Της ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΒΑΣΒΑΝΗ
Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η οικογένεια σε πολλές από τις πιο δυνατές ταινίες που θα προβληθούν κατά τη διάρκεια του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η οικογένεια που στηρίζει το άτομο σε δύσκολες περιστάσεις, ενώ σε άλλες μπορεί να το καταστρέψει, η οικογένεια που ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί, αλλά και αυτή που στέκεται ενωμένη κάτω από δύσκολες περιστάσεις.
Αυτοί είναι οι κανόνες
Στην κροατική ταινία «Αυτοί είναι οι κανόνες» (These are the rules) του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς, που θα προβληθεί στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια», η οικογένεια που διασπάται και ενώνεται ξανά κάτω από διαφορετικούς όρους, είναι αυτή που τελικά συγκρατεί τα άτομα για να μην καταρρεύσουν εντελώς. Ήρωες είναι ο Ivo και η Maja που ζουν μια ήσυχη ζωή σε ένα προάστιο του Ζάγκρεμπ. Μια νύχτα ο μοναχογιός τους Tomica δέχεται μια βίαιη επίθεση στο δρόμο από έναν άλλο έφηβο, που τον αφήνει σοβαρά τραυματισμένο. Μετά από αυτό το γεγονός ο φαινομενικά ασφαλής κόσμος τους καταρρέει και θα χρειαστεί να επανεξετάσουν τη ζωή τους και να αμφισβητήσουν όσα πίστευαν πριν. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, στην ιστορία ενός νέου που χτυπήθηκε μέχρι θανάτου στο δρόμο. «Αυτό με έκανε να σκεφτώ τους γονείς του και πώς αντιμετώπισαν αυτή την τραγωδία», σημειώνει ο σκηνοθέτης Όγκνιεν Σβίλιτσιτς. Και συμπληρώνει: «Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κανόνες και νόμοι σε μια κοινωνία, όμως φαίνεται πως συχνά δεν είναι φτιαγμένοι για να βοηθούν τους ανθρώπους. Αυτό αποτέλεσε την έμπνευσή μου για τον τίτλο της ταινίας. Πιστεύω πως παρά το γεγονός ότι οι κοινωνικοί δεσμοί και κανόνες μπορεί να καταρρεύσουν λόγω της υποκρισίας που υπάρχει, αυτό που πάντα θα παραμένει ισχυρό είναι η οικογένεια. Οι δύο γονείς μπορούν να στηριχθούν ο ένας στον άλλο, να παραμείνουν δυνατοί και να βρουν μια ισορροπία. Ο δεσμός και η αγάπη τους είναι ισχυρός, παρά τα εμπόδια, και αυτό δημιουργεί ένα θετικό συναίσθημα και μια ελπίδα, η οποία ελπίζω να παραμείνει στις καρδιές του κοινού και μετά τη θέαση της ταινίας».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρωταγωνιστής της ταινίας απέσπασε βραβείο Ά ανδρικού ρόλου στο τμήμα Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας.
Θεία Χάρη
Στη «Θεία χάρη» (Quiet Bliss) του Εντοάρντο Ουΐνσπιρ (θα προβληθεί στο τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες) οι ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί μιας οικογένειας δοκιμάζονται όταν τα μέλη της, χτυπημένα από την οικονομική κρίση, επιστρέφουν στις ρίζες τους στην ιταλική επαρχία. Και είναι αποφασισμένα να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Εκεί θα επαναπροσδιορίσουν και τους συναισθηματικούς τους δεσμούς.
Η ταινία είναι «μια μικρή ιστορία για την ευτυχία». Τα γυρίσματα έγιναν σε τοποθεσίες ιδιαίτερα αγαπητές στον σκηνοθέτη (Giuliano di Lecce, Corsano, Tricase, Salento), ενώ για το καστ επελέγησαν μη επαγγελματίες ηθοποιοί.
Μεταξύ 10 και 12
Στο «Μεταξύ 10 και 12» του Πέτερ Χόχεντοορν (τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες) απρόβλεπτα γεγονότα θα ταράξουν την(φαινομενική) ηρεμία μιας οικογένειας και θα οδηγήσουν τα μέλη της να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις.
