Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη;
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα όσα θα δούμε επί σκηνής στον «Πουπουλένιο», ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα στο κοινό έργα του Μάρτιν Μακ Ντόνα.
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την αστυνομική αυτή ιστορία «για να μιλήσει για την παρηγοριά της τέχνης και του παραμυθιού», αλλά και «για την παιδική μας ηλικία που είναι καθοριστική», δήλωσε ο Νίκος Κουρής σε συνέντευξη που μάς παραχώρησε με αφορμή την αυριανή πρεμιέρα της παράστασης στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αριστοτέλειο.
Μιας παραγωγής που έχει κερδίσει το κοινό της πρωτεύουσας όπου παίχθηκε δύο συνεχόμενες χρονιές.
Και μιας δουλειάς που, πέρα από ένα καλό κείμενο, διαθέτει και καλή χημεία των πρωταγωνιστών (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Νίκος Κουρής, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης).
-Πείτε μας δυο λόγια για τον «Πουπουλένιο».
-Είναι μια μαύρη κωμωδία ανάμεσα στη σχέση πραγματικότητας και της αναγωγής της σε τέχνη. Είναι μια αστυνομική ιστορία με πολύ σασπένς και πολλές ανατροπές. Αυτό βέβαια είναι μια επίφαση, ένα πρόσχημα του Μακ Ντόνα για να μιλήσει για την παρηγοριά της τέχνης και του παραμυθιού, και για μια πραγματικότητα που είναι σκληρή και πολλές φορές δυσβάσταχτη, αλλά οι καλλιτέχνες μπορούν να τη μετασχηματίζουν κάνοντάς την πιο υποφερτή.
Πρόκειται για ένα καλογραμμένο κείμενο. Και, παρόλο που έχει στιγμές σκληρές, ο κόσμος το έχει αγαπήσει. Βλέποντάς το νιώθεις πως το έργο δεν σε προδίδει. Δεν είναι σκληρό για να είναι σκληρό, ούτε είναι σκληρό για να προκαλέσει.
-Αυτό το καταφέρνει και μέσα από το χιούμορ που έχει;
-Κυρίως. Και όχι μόνο το χιούμορ, αλλά και τα παραμύθια, γιατί το έργο έχει μέσα πολλά παραμύθια.
-Υποδύεστε τον έναν από τους ανακριτές. Πώς προσεγγίσατε το ρόλο;
-Δεν αντιμετωπίσαμε τους δύο ανακριτές ως μπάτσους. Και πιστεύω πως ορθώς έγινε αυτό. Δεν ασχοληθήκαμε πολύ με το σχήμα, αλλά με το πώς όλο αυτό θα αποκτήσει την ακραία διάσταση του έργου για να μπορέσει να βγει το αναγκαίο χιούμορ που έχει.
Οι ρόλοι που θα δείτε επί σκηνής προέκυψαν από έναν ομαδικό μηχανισμό. Η παράσταση το διαθέτει αυτό: έναν ομαδικό μηχανισμό και των τεσσάρων - αλλά κυρίως των τριών, επειδή ο Πυρπασόπουλος που κάνει τον αδερφό δεν συναντιέται μαζί μας, παρά μόνο σε μια σκηνή. Πάνω σε αυτόν δουλέψαμε για να βγουν όλα τα επίπεδα του έργου.
-Αυτός ο μηχανισμός, η ομαδικότητα των τεσσάρων ήταν και ο λόγος της επιτυχίας της παράστασης;
-Νομίζω ότι είναι και αυτός ένας από τους λόγους της επιτυχίας. Και αυτό δεν το λέμε εμείς. Εμείς απλά ξέρουμε πώς δουλέψαμε. Αυτό αποτυπώνεται στην παράσταση και ο κόσμος το αναγνωρίζει. Όχι μόνο ο κόσμος του θεάτρου, αλλά και ο απλός κόσμος. Καταλαβαίνει ότι είναι σε μια παράσταση που οι ηθοποιοί είναι μαζί.
-«Ο Πουπουλένιος» είναι ένα έργο για την παιδική μας ηλικία. Πόσο μας καθορίζει;
-Νομίζω μόνο αυτή μας καθορίζει. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη ηλικία. Οι άλλες ηλικίες είναι απλά χρονολογικές. Στα 40 δεν σημαίνει ότι είσαι 40. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει ενηλικίωση. Η ενηλικίωση είναι σχηματική και χρονολογική. Και πιστεύω πως αυτό που βιώνεις τα πρώτα χρόνια της ζωής σου δεν το ξεπερνάς ποτέ.
-Τα χρόνια αυτά γράφονται στη μνήμη μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε;
-Δεν έχει σημασία αν το καταλαβαίνουμε ή όχι. Σημασία έχει ότι μας καθορίζουν. Από αυτό που ζούμε στην παιδική μας ηλικία ή σε σύγκρουση με αυτό αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Δεν είναι τυχαίο ότι όποτε συναντάς το παρελθόν ή όποτε γυρίζεις συνειδητά σε κάτι που σου θυμίζει την παιδική σου ηλικία γίνεσαι πάρα πολύ ευάλωτος και εντελώς παραδομένος σε κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις τι είναι.
Δεν το λέω φροϋδικά. Το λέω από την εμπειρία μου στη ζωή. Δεν πιστεύω στον τρόπο που λέγονται τα πράγματα. Πιστεύω στον τρόπο που γίνονται τα πράγματα. Η ζωή, αλλά και το έργο μάς δείχνουν ότι δεν υπάρχει ενηλικίωση.
-Είμαστε όλοι μεγάλα παιδιά;
-Όχι. Είμαστε ενήλικες με την έννοια ότι έχουμε ευθύνες, έχουμε συνείδηση του τι κάνουμε, έχουμε δικά μας παιδιά και δεν έχουμε την παιδική αθωότητα. Παρόλα αυτά η παιδική ηλικία είναι ένα ζωντανό κομμάτι που παραμένει σημαντικό.
-Μετά τη Θεσσαλονίκη τι θα ακολουθήσει;
-Θα κάνω τον «Αίαντα» στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στις 18 και 19 Ιουλίου, και του χρόνου τον «Φάουστ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Χατούριαν (συγγραφέας): Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Τουπόλσκι (ανακριτής): Νίκος Κουρής
Άριελ (ανακριτής): Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Μίκαλ (αδελφός): Γιώργος Πυρπασόπουλος
Πρεμιέρα: Κυριακή του Πάσχα (12 Απριλίου) στις 21:00. Θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις και την Δευτέρα 13 και την Τρίτη 14 Απριλίου. Οι επόμενες σύμφωνα με το πρόγραμμα:
Πρόγραμμα Παραστάσεων (από 15 Απριλίου): Τετάρτη έως Κυριακή στις 21:00, Σάββατο & Κυριακή απογευματινή στις 18:00.
Τιμές εισιτηρίων: 20 ευρώ, Φοιτητικό 15 ευρώ (εκτός Σαββάτου - βραδινή), Ανέργων & άνω των 65 ετών 15 ευρώ (ισχύει μόνο για Τετάρτη και Πέμπτη).
Σάββατο βράδυ, ισχύει γενική είσοδος: 20 ευρώ.
Προπώληση: στο ταμείο του Θεάτρου Αριστοτέλειον (Εθνικής Αμύνης 2 – Τηλ. 2310 262 051), στα καταστήματα Γερμανός, ηλεκτρονικά στο www.tickethour.com και μέσω του τηλεφωνικού κέντρου της tickethour στο 2108938111.
