Μια εποχή περασμένη, αλλά όχι ξεχασμένη, τουλάχιστον από τους αναγνώστες του τύπου, και ειδικότερα αυτών με αριστερές πεποιθήσεις, περιγράφει ο Γιώργος Λεονταρίτης στο βιβλίο του με τίτλο «Η Δημοσιογραφία και η Λογοτεχνία της Αριστεράς» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Άγρα.
Στις σελίδες του ο συγγραφέας περιγράφει περιστατικά που τα έζησε ο ίδιος ως συντάκτης σε ορισμένες από αυτές τις εφημερίδες, τους κυριότερους σταθμούς εντύπων όπως ο Ριζοσπάστης, ο Σπάρτακος, Η Ελεύθερη Ελλάδα, Η Αυγή, Ανεξάρτητος Τύπος κα., τους διωγμούς και τους περιορισμούς που συνάντησαν, τόσο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από το κράτος, όσο και οι αναγνώστες τους, που τις αγόραζαν με προσοχή ώστε να μην φαίνεται το τι διάβαζαν.
Μάς μιλά για μια εποχή που ο δημοσιογράφος ήταν ένα πρόσωπο που έχαιρε γενικής εκτίμησης, ήταν αυτός που ο λαός τον ένιωθε κοντά του για να του πει τα προβλήματά του ώστε να βοηθήσει για τη λύση τους. Για καιρούς δύσκολους με το ρεπορτάζ να σημαίνει πολλές φορές και κίνδυνο. Για τα χρόνια που το να γράφεις ένα μόνο κείμενο μετά από επιτόπια έρευνα ήταν κάτι το συνηθισμένο, και όχι όπως η σημερινή που ο καθένας μοιάζει σαν πολυμηχάνημα που πρέπει να τα ξέρει όλα και να τα κάνει όλα μέσα σε λίγες μόνο ώρες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα της δουλειάς.
Αναφορά υπάρχει και στον τομέα της λογοτεχνίας, με το συγγραφέα να μας παραθέτει μερικά από τα ονόματα των λογοτεχνών που ξεχώρισαν, αλλά και μερικά εύθυμα περιστατικά όπως αυτό με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ και τη διπλή συνέντευξη. Επίσης εστιάζει και σε συνεργάτες του που τους ξεχώρισε για το πνεύμα και τις ικανότητές τους.
Η αφήγηση αρχίζει στα μεταπολεμικά χρόνια, το Νοέμβρη του 1917 και ολοκληρώνεται το 1967 με την έλευση της Δικτατορίας. Όπως αναφέρει και ο ίδιος στο τέλος του βιβλίου του «η καταγραφή δεν εξαντλείται εδώ». Και τονίζει πως προσπάθησε να δώσει μια «γεύση» της «χαμένης Αριστεράς» που κάποιοι δεν την γνωρίζουν και άλλοι την έχουν ξεχάσει.
