Της ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΒΑΣΒΑΝΗ
Τι μπορεί να ξέρει μια γυναίκα από οδήγηση; Οι άνδρες συνήθως μας αντιμετωπίζουν ρατσιστικά (οι περισσότεροι θα έλεγα) ως προς τον τρόπο που οδηγούμε. Μας κατηγορούν ότι δεν έχουμε χωρική αντίληψη, ότι «προχωράμε αργά και διστακτικά» (δεν χρησιμοποιώ το όνομα του ζωντανού με το οποίο μας παρομοιάζουν) και ότι «αντί να οδηγούμε, καλύτερα να πάμε να πλύνουμε κανένα πιάτο στην κουζίνα» και άλλα πολλά.
Σκεφτείτε λοιπόν την αντίδραση κάποιων εκπροσώπων του αντίθετου φύλου αν δουν σε κάποιο βιβλιοπωλείο ή σε κάποια σελίδα στο ίντερνετ πως κυκλοφορεί ένα μυθιστόρημα το οποίο αναφέρεται σε μια κοπέλα που μαθαίνει όχι απλά να οδηγεί, αλλά να οδηγεί νταλίκα.
Η Μάρτυ Λάμπρου στο τρίτο της βιβλίο «Με λυμένο χειρόφρενο» (εκδόσεις Κέδρος) το επιχειρεί, και μας ξαφνιάζει ευχάριστα με ένα κείμενο που αποπνέει φρεσκάδα και διαβάζεται με ενδιαφέρον.
Μας δίνει μια ιστορία ζωντανή, με απλό λόγο και περιστατικά που αναβιώνουν μια εποχή όχι και τόσο μακρινή. Συγκεκριμένα την τοποθετεί στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80. Κεντρική ηρωίδα η Σωτηρία που μόλις τελειώνει το δημοτικό σχολείο αποφασίζει να ακολουθήσει τον πατέρα της, ο οποίος είναι οδηγός νταλίκας, σε ένα ταξίδι του στο εξωτερικό. Σιγά σιγά τα ταξίδια γίνονται συνήθεια μέχρι που να κυριαρχήσουν στη ζωή της.
Μέσα από τα χιλιόμετρα που διανύει, μαθαίνει τον πατέρα της, τον οποίο πριν δεν έβλεπε συχνά λόγω της δουλειάς του, βρίσκει έναν χαμένο συγγενή, γνωρίζει την αγάπη, τη συγχώρεση, παίρνει ευθύνες, ενηλικιώνεται.
Και μας μαθαίνει πως στερεότυπα που υπάρχουν για τα φύλα πολλές φορές δεν έχουν βάση.
