Του Δημήτρη Κετικίδη | Από την έντυπη έκδοση «Τύπος Θεσσαλονίκης»
Πώς είναι να ενσαρκώνεις έναν Άγιο που λατρεύεται όσο λίγοι; Πόσο «βαριά» είναι η σκιά ενός τέτοιου ρόλου για έναν ηθοποιό; Ο Προκόπης Αγαθοκλέους, μιλά στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» για τον ρόλο του ως «Άγιος Παΐσιος» στην ομώνυμη σειρά, περιγράφει τις αγαπημένες του σκηνές, αλλά και το πού «βλέπει» κοινά στοιχεία ανάμεσα στον εαυτό του, και στον κατά κόσμον Αρσένιο Εζνεπίδη.
«Δεν ήξερε κανείς ότι θα ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο» λέει για την επιτυχία της σειράς.
«Μακάρι να μπορούσα να αγαπήσω, να ερωτευτώ τον Χριστό όπως ο Άγιος Παΐσιος. Βρήκαμε πολλά κοινά όσον αφορά την αγάπη προς τη φύση, τα ζώα, την κτίση του Θεού, αλλά και μια ευαισθησία για τα κοινά, για όσα συμβαίνουν γύρω μας» συμπληρώνει για τα κοινά στοιχεία που εντόπισε ανάμεσα στον ίδιο και τον Άγιο Παΐσιο.
Αναλυτικά η συνέντευξή του:
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο συζήτησες το αν μπορείς να παίξεις αυτόν τον ρόλο; Συμβουλεύτηκες κάποιον;
«Ο πρώτος άνθρωπος είναι ο σεναριογράφος της σειράς Γιώργος Τσιάκκας, ο οποίος μου πρότεινε τον ρόλο πριν από πέντε χρόνια.
Όταν ξεκινούσε αυτό, δεν είχαμε δει τίποτα τέτοιο στην ελληνική τηλεόραση. Όταν τελειώσαμε τα γυρίσματα του πρώτου κύκλου και ολοκληρώθηκε το μοντάζ κανένα κανάλι δεν ήθελε να πάρει τη σειρά, και αποφάσισε να τη συμπεριλάβει το MEGA. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μας είναι να έχει δημιουργηθεί ένα μικρό “θαύμα” και να είναι πρώτο πανελληνίως.
Εγώ άφησα στην άκρη όποιους ενδοιασμούς είχα, και προχώρησα με ενθουσιασμό. Έτσι μπήκα στη διαδικασία της ενσάρκωσης μιας τέτοιας προσωπικότητας».
Πιστεύεις ότι η προβολή της σειράς έπαιξε ρόλο στο να πάει περισσότερος κόσμος στην εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα;
«Κατά τους πνευματικούς πατέρες οι οποίοι μου ανοίγονται και συζητάμε έπαιξε ρόλο η σειρά στο να πάει περισσότερος κόσμος στην εκκλησία και δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Κάποιοι πατέρες, μου έχουν πει ότι αυξήθηκε η εξομολόγηση πριν το Πάσχα και οι εξομολογούμενοι είπαν ότι πήγαν να εξομολογηθούν επειδή είδαν τη σειρά».
Πόσο καιρό σου πήρε να καταλάβεις ότι εδώ ετοιμάζεται κάτι πολύ μεγάλο που ο κόσμος θα το αγαπήσει πολύ;
«Δεν μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω τουλάχιστον όσον αφορά τον δεύτερο κύκλο. Στον πρώτο εγώ δούλεψα λιγότερο από όλους, γιατί έπαιξα μόνο σε τέσσερα επεισόδια. Στον δεύτερο κύκλο, από τα σενάρια ακόμα του Γιώργου τα οποία συνδύαζαν μια κατάσταση που μιλάει κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων αλλά παράλληλα μπορεί να φτάσει στα αυτιά ανθρώπων που δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν έναν πνευματικό λόγο, αλλά και από τον τρόπο που γυριζόταν, τότε ήταν ηλίου φαεινότερο ότι θα έκανε επιτυχία η σειρά. Δεν ήξερε όμως κανείς ότι θα ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο».
Ποια σκηνή σε δυσκόλεψε περισσότερο και γιατί; Και ποια σκηνή σου άρεσε;
«Μου άρεσαν πάρα πολύ οι σκηνές στο Στόμιο, επειδή είναι μέρος που αναστήλωσε και έζησε ο Άγιος κάποια χρόνια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ότι πατούσα στα σημεία που πατούσε ο ίδιος, έδιναν μια ιδιαίτερη χάρη.
