώ να αποδεχτώ το επιχείρημα του ανθρώπινου παράγοντα. Ο Γουίλ Σμιθ και ο κάθε Γουίλ Σμιθ πορεύεται στη ζωή μακριά από αμέτρητους κανόνες και περιορισμούς που ισχύουν για τους απλούς ανθρώπους. Σε κάποιες ελάχιστες στιγμές, λοιπόν, οι κανόνες αυτοί αποκτούν αντίστροφη φορά. Ή για να το θέσουμε αλλιώς, ο βίος χαρισάμενος και τα αδιανόητα προνόμια πηγαίνουν πακέτο με κάποιες λιγοστές εξτρά υποχρεώσεις. Το να διατηρείς την ψυχραιμία σου στην οσκαρική τελετή και το να μην προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα κατόπιν, προβάλλοντας μια ακατάσχετη μπουρδολογία (vessel of love, ήμαρτον, δηλαδή) είναι μια από αυτές τις άρρητες υποχρεώσεις.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ:
Lockdown επιβάλει η Κίνα: «Κλείνει» η Σανγκάη με 3.500 κρούσματα κορωνοϊού
Νεκρή από αλλαντίαση γυναίκα στην Κόρινθο - «Ένοχα» φασολάκια που είχε φάει
