Ανταπόκριση: Λευτέρης Αδαμίδης
Κακά τα ψέματα για όλους τους Έλληνες, δημοσιογράφους και μη, που βρισκόμαστε στις Κάννες η πιο αναμενόμενη στιγμή ολόκληρου του Φεστιβάλ ήρθε την Παρασκευή το πρωί με την δημοσιογραφική προβολή της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου. Και οι προσδοκίες για τον Αστακό επαληθεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο καθώς ο Λάνθιμος υπογράφει την πιο φιλόδοξη και καλύτερη δημιουργία του αγγίζοντας μια νέα ωριμότητα χωρίς να χάνει στο ελάχιστο από την πρωτοτυπία και τις εκπλήξεις που μας επιφύλαξε στις πρώτες του ταινίες και βάζει βέβαια σοβαρή υποψηφιότητα για βραβείο. Ο Αστακός είναι τοποθετημένος σε ένα δυστοπικό μέλλον σε μια κοινωνία όπου όσοι μένουν μόνοι οδηγούνται υποχρεωτικά σε ένα ξενοδοχείο όπου σε 45 ημέρες πρέπει να βρουν το ταίρι τους ή διαφορετικά μετατρέπονται σε ένα ζώο της επιλογής τους. Παράλληλα στο κοντινό δάσος ζουν κυνηγημένοι οι μοναχικοί που κρύβονται από τις αρχές και έχουν δημιουργήσει τη δική τους κοινότητα όπου οι σχέσεις απαγορεύονται. Η ταινία μοιράζεται σε δύο ίσα συμπληρωματικά μέρη.
Στο πρώτο παρακολουθούμε τον ήρωά του, ένας εξαιρετικός ο Κόλιν Φάρελ, που με τα μουστάκι του μοιάζει φοβερά στον συν-σεναριογράφο της ταινίας Ευθύμη Φιλίππου, να φτάνει στο ξενοδοχείο μετά το χωρισμό από τη γυναίκα του και να προσπαθεί να βρει μάταια κάποιο ταίρι αποφασίζοντας τελικά να δραπετεύσει στο δάσος όπου συναντά τελικά τον έρωτα στο πρόσωπο της Ρέιτσελ Βάις, μια σχέση όμως που απαγορεύεται. Ο Λάνθιμος στοχάζεται για άλλη μια φορά, πάντα με το ιδιοσυγκρασιακό του χιούμορ αλλά και με τρυφερότητα, πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, στον πόθο μας για αγάπη και ελευθερία ταυτόχρονα, στα όρια ανάμεσα στην αναζήτηση της συντροφικότητας και την ανάγκη επιβίωση, στο «εγώ» και το «εμείς» σε ένα κόσμο κυνικό, βίαιο, παγερό, ελεγχόμενο από νόρμες και κανόνες και με ελάχιστο χώρο για συναισθήματα. Με συνεχή χρήση κλασσικής μουσικής αλλά και τραγουδιών του Ατίκ, του Τώνη Μαρούδα αλλά και του Νικ Κέιβ το σύμπαν του Αστακού θυμίζει στιγμές αυτό του Κιούμπρικ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι και όπως και ο Κιούμπρικ ο Λάνθιμος δεν έχει αυταπάτες για την ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται κυνικός αφήνοντας μια βαθιά μελαγχολία και συγκίνηση.
Από τις πολύ δυνατές στιγμές του φεστιβάλ μέχρι στιγμής και ο Γιος του Σαούλ του Ούγγρου Λάζλο Νέμες μια κατάδυση στην κόλαση του Άουσβιτς προς το τέλος του πολέμου μέσα από την ιστορία ενός Εβραίου ειδικού φύλακα (σοντερκομάντο) που είναι υποχρεωμένος να οδηγεί στο θάνατο τους ομόθρησκούς του περιμένοντας κάποια στιγμή και τη δική του εκτέλεση. Η φρικιαστική ρουτίνα του ζωντανού-νεκρού Σαούλ αλλάζει όταν πιστεύει ότι έχει ανακαλύψει στο πτώμα ενός παιδιού το χαμένο του γιο και αποφασίζει να κάνει το παν προκειμένου να σώσει τη σωρό από τα κρεματόρια και να της χαρίσει μια κανονική ταφή. Γυρισμένη σε τετράγωνο κλειστοφοβικό κάδρο και με προβολή σε φιλμ 35mm η ταινία του Νέμες αντλεί τόσο από την ελληνική τραγωδία και την Αντιγόνη όσο και από την ιστορία του Απόστολου Παύλου (ο Σαούλ του τίτλου) καταγράφοντας τον απεγνωσμένο αγώνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να διασώσει τη χαμένη του ανθρωπιά με μια σχεδόν απονενοημένη πράξη, ενώ γύρω του κάθε αξία έχει καταρρεύσει. Ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο που συστήνει ένα μεγάλο νέο σκηνοθετικό ταλέντο και που θα βρίσκεται οπωσδήποτε στα βραβεία του Φεστιβάλ.
