Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Τον Αύγουστο του 1988 στην Ελευσίνα ένας έφηβος εξαφανίζεται ξαφνικά ένα απόγευμα. Τα ίχνη του χάνονται, η τοπική κοινωνία συγκλονίζεται και η οικογένεια του παιδιού αρχίζει σιγά σιγά να αποσυντίθεται εκ των έσω. Ο Θέμης Αδάμ, αδερφός του Ηλία, δημοσιογράφος και επιτυχημένος συγγραφέας ενός true crime βιβλίου με θέμα την υπόθεση που εντέλει διέλυσε την οικογένειά του, επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του για την κηδεία του πατέρα του –και βασικού υπόπτου για την εξαφάνιση του παιδιού, σύμφωνα με τις φήμες–, ο οποίος αυτοκτόνησε. Όμως πρέπει να λύσει και κάποιες ανοιχτές υποθέσεις.
Αυτά συμβαίνουν στο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση με τίτλο «Ο άλλος αδερφός» (εκδόσεις Διόπτρα) το οποίο θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 31 Μαίου στον αίθριο χώρο του πολυλειτουργικού κέντρου – θεάτρου Μίκης Θεοδωράκης (Μοναστηρίου 417, Ελευθέριο Κορδελιό, Θεσσαλονίκη). Ο συγγραφέας μιλώντας στο TyposThes αναφέρθηκε στο πώς γεννήθηκε η ιδέα του βιβλίου, μίλησε για την Ελευσίνα, αλλά και για την ξεχωριστή θέση που έχουν στην καρδιά του τα αστυνομικά μυθιστορήματα.
Σε ερώτησή μας για την εγκληματικότητα σχολίασε πως υπάρχει μια αύξηση (ίσως και μεγαλύτερη προβολή) της «μικροεγκληματικότητας -και ειδών εγκληματικότητας που παλαιότερα ίσως να μην μας απασχολούσαν τόσο πολύ, όπως η οπαδική βία».
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το μυθιστόρημα;
-Πάμε πίσω μερικά χρόνια, όταν κάπου διάβασα ή άκουσα ότι τη δεκαετία του ’80, όταν δηλαδή δεν υπήρχαν κινητά και οι γονείς δεν είχαν τη δυνατότητα να ξέρουν ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονταν τα παιδιά τους, ήταν δυνητικά πολύ εύκολο να εξαφανιστεί κανείς ως παιδί. Ήταν μία σύντομη και ανατριχιαστική φράση από την οποία πιάστηκα και έφτιαξα με αυτήν ως κέντρο βαρύτητας μία ιστορία.
-Η πλοκή του βιβλίου σας ξετυλίγεται σε μια επαρχιακή πόλη. Επιλέγοντας την Ελευσίνα ήταν σαν να ξαναζείτε στιγμές από τις δικές σας αναμνήσεις/ βιώματα;
-Όχι, τουναντίον. Η Ελευσίνα που περιγράφω, άλλωστε, δεν είναι η Ελευσίνα που έζησα και θυμάμαι. Είναι μία παλιότερη Ελευσίνα, την οποία έζησαν άτομα που ήταν έφηβα και νεαροί ενήλικες στα τέλη της δεκαετίας του ’80 –αρχές του ’90.
-Πώς αναδεικνύονται τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας μέσα στο βιβλίο;
-Αυτό νομίζω θα είναι καλύτερα να το κρίνει ο κάθε αναγνώστης μόνος του· βέβαια, θα συμπληρώσω ότι τα ερωτήματα που τίθενται στο βιβλίο δεν αφορούν μονάχα την ελληνική κοινωνία. Ναι, το βιβλίο διαδραματίζεται σε ελληνικό πλαίσιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα όποια θέματα θίγονται είναι καθολικά και θα μπορούσαν να ανακινηθούν όποιο και να ήταν το setting του βιβλίου.
-Γιατί βάλατε τον εαυτό σας ανάμεσα στους ήρωες του μυθιστορήματος;
-Συνοπτικά: επειδή είχε πλάκα. Επειδή ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει και που δεν είχα δει στην πιο πρόσφατη βιβλιογραφία. Μπορώ να δώσω περισσότερους λόγους, αλλά ο βασικός, όταν γράφω, είναι να έχει πλάκα, να μου αρέσει. Αν δεν μου αρέσει κάτι δεν περνάω καλά, άρα δεν υπάρχει λόγος να το γράψω.
-Τι σας ελκύει στα αστυνομικά μυθιστορήματα;
-Η μυρωδιά τους, νομίζω πως είναι διαφορετική από αυτή των άλλων ειδών. Ίδια είναι; Χμ, ναι, είναι, αλλά νομίζω πως η απάντηση αυτή είναι πιο πρωτότυπη από οποιαδήποτε άλλη κυριολεκτική θα μπορούσα να δώσω, οπότε για να μην γίνω κλισέ, θα πω: η μυρωδιά τους.
-Ποιος ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
-Όσοι με παρακολουθούν πιστεύω ότι γνωρίζουν ήδη την απάντηση-καρμπόν μου: Jo Nesbø, Arne Dahl και Jørn Lier Horst.
-Από τι αντλείτε έμπνευση;
-Από οτιδήποτε, αρκεί να μου κάνει κλικ εκείνη τη στιγμή και να πιστέψω ότι έχει μέσα του το ζουμί για μία λαχταριστή ιστορία.
-Τελευταία βλέπουμε περισσότερα εγκλήματα γύρω μας. Γιατί υπάρχει αυτή η αύξηση της εγκληματικότητα; Και τι είναι αυτό που κάνει αρκετούς πολίτες να θέλουν να μαθαίνουν για τα εγκλήματα;
-Όταν λέμε τελευταία, πόσο εννοούμε; Γιατί, αυτή είναι μία ερώτηση που μου γίνεται σχεδόν από την αρχή της καριέρας μου, οπότε δυστυχώς σημαίνει ότι έχουμε μια δεκαετία όπου υπάρχει αυτή η εντύπωση. Παράλληλα, αν ρίξουμε μία ματιά στα στατιστικά, ο αριθμός των ανθρωποκτονιών παραμένει σταθερός με πτωτικές τάσεις, αντίθετα όμως φαίνεται πως ανεβαίνει (ή ίσως προβάλλεται περισσότερο;) η μικροεγκληματικότητα -και είδη εγκληματικότητας που παλαιότερα ίσως να μην μας απασχολούσαν τόσο πολύ, όπως η οπαδική βία. Τώρα, για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, δεν είναι λογικό ο πολίτης να θέλει να ενημερώνεται για θέματα που άπτονται της ασφάλειάς του; Ορισμένες φορές απλά του σερβίρεται η ενημέρωση αυτή με το χωνί, με τρόπο άκομψο και στα όρια του κιτρινισμού. Ή ακόμα χειρότερα: πρόχειρα, δίχως έρευνα και διασταύρωση. Με μορφή κουτσομπολιού και όχι όρους δημοσιογραφίας.
