Λ.Β.
Από την έντυπη έκδοση "Τύπος Θεσσαλονίκης"
Μια «Αληθινή κατάθεση ψυχής» κάνει η Φωτεινή Τρουπή στο πρώτο της ελληνικό βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο που κυκλοφόρησε πρόσφατα*, ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει στα αγγλικά, στην Αυστραλία όπου ζει η συγγραφέας από το 1961.
Η ίδια μιλώντας στο «ΤyposThes» εκμυστηρεύτηκε πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το συγγραφικό της πόνημα. «Μου πρότεινε ο κ. Σπανιάς να γράψω ένα βιβλίο που θα κυκλοφορούσε στην Ελλάδα. Και αποφάσισα να πω την δική μου ιστορία. Τις δυσκολίες που έζησα στην παιδική και εφηβική μου ηλικία… Όλα ξεκίνησαν μια χιονισμένη νύχτα στο Κάτω Σχολάρι όταν μια εβραία είχε έρθει για να ζητήσει καταφύγιο στο σπίτι μας. Την κυνηγούσαν οι γερμανοί. Ο πατέρας μου είχε πει στην μητέρα μου να μην μπλεχτούνε και να μην τη βοηθήσουνε. Όμως εκείνη του είπε πως έπρεπε να το κάνουν γιατί επρόκειτο για μια μάνα με δύο παιδιά στην αγκαλιά της. Τελικά η καλοσύνη της μητέρας μου δεν της βγήκε σε καλό…
Έδωσε καταφύγιο και τροφή στην γυναίκα. Εκείνη όμως όταν πέρασε λίγος καιρός έγινε ερωμένη του πατέρα μου, έκανε τρία νόθα παιδιά μέσα στο σπίτι… Και από το 1941 έως το 1961 που τελικά μετανάστευσα, έζησα έναν εφιάλτη. Δεν φέρθηκε καθόλου σωστά. Με άφηνε δίχως φαγητό, με απειλούσε… Έπρεπε να αφήσω το σχολείο από την Ε΄ Δημοτικού για να δουλέψω στα χωράφια… Ήταν μια δραματική ιστορία την οποία και θέλησα να μοιραστώ. Άρχισα να γράφω το 2014, και με την προτροπή του κυρίου Θανάση Σπανιά έπιασα τώρα ξανά το νήμα. Με δάκρια πικρά, γύρισα πίσω στις μνήμες μου, στο παρελθόν, στις δυσκολίες που έζησα τότε, και ολοκλήρωσα αυτή την “Αληθινή κατάθεση ψυχής”. Και την ονομάζω “αληθινή”, γιατί δεν έχει ίχνος μυθοπλασίας. Είναι η ζωή μου, πράγματα που έζησα. Και τα ονόματα των ηρώων του βιβλίου είναι αληθινά», ανέφερε η κυρία Τρουπή.
Η ίδια εξήγησε ότι λόγω της ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και των κακουχιών που υπέστη τόσο από τον πατέρα της, όσο και από την ερωμένη του, αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αυστραλία. «Ήθελα απλά να φύγω μακριά…. Πήγα μια μέρα στο γραφείο που βοηθούσε εκείνα τα χρόνια όσους ήθελαν να μεταναστεύσουν και τους είπα ότι ήθελα να φύγω μακριά, στην Βραζιλία, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία…. Η ζωή μου ήταν μια κόλαση. Ζούσα μέσα στη φτώχεια, την πείνα…. Δεν είχα ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον εδώ…».
Αυστραλία - Η νέα ευκαιρία
Ήταν το 1961 όταν έκανε το μεγάλο ταξίδι που της έφερε ξανά ελπίδα. «Ήμουν 20 χρονών. Στην Αυστραλία, και συγκεκριμένα στη Μελβούρνη, όπου πήγα, η ζωή μου άλλαξε. Η χώρα και οι άνθρωποί της μού συμπαραστάθηκαν όσο δεν μου στάθηκαν οι συγγενείς μου. Με έστειλαν σχολείο για να μάθω τα αγγλικά και σιγά σιγά έγραψα και βιβλία. Στα πέντε χρόνια έγινα ελληνο-αυστραλέζα. Εκεί υπάρχει σεβασμός στον άλλο, έμφυτη ευγένεια, καλό σύστημα υγείας, καλή ποιότητα ζωής.
Από την άλλη στην ψυχή μου είμαι ελληνίδα. Παρά τις δυσκολίες που έζησα εδώ. Και φυσικά δεν λησμονώ τα ήθη και τα έθιμά μας. Αλλά και την αγάπη μου για την γλυκιά Μακεδονία! Ξέρετε κάνω μια εκπομπή σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό που δίνει “φωνή” στους ομογενείς, και σε αυτήν μου παρέχουν απόλυτη ελευθερία για τα θέματα που θα επιλέξω να αναφερθώ. Πάντα λοιπόν η Μακεδονία έχει μια ξεχωριστή θέση στις εκπομπές μου. Μάλιστα γράφω και ποιήματα για την πατρίδα μου και όταν τα απαγγέλλω συγκινούμαι πάντα! Και έχω φροντίσει τα παιδιά και τα εγγόνια μου να αγαπήσουν την πατρίδα μας και να μάθουν ελληνικά!».
Ελληνικά στα 37 με δύο παιδιά και δυο δουλειές
Μιλώντας για τα όνειρά της ανέφερε πως από μικρή ήθελε να γίνει δασκάλα. Δυστυχώς λόγω των εμποδίων που συνάντησε, αυτό το όνειρο δεν έγινε πραγματικότητα. Ωστόσο στα 37 της αποφάσισε να μάθει και η ίδια τα ελληνικά. «Είχαμε μια γιορτή και ήθελα να ευχηθώ στα ελληνικά στον γιό μου. Ζήτησα από μια κοπέλα που ήξερε ελληνικά να μου γράψει αυτά που σκεφτόμουν να πω. Όμως από τότε το έβαλα πείσμα να μάθω καλύτερα τη γλώσσα. Σκεφτείτε πως είχα δυο παιδιά και σύζυγο, ενώ εργαζόμουν σε δύο δουλειές. Κι όμως τα κατάφερα! Πλέον κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, αγοράζω πάντα βιβλία για να έχω να διαβάσω μετά όταν θα επιστρέψω στην Αυστραλία. Γυρνάω πάντα με 15 κιλά βιβλία στην βαλίτσα!».
Ένα “ευχαριστώ” μιας περήφανης κόρης σε μια βασανισμένη μάνα
Κλείνοντας την κουβέντα μας, ρωτήσαμε την κυρία Τρουπή τι θέλει να πει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της και η ίδια ανέφερε τα εξής: «πρόκειται για έναν ύμνο, ένα φόρο τιμής κι ένα “ευχαριστώ” μιας περήφανης κόρης σε μια βασανισμένη μάνα ένα κερί, ένα μνημόσυνο, μία δικαίωση».
*Κεντρική Διάθεση
Σπανιάς Αθ. Γεώργιος
Αριστοτέλους 22 - Θεσσαλονίκης (Κέντρο) και στον Χορτιάτη
τηλ. 2310348404.