Αφορμή; Μια είδηση που τους μεταφέρουν δύο αστυνομικοί οι οποίοι βρίσκονται στο όχημά τους. Το ταξίδι συνεχίζεται και το αυτοκίνητο γίνεται όλο και πιο γεμάτο καθώς τα μέλη της οικογένειας επιβιβάζονται σε αυτό από το σπίτι, τη δουλειά, το κομμωτήριο. Και ενώ κάθονται στο πίσω κάθισμα, μόνοι με τις σκέψεις τους, όσα ήξεραν για τη ζωή, για τις σχέσεις, αλλάζει βίαια… «Η ένταση ανάμεσα στις τραγωδίες που συναντούμε στη ζωή είναι κάτι που μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον», σημειώνει ο σκηνοθέτης. «Τι θα συνέβαινε όμως αν όλες οι συνήθειες και ανέσεις που έχουμε στην καθημερινότητά μας μάς απαγορεύονταν;», συμπληρώνει. Και καταλήγει: «Δεν υπάρχουν κανόνες για το πώς να αντιμετωπίσεις την απώλεια. Το μόνο που μένει είναι να ταξιδέψεις στο χρόνο και τον τόπο. Ένα ταξίδι αποστειρωμένο από κάθε άλλο άσχετο στοιχείο. Η απόλυτη αλήθεια που μένει είναι αυτό που προσπάθησα να συλλάβω μέσα από το φιλμ αυτό».
Η τρίτη όχθη του ποταμού
Στην ταινία «Η τρίτη όχθη του ποταμού» της Σελίνα Μούργκα (τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες) θα δούμε μια οικογένεια σε διάσπαση, με επίκεντρο την προβληματική σχέση πατέρα και γιου. Ο 17χρονος Nicolas ζει με την μητέρα του και τα μικρότερά του αδέρφια σε μια επαρχιακή πόλη. Ο πατέρας του, που είναι γιατρός, έχει αποφασίσει ότι ο Nicolas θα είναι ο διάδοχός του και στο ιατρείο και στις αγροτικές δουλειές. Όμως είναι πιεστικός και δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης στο γιο του. Ο τελευταίος υπακούει αλλά καταλήγει να μισήσει τον πατέρα του… «”Η τρίτη όχθη του ποταμού” είναι μια περιοχή που δεν υπάρχει. Είναι ένα μη - μέρος. Ο ποταμός έχει μόνο δύο όχθες, ποτέ τρεις. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στον Nicolas που βρίσκεται στο ενδιάμεσο, δεν είναι ούτε στη μια πλευρά ούτε στην άλλη. Είναι λίγο με την οικογένειά του και λίγο με τον πατέρα του. Τον διεκδικούν και οι δύο, και ο ίδιος ψάχνει έναν τόπο δικό του, την τρίτη όχθη που δεν υπάρχει, αλλά θα την δημιουργήσει για τον εαυτό του», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Όπως αναφέρει η ιστορία βασίζεται σε μια είδηση που είχε διαβάσει ο ίδιος για έναν 17χρονο που σκότωσε τον πατέρα του, τη σύζυγό του και το μικρό τους παιδί. Βέβαια τονίζει ότι ήθελε να κατανοήσει την καταπίεση που ένιωθε αυτός ο έφηβος και επέλεξε να του δώσει μια διέξοδο. «Δεν ήθελα να τον καταδικάσω με το αιώνιος βάρος ενός θανάτου. Και αποφάσισα η έκρηξη που βιώνει ο ήρωάς μου να είναι απελευθερωτική και όχι καταδικαστική».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάμεσα στους παραγωγούς της ταινίας είναι και ο Martin Scorsese.
Το Turist του Ρούμπεν Έστλουντ, που είναι η υποψηφιότητα της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ - (τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες), ένα απρόσμενο γεγονός, αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του πατριάρχη μιας «τέλειας» οικογένειας και κλονίζει τις σχέσεις τους.
Όλα ξεκινούν όταν σε ένα ταξίδι στις Γαλλικές Άλπεις. Μια χιονοστιβάδα θα φέρει τα πάνω – κάτω. Η μητέρα αναζητά τον σύζυγό της και προσπαθεί να προστατέψει τα παιδιά τους. Αυτός όμως προσπαθεί να σώσει τη ζωή του…
«Η ταινία σχετίζεται με το ερώτημα: Πώς οι άνθρωποι αντιδρούν σε ένα ξαφνικό και αναπάντεχο συμβάν όπως μια καταστροφή; Η υπόθεση αναφέρεται σε μια οικογένεια που ενώ είναι διακοπές, βλέπει μια χιονοστιβάδα και από το φόβο της το βάζει στα πόδια. Μετά όμως ντρέπεται γιατί υπέκυψε στο φόβο. Η ιδέα προέκυψε από μια ιστορία που είχα ακούσει, ένα ανέκδοτο που είναι αδύνατο να το ξεχάσω. Πριν χρόνια ένα φιλικό μου ζευγάρι στην Σουηδία, είχε πάει στην Λατινική Αμερική όταν ξαφνικά από το πουθενά είδαν οπλισμένους άνδρες που άρχισαν να πυροβολούν: ο άνδρας έτρεξε να καλυφθεί αφήνοντας τη γυναίκα του απροστάτευτη. Η ίδια μας το εξιστόρησε πολλές φορές, έχοντας πριν πιει ένα –δύο ποτήρια κρασί».
