Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Βασισμένο σε αληθινή ιστορία είναι το έργο του Φρανκ Μακγκίνες με τίτλο «Κάποιος να με προσέχει (Someone who’ll watch over me)» που κερδίζει τις καλύτερες εντυπώσεις του κοινού της πόλης μας. Αναφέρεται σε τρεις ομήρους (έναν Άγγλο, έναν Ιρλανδό κι έναν Αμερικανό) που είναι έγκλειστοι σ’ ένα κελί στο Λίβανο, υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών – απαγωγέων τους. Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου που το σκηνοθετεί σημείωσε πως το συγκεκριμένο έργο την κέρδισε όταν το είχε δει πριν χρόνια στο Λονδίνο. Απαντώντας στις ερωτήσεις μας σημείωσε ότι στο ανέβασμα που κάνει στο Θέατρο Αυλαία μένει πιστή στο κείμενο, ωστόσο βάζει τις δικές της πινελιές είτε μέσω της μετάφρασης είτε μέσω της σκηνοθετικής της ματιάς και των προσεγμένων μουσικών επιλογών της. Συνοδοιπόροι της σε αυτή την δουλειά οι τρεις ηθοποιοί που ερμηνεύουν τους ρόλους Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Μάριζας και Πήτερ Ράντλ. «Ο ένας είναι ο φρουρός του άλλου. Ο φύλακας άγγελός του», είπε η σκηνοθέτης για τους τρεις ήρωες του έργου. Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.
-Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο;
-Η αλήθεια είναι πω το έργο με επέλεξε. Χρόνια πριν, όταν το είδα στο West End του Λονδίνου, μαγεύτηκα, συγκινήθηκα, γέλασα. Άλλαξε η ζωή μου. Και αποφάσισα να το μεταφράσω. Όταν ο Αντίνοος Αλμπάνης μού πρότεινε να κάνουμε κάτι μαζί, το ανέσυρα αμέσως. Ο Αντίνοος, μαθητής και φίλος μου πάνω από 20 χρόνια, το αγάπησε όσο κι εγώ και το πίστεψε ίσως και λίγο παραπάνω από εμένα. Εκείνος το πρότεινε στον Παύλο Παλάκα και το θέατρο Αυλαία (ένα θέατρο που είχα ανεβάσει πριν από 20 χρόνια με τον Γιάννη Φέρτη το «Πορτρέτο του Όσκαρ Ουάιλντ» και αγαπούσα ιδιαίτερα - όπως και τη Θεσσαλονίκη.) Μαζί του, δυο ακόμα υπέροχοι ηθοποιοί και «δικοί μου» άνθρωποι: Ο Δημήτρης Μάριζας και ο Πήτερ Ραντλ. Τρεις εξαιρετικοί, μαγικοί ηθοποιοί!
-Πόση ελευθερία υπάρχει στον τρόπο προσέγγισης με δεδομένο ότι πρόκειται για ένα έργο που δεν έχει παρουσιαστεί ξανά;
-Πάντα ακολουθώ πιστά το γράμμα και το πνεύμα του εκάστοτε έργου που σκηνοθετώ. Άλλωστε το επιλέγω ακριβώς γιατί με ενθουσιάζει και όχι για να το αλλάξω ή να το μεταχειριστώ σαν «βάση» για να πω τα δικά μου τα ανομολόγητα. Βεβαίως, το θεατρικό μου αποτέλεσμα έχει σίγουρα εικόνες ή νοήματα που εγώ μόνο διέκρινα ή αποκάλυψα: Η “ανάγνωση” μου, αναπόφευκτα, είναι διαφορετική από κάποιον άλλον σκηνοθέτη σε σημεία: Οι μελωδίες που διαλέγω, οι σιωπές που επεκτείνω, η μεταφραστική επιλογή μιας φράσης, ναι, είναι η πρόσθεσή μου στο συγκλονιστικό κείμενο του Μακγκίνες. Αλλά πάντα με πίστη στον πρώτο δημιουργό.