Είχαν φτιάξει μια σκηνή για τη σκαλωσιά με τα τσιμέντα όταν υποτίθεται ότι αναστηλώναμε το μοναστήρι, η οποία ήταν πολύ ωραία. Θα μου μείνει χαραγμένη η προσπάθεια να ανέβουμε εκεί, γιατί η περιοχή ήταν δύσβατη. Η σκηνή της κοίμησης του Αγίου ήταν πολύ συγκινητική και φορτισμένη».
Υπάρχει κάποια φράση του Αγίου που σου έχει μείνει στο μυαλό; Μπορείς να μας πεις ποια και γιατί;
«Μια φράση που μου έχει μείνει είναι όταν τον ρώτησαν “γέροντα πείτε μας τι είναι το θαύμα” και αυτός απάντησε με παρρησία “το θαύμα επιτελείται τη στιγμή που κανείς συμμετέχει στον πόνο του άλλου”. Αυτή είναι μια φράση που κάθε φορά που την ακούω ανατριχιαζω, γιατί εμπεριέχει και τον επί γης παράδεισο».
Τώρα πλέον δεν είσαι υπό την "επήρεια" των γυρισμάτων και ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του. Νιώθεις την παρουσία του Αγίου έντονη στη ζωή σου; Έχει αλλάξει κάτι μέσα σου;
«Τη νιώθω έντονη γιατί προσεύχομαι πολύ συχνά στον Άγιο όποτε βρεθώ καθημερινά σε μια κατάσταση που χρειάζομαι βοήθεια είτε εγώ είτε κάποιος δικός μου. Τα πράγματα έρχονται με τέτοιο τρόπο που αισθάνομαι έντονη την παρουσία του.
Η ζωή μου έχει αλλάξει ως προς τη συνειδητότητα, η οποία έχει αυξηθεί. Πάντα είχα μια ενσυναίσθηση σε βασικά πράγματα, όπως για παράδειγμα να είναι καλά οι δικοί μου».
Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα σε ταυτίσει πλέον με αυτήν τη σειρά; Πόσο δύσκολο είναι να "πείσεις" ότι δεν είσαι ο Αρσένιος Εζνεπίδης αλλά ο Προκόπης Αγαθοκλέους;
«Δεν είναι πολύ δύσκολο. Θα υπάρξει μια ταύτιση αυτό είναι αναπόφευκτο. Θα με ακολουθεί αυτός ο ρόλος μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ένα τέτοιο εγχείρημα για έναν Άγιο που λατρεύεται, δεν θα καταφέρει να σβηστεί από τη μνήμη. Εγώ δεν παύω να είμαι ένας ηθοποιός όμως που επαγγελματικά θα του προταθούν πολλοί ρόλοι. Θέλω πάντα να υπηρετώ τη δουλειά μου, με έγνοια μου το καλλιτεχνικό και το πνευματικό αποτέλεσμα να είναι της τάξεως μιας δουλειάς που θα μιλήσει στις ψυχές των ανθρώπων και θα δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία».
Βρήκες κοινά στοιχεία ανάμεσα σε εσένα και στον Άγιο Παΐσιο;
«Μακάρι να μπορούσα να αγαπήσω, να ερωτευτώ τον Χριστό όπως ο Άγιος Παΐσιος. Βρήκαμε πολλά κοινά όσον αφορά την αγάπη προς τη φύση, τα ζώα, την κτίση του Θεού, αλλά και μια ευαισθησία για τα κοινά, για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ο Άγιος συζητούσε για τα πολιτικά δρώμενα της εποχής κλπ. Νιώθω ότι βρισκόμαστε σε αυτήν τη φροντίδα που είχε για την κτίση για τα πουλάκια τα ζώα τα φυτά».
Μετά από αυτήν την επιτυχία, θα μπορούσες να παίξεις έναν τελείως διαφορετικό ρόλο όπως για παράδειγμα τον ρόλο ενός άπιστου;
«Αν ο άπιστος αυτός έρχεται με έναν απολύτως ανθρώπινο τρόπο να δημιουργήσει μια συνθήκη οποου ο ρόλος αυτός μπορεί να φωτίσει και να προβληματίσει ψυχές γιατί όχι; Αν είναι ένας άπιστος που δεν θα δημιουργούσε κανέναν προβληματισμό, δεν θα είχα λόγο να το κάνω.
Το 2019 υποδύθηκα τον Ριχάρδο τον τρίτο έναν από τους πιο διαβολικός ρόλους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά ο θεατής έφυγε από το θέατρο προβληματισμένος με αυτό που είδε με τη συμπεριφορά του βασιλιά που ήθελε να ανελιχθεί στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος. Δεν υποδυόμαστε τον Άγιο να πούμε μόνο πόσο καλή είναι η αγιότητα, αλλά για να τον μιμηθούμε.
Έτσι λοιπόν, υποδυόμαστε και έναν κακό, για να δούμε την πτώση του και να προβληματιστούμε με τους εαυτούς μας».
