Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Το «Λιωμένο βούτυρο» του Σάκη Σερέφα ανεβαίνει στις 14 και 15 Μάϊου Δημοτικό Θέατρο Άνετον στο πλαίσιο της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης 2025.
Με επίκεντρο μια γυναικοκτονία, ένα ζήτημα που μας απασχολεί και το συναντάμε δυστυχώς όλο και πιο συχνά στις μέρες μας.
Ο συγγραφέας τοποθετεί την ιστορία στην δεκαετία του 1960 όπου μια κοπέλα, η Λούλα, δολοφονείται από τον σύντροφό της, Τάσο. Δύο ηθοποιοί θα «ζωντανεύσουν» αυτή την ιστορία αρχικά ως αφηγητές, ενσαρκώνοντας παράλληλα όλους τους «δευτερεύοντες» ρόλους, αλλά και τους «τραγικούς» χαρακτήρες του Τάσου και της Λούλας.
Μιλώντας για την δική του ματιά στο έργο ο σκηνοθέτης κ. Γιώργος Μιχαλάκος σχολίασε στο TyposThes: «Στην παράστασή μας όλοι οι χαρακτήρες παίζονται από δύο μονάχα ηθοποιούς, που συντελούν ταυτόχρονα τον θύτη, το θύμα αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο του ζευγαριού», ενώ πρόσθεσε πως «το "λιωμένο" είναι μια αστεία ιστορία» για να συμπληρώσει πως ο ίδιος θεωρεί ότι «το χιούμορ είναι πανίσχυρο εργαλείο».
Σχετικά με την έντονη παρουσία της μουσικής στην παράσταση σημείωσε πως «τις πλείστες φορές η μουσική είναι συν-πρωταγωνίστρια και όχι απλά ένα «χαλί», ένα “background”». Τέλος κληθείς να σχολιάσει τις αυξανόμενες γυναικοκτονίες σχολίασε ότι "ως κοινωνία έχουμε πολλά να μάθουμε και έναν μεγάλο αγώνα ισότητας να διεκδικήσουμε".
Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.
-Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον για να ασχοληθείτε με αυτό το έργο;
-Ένα έργο το οποίο διαδραματίζεται στη πόλη μας, σε δρόμους που έχουμε όλοι περπατήσει, σε στέκια που έχουμε όλοι διασκεδάσει, με άτομα που κάπως, κάπου τα έχουμε συναντήσει. Μια αληθινή ιστορία που πλανάται σαν φάντασμα πάνω από την πόλη μας, πρόσωπα που δεν θα ακούσουμε ποτέ να μιλάνε. Όλα αυτά, θελήσαμε να τα ζωντανέψουμε επί σκηνής. Όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας: «Άντε ιστορία, ξεκίνα».
-Οι γυναικοκτονίες είναι κάτι που συνέβαινε και στο παρελθόν. Τι έχει αλλάξει σήμερα; Γιατί εξακολουθούν να συμβαίνουν;
-Ζούμε στην εποχή που επιτέλους το “έγκλημα πάθους” λέγεται με το πραγματικό του όνομα: Γυναικοκτονία. Δεν είμαι ο πλέον ειδικός να μιλήσω για το περιεχόμενο του όρου ή την νοηματοδότησή του. Ως κοινωνία έχουμε πολλά να μάθουμε και έναν μεγάλο αγώνα ισότητας να διεκδικήσουμε. Στους δρόμους, στα δικαστήρια, στην πολιτική.
Όσο για το γιατί συμβαίνουν. Η βία είναι τεράστια δύναμη, το θέατρο προσπαθεί συχνά να εντοπίζει την ρίζα της, από το αρχαίο δράμα μέχρι και σήμερα.
-Πού εστιάσατε τη ματιά σας; Πώς δουλέψατε με τους δύο ηθοποιούς;
-Στην παράστασή μας όλοι οι χαρακτήρες παίζονται από δύο μονάχα ηθοποιούς, που συντελούν ταυτόχρονα τον θύτη, το θύμα αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο του ζευγαριού. Σε κάθε μας πρόβα προσπαθήσαμε να πάρουμε την εποχή ως παράγοντα, θέλαμε οι χαρακτήρες να αφήνουν μια νοσταλγική γεύση, χωρίς να καταλήξουν να είναι αποξηραμένα στερεότυπα.
-Πώς χρησιμοποιείτε το χιούμορ στην παράσταση;
-Ακούγεται παράξενο, αλλά το «λιωμένο» είναι μια αστεία ιστορία. Ελπίζω και νομίζω, χωρίς να υποβιβάζει την ουσία και τον πυρήνα του. Η απλότητα των χαρακτήρων, μια λουλουδού, ένας ταβερνιάρης, ένας ρεσεψιονίστ και ένας πολισμάνος επιβεβαιώνει μέσα από τη γραφή του Σάκη Σερέφα, το παράλογο της καθημερινότητας. Δηλαδή, την συνύπαρξη του κωμικού μέσα από το τραγικό ή και το ανάστροφο.