-Πώς καταφέρνουν να επιβιώσουν οι τρεις ήρωες σε μια δύσκολη συνθήκη όπως αυτή του εγκλεισμού; Ποια είναι τα δικά τους «καταφύγια»;
-Καταφύγιο πρώτο: Το χιούμορ. Το δαιμονικό, ακραίο, μαύρο ή παιδικό χιούμορ. Καταφύγιο δεύτερο: Η φαντασία. Τα παιχνίδια φαντασίας: ένα φανταστικό πάρτυ με ποτό, χορό, τραγούδια ή ένα γράμμα σε έναν αγαπημένο χωρίς χαρτί και μολύβι. Καταφύγιο τρίτο: Ο άλλος. Η αγκαλιά του άλλου. Η αποδοχή του άλλου. Το χέρι του άλλου που θα σε σηκώσει όταν πέφτεις βαθιά.
-Πώς προσέχουν ο ένας τον άλλον;
-Οι τρεις άντρες του έργου αλλάζουν συνέχεια ρόλους. Ο καθένας θα γίνει από προστατευόμενος, προστάτης. Και προσέχει ο ένας τον άλλον, άλλοτε σαν ο πιο πιστός φίλος, άλλοτε σα γονιός, άλλοτε σα σύντροφος, άλλοτε σα γιος. Ο ένας είναι ο φρουρός του άλλου. Ο φύλακας άγγελός του.
-Πώς προσεγγίζει ο συγγραφέας την πραγματική αυτή ιστορία;
-Είναι προφανές πως ο συγγραφέας, ως Ιρλανδός, ως πολιτικό ον και ως ακαδημαϊκός, συγκλονίστηκε από την αληθινή ιστορία της απαγωγής των τριών Δυτικοευρωπαίων ομήρων στο Λίβανο και ταυτίστηκε μαζί τους (και με τους τρεις άντρες έχει κοινά στοιχεία). Κράτησε την πραγματική συνθήκη αλλά έφτιαξε μια ιστορία πιο ποιητική και λίγο πιο υπερβατική: Δεν βλέπουμε ποτέ τους Άραβες που τους φρουρούν, δεν γινόμαστε ποτέ μάρτυρες των φριχτών βασανιστηρίων ή των ανατριχιαστικά άθλιων συνθηκών διαβίωσης, αλλά παρακολουθούμε την εσωτερική τους πορεία από το σκοτάδι προς το φως περισσότερο ή την αγωνιώδη προσπάθεια επιβίωσης και διατήρησης της πνευματικής τους ισορροπίας. Είναι ήρωες αυτοί οι τρεις. Δε λυγίζουν.
-Τι σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στο συγκεκριμένο κείμενο;
-Αυτό που περισσότερο με εντυπωσίασε στο κείμενο είναι η δύναμη των τριών αντρών απέναντι στη φριχτή στέρηση της ελευθερίας και της ζωής τους: Η δύναμη της αντίστασης σ’ αυτό που τους πονάει και τους τρελαίνει. Η δύναμη για ζωή. Η δύναμη της αγάπης. Η δύναμη της αλήθειας. Η δύναμη του πολιτισμού. Η δύναμη της καρδιάς να συνεχίζει να χτυπά στο ρυθμό της ελευθερίας. Αυτοί οι τρεις έγκλειστοι και άδικα φυλακισμένοι άνθρωποι, έχουν κάθε λόγο να παραιτηθούν από τη ζωή, να πέσουν σε κατατονία, να τρελαθούν. Κι, όμως, αυτοί επιλέγουν να ζήσουν και να διατηρήσουν κυρίαρχη την ψυχή τους.
Συντελεστές
Μετάφραση: Αθανασία Καραγιαννοπούλου, Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου, Σκηνικά- Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη, Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, Μουσική επιμέλεια: Αθανασία Καραγιαννοπούλου, Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης, Παραγωγή:Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, Επικοινωνία: Γιάννης Δαλάκας.
Ερμηνεία: Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Μάριζας, ΠήτερΡαντλ.
Πληροφορίες
www.avlaiatheater.gr, Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ:Τσιμισκή 136,(Πλατεία ΧΑΝΘ), Τηλέφωνο: 2310 230013
Παραστάσεις: Από 11 Νοεμβρίου 2022. Ημέρες & ώρες παραστάσεων:Παρασκευή - Σάββατο21:00& Κυριακή 19:00.
Εισιτήρια: Παρασκευή: 16€ κανονικό, 14€ φοιτητικό, ανέργων
Σάββατο & Κυριακή: 17€ κανονικό, 15€ φοιτητικό, ανέργων
Προπώληση: Ταμείο θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ&ticketservices>>https://bit.ly/3rVEKyM
