Πολυγραφότατη και με ανήσυχο πνεύμα, η Χριστίνα Σεραφείμ συνδυάζει την διδασκαλία με την συγγραφή βιβλίων. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της «Μαμά, τι είναι η ψυχή;» (κείμενα - εικονογράφηση) δίνει το έναυσμα «για μία ευαισθητοποίηση που αφορά τον αθέατο κόσμο των συναισθημάτων, της ψυχής και της πνευματικότητάς μας», όπως εξήγησε η ίδια.
-Πώς γεννήθηκε το ενδιαφέρον σας για την τέχνη;
-Η αγάπη μου για την τέχνη είναι ένας έρωτας που μου αποκαλύφτηκε ξαφνικά, τώρα στα σαράντα μου. Ωστόσο ήταν όλα τα χρόνια κοντά μου, με περιέβαλε από μικρή ηλικία. Άλλωστε, έτσι δεν συμβαίνει με όλους μας;
Η τέχνη είναι ένας υπομονετικός εραστής, που μας περιμένει διακριτικά μέχρι που να έχουμε την απαραίτητη ωριμότητα για να τον συναντήσουμε. Πιστεύω ότι όλοι είμαστε καλλιτέχνες στο είδος μας, αλλά οι περισσότεροι από εμάς παραμένουμε αφανείς καλλιτέχνες μάλιστα και από επιλογή. Κυρίως όμως από οκνηρία.
-Ποια εμπόδια βάζει η εποχή μας στο να ακολουθήσει κανείς τυχόν ταλέντα του;
-Σε μία κοινωνία τόσο υλιστική και τεχνοκρατική, σε έναν αιώνα-απατεώνα όπως αυτόν που διανύουμε, δεν μπαίνουμε καν σε διαδικασία να δημιουργήσουμε. Να αφουγκραστούμε και να ανακαλύψουμε την όποια κλίση έχουμε μέσα μας. Ζούμε μία εκούσια συναισθηματική αναπηρία και μένουμε άπραγοι. Προσανατολιζόμαστε στις συνήθως παράλογες απαιτήσεις που έχει το περιβάλλον από εμάς. Έχουμε την πεποίθηση ότι πρέπει να είμαστε πλούσιοι - όμορφοι - διάσημοι για να είμαστε και ευτυχισμένοι. Κάθε προσπάθεια να δημιουργήσουμε τέχνη μας φαίνεται παράτολμη.
Η ψυχή φαίνεται να έχει την τέχνη και την πνευματικότητα - την προσευχή αν θέλετε - έμφυτη. Και, αν δεν δίνουμε στην ψυχή την τροφή που χρειάζεται, βιώνουμε μία υπαρξιακή πείνα. Εντούτοις έχουμε την τάση να καταπραΰνουμε το κάθε κενό που βιώνουμε με υλικά πράγματα. Καταλήγουμε να έχουμε περιστασιακά και συστηματικά επεισόδια υπερφαγίας, μέθης, ονιομανίας, αλλά και εργασιομανίας. Ανά περιόδους ζούμε τελείως άψυχα, χωρίς Θεό και χωρίς τον ίδιο μας τον εαυτό -δίχως να εξελισσόμαστε πραγματικά.
Είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε ένα χάρισμα μέσα μας. Ο ένας ξέρει να μεταποιεί ένα συναίσθημα σε κίνηση, σε χορό, σε ολόκληρη χορογραφία. Ο άλλος γράφει, ο άλλος τραγουδάει ή ψέλνει. Το κάθε τάλαντο που κυοφορούμε είναι και ευχή και κατάρα. Αν δεν το αξιοποιούμε, αρρωσταίνουμε. Φαντάζεστε μία Μαρία Κάλλας να μην τραγουδάει; Όπως λέει και ο Αβραάμ Μάσλοου, ο ιδρυτής της Ανθρωπιστικής Ψυχολογίας: «Ένας μουσικός πρέπει να κάνει μουσική, ένας καλλιτέχνης πρέπει να ζωγραφίζει, ένας ποιητής πρέπει να γράφει, εάν θέλει να είναι χαρούμενος. Αυτό που μπορεί ένα άτομο να είναι, πρέπει να είναι.»
-Πώς γεννήθηκε το βιβλίο σας «Μαμά, τι είναι η ψυχή;»
-Το βιβλίο αυτό δεν δίνει άμεσες και αυστηρές απαντήσεις και δεν δεσμεύει τον αναγνώστη του. Περισσότερο γίνεται η ανάγνωσή του αφορμή για συζήτηση και αναζήτηση. Γίνεται έναυσμα για μία ευαισθητοποίηση που αφορά τον αθέατο κόσμο των συναισθημάτων, της ψυχής και της πνευματικότητάς μας.
Στο βιβλίο προσεγγίζεται η ιδιαίτερη αυτή θεματική με τρόπο παιχνιδιάρικο και αγαπητικό. Τα παραδείγματα που χρησιμοποιούνται είναι οικεία για το παιδί, μιας και αντλούνται από την ίδια τη φύση και τη γνώριμη γι’ αυτό καθημερινότητά του.
Το κείμενο από το «Μαμά, τι είναι η ψυχή;» έχει ως αφετηρία έναν διάλογο που πραγματοποιήθηκε μεταξύ εμένα και της κόρης μου όταν ακόμα δεν είχε κλείσει καλά καλά τα πέντε της χρόνια. Συνειδητοποίησα στην κουβέντα μας τότε, ότι από εμένα ως μάνα δεν ζητείται μια συγκεκριμένη και τελεσίδικη απάντηση ως λύση. Η ελευθερία να εκδηλώσουμε την απορία που έχουμε μέσα μας είναι ήδη αρκετή. Εν μη τι άλλο η μεταποίηση του εσωτερικού μας πόνου σε λέξεις, μας δίνει πάντοτε μία προοπτική, μία ελπίδα.
Στην υλοποίηση της εικόνας επέλεξα χαρούμενα, ζωντανά χρώματα και εύληπτα μοτίβα. Χρησιμοποίησα κυρίως ακουαρέλα και έπαιξα με το λευκό της σελίδας. Τόσο στην εικόνα όσο και στο κείμενο άφησα αρκετό περιθώριο για τον μικρό και για τον μεγάλο αναγνώστη, ώστε διαβάζοντας να ακούσει τις δικές του σκέψεις, να νιώσει τα δικά του συναισθήματα.