Για εμένα προσωπικά το χιούμορ είναι πανίσχυρο εργαλείο. Μπορεί να σε κάνει απλά να ξεχαστείς και να διασκεδάσεις, ή να σε προετοιμάσει για να βιώσεις ένα τρομερό γεγονός με τις κεραίες σου σε πλήρη εγρήγορση.
-Ποια η θέση της μουσικής;
-Η εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα της ζωής του ζευγαριού, είναι κοντά στο 1960, μια εποχή «σταθμός» στο ελληνικό ρεπερτόριο. Τα ρεμπέτικα τραγούδια αρχίζουν να ξεπερνιούνται και τη θέση τους να παίρνουν τα λαϊκά. Το ελληνικό ρεπερτόριο αρχίζει να έχει επιρροές από ευρωπαϊκά ακούσματα, από νέους ρυθμούς, από νέους στίχους και από νέους χορούς. Αν και οι ταβέρνες και τα κουτούκια δεν έχασαν την πελατεία τους, η μόδα των «μπουζουκιών» είναι πλέον εμφανής.
Στο ίδιο το έργο, το όνειρο της Λούλας μας ήταν να γίνει «Ντιζέζ». Κάπου εδώ να πούμε πως ο όρος «Ντιζέζ» σημαίνει μια τραγουδίστρια ελαφριού ή λαϊκού τραγουδιού που εργάζεται σε νυχτερινά κέντρα. Θυμηθείτε λίγο τη Μαίρη Λίντα, τη Γιώτα Λύδια, την Καίτη Γκρέυ.
Είμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με δύο άξονες όσον αφορά την επιλογή των μουσικών κομματιών: Αρχικά, με τη δραματουργική αξία της μουσικής, αφού η πρωταγωνίστριά μας ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, και δεύτερον με τη «χρυσή» δεκαετία του 1960. Παρόλα αυτά δεν περιοριστήκαμε αυστηρά σε αυτή τη δεκαετία για χάρη της πλοκής και του νοήματος.
Τα βασικά μας εργαλεία ήταν η φωνή μας και ένα πιάνο που παίζει ο ένας εκ των δύο ηθοποιών. Βέβαια, κάποια κομμάτια χρησιμοποιήθηκαν αυτούσια με τη χρήση τεχνολογικών μέσων. Προσπαθώντας να ορίσουμε την ατμόσφαιρα της κάθε σκηνής όπου παίζεται ένα κομμάτι, επιλέξαμε να χωρίσουμε ποια κομμάτια θα παιχτούν στο πιάνο και θα τραγουδηθούν από τους ηθοποιούς, και ποια άλλα θα ακουστούν αυτούσια.
Σε γενικότερα πλαίσια , είναι σίγουρο πως τις πλείστες φορές η μουσική είναι συν-πρωταγωνίστρια και όχι απλά ένα «χαλί», ένα «background».
Καλλιτεχνική Ταυτότητα
Συγγραφέας: Σάκης Σερέφας, Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλάκος, Δραματουργία: Άρια Χατζόγλου, Πρώτη εκδοχή παράστασης: Ελευθερία Βεργίδου, Σκηνογραφία: Η Ομάδα, Φωτισμοί: Αριστοτέλης Αρμάντο Μέμα. Μουσική Επιμέλεια: Μιχάλης Στεφανίδης, Φωτογραφίες: Αθηνά Χαϊκάλη, Αναστασία Λουλέ, Οργάνωση παραγωγής: Γιώργος Μιχαλάκος, Επικοινωνία: Μαρία Τότσκα. Παίζουν: Ελίνα Αντωνίου & Μιχάλης Στεφανίδης.
Πληροφορίες παράστασης
Τετάρτη 14 & Πέμπτη 15 Μαΐου 2025 στις 21.15.
Δημοτικό Θέατρο Άνετον (Παρασκευοπούλου 42).
Διάρκεια 70’.
Εισιτήρια μέσω more.com.
Τιμές εισιτηρίων: € 14 Κανονικό εισιτήριο , € 10 Μειωμένο εισιτήριο (Φοιτητικό, Θεατρικές ατέλειες, Ανέργων, Άνω των 65, ΑμεΑ).
- Σοκ στη Θεσσαλονίκη: Πέταξε βενζίνη στο πρόσωπο 22χρονης – Πώς ξεκίνησε ο καυγάς
- Θεσσαλονίκη: Η βόμβα «παρελήφθη» σε σταθμό του Μετρό – Τι λέει ο 36χρονος συνεργός
- Μητσοτάκης σε Βαρθολομαίο: Η επίσκεψή σας μας δίνει κουράγιο (VIDEO)
- Θεσσαλονίκη: Τροχαίο με εγκατάλειψη στη Λ. Νίκης - Χωρίς δίπλωμα 25χρονος οδηγός ΙΧ
