Το Παράσημο του Αξιωματούχου του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα επιδόθηκε από τη Γαλλική Κυβέρνηση στον κύριο Νικηφόρο Παπανδρέου, Ομότιμο Καθηγητή του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ως αναγνώριση της αξιόλογης συμβολής του στη διεύρυνση της Ελληνογαλλικής συνεργασίας.
Η τιμητική επίδοση έγινε από τον κ. Olivier DESCOTES, Σύμβουλο συνεργασίας και μορφωτικής δράσης της Πρεσβείας της Γαλλίας, Διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος, σε τελετή που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014, ώρα 7 μ.μ., στην Αίθουσα Αλλατίνη-Dassault του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης.
Ο κύριος Νικηφόρος Παπανδρέου στον ευχαριστήριο λόγο του αναφέρθηκε στα χρόνια που έξησε στο Παρίσι και τις εκεί σπουδές του : Έφτασα στο Παρίσι στην τρυφερή ηλικία των 24 χρόνων, κι εκεί διαμορφώθηκαν η αντίληψή μου για το πανεπιστήμιο και για το θέατρο όπως και η σχέση μεταξύ των δυο. Η επαφή με το Ινστιτούτο Θεατρικών Σπουδών στο Παρίσι ΙΙΙ και ειδικότερα με τον Bernard Dort, καθώς επίσης και με το ζωντανό θέατρο των κληρονόμων του Jean Vilar, και ιδιαίτερα με τον Antoine Vitez, επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες μου και ενέπνευσαν τα όνειρά μου για την αβέβαιη εκείνη ημέρα όπου η Ελλάδα θα είχε απαλλαγεί από τη δικτατορία : το όνειρο μιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που καλλιεργεί την κριτική σκέψη (ακόμη και προς τον ίδιο τον διδάσκοντα), το όνειρο μιας θεατρικής σκηνής που θα προτείνει απαιτητικά έργα στο ευρύτερο κοινό (αυτό που ο Vitez αποκαλούσε “ελιτίστικο θέατρο για όλους”).
Αναφερόμενος αμέσως μετά στην ευκαιρία πραγματοποίησης του ονείρου αυτού είπε τα εξής : Θα ήθελα να πω ότι τα λίγα ή πολλά που μπόρεσα να πραγματοποιήσω εδώ, στη Θεσσαλονίκη, και που οδήγησαν στην αποψινή διάκριση, τα οφείλω στη μεγάλη τύχη που είχα να συναναστραφώ και να συνεργαστώ με σημαντικούς –και φιλικούς– ανθρώπους. Δεν πρόκειται για ταρτουφική επίδειξη σεμνότητας, αλλά για την πραγματικότητα. Άλλωστε τόσο η εκπαίδευση όσο και η θεατρική πράξη είναι συλλογικές διαδικασίες, τίποτα δεν μπορεί να καταφέρει κανείς μόνος του. Έχω λοιπόν ανεξόφλητες οφειλές στον κόσμο του Τμήματος Θεάτρου, συναδέλφους και φοιτητές, γι’ αυτό που χτίσαμε όλοι μαζί· στους φίλους μου του σωματείου «Τέχνη»· και βέβαια στους «συναγωνιστές» της Πειραματικής Σκηνής: ηθοποιούς και κάθε είδους συνεργάτες σε μια περιπέτεια που συνεχίζεται ακόμη. Δεν είναι δυνατόν να αναφέρω τόσα ονόματα, πολλοί συνένοχοι Θεσσαλονικείς βρίσκονται εξάλλου μέσα σ’ αυτή την αίθουσα. Θα αναφέρω συμβολικά, στο όνομα όλων, έναν μόνο, για προφανείς λόγους: τον αξέχαστο συνοδοιπόρο Νίκο Χουρμουζιάδη.
