Ανταπόκριση: Λευτέρης Αδαμίδης
Η παρέλαση των ταινιών, καλών ή όχι, συνεχίζεται στο Φεστιβάλ Καννών κάτω από τις καλύτερες συνθήκες με τον ήλιο να λάμπει σταθερά και το σκηνικό να μοιάζει με κανονικό ελληνικό καλοκαίρι.
Μιλώντας για Ελλάδα, η χώρα μας είχε και πάλι την ευκαιρία να βρεθεί στο επίκεντρο μέσα από την συγκινητική ειδική προβολή της ψηφιακά αποκατεστημένης κόπιας του περίφημου Ζ του Κώστα Γαβρά καθώς ο έλληνας δημιουργός τιμάται στις Κάννες για το συνολικό έργο του. Για την εκδήλωση ταξίδεψε ειδικά στις Κάννες και ο αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης δίνοντας ακόμη πιο επίσημο και πανηγυρικό τόνο σε μια χρονιά που όπως έχουμε γράψει το ελληνικό σινεμά βρέθηκε με πολλούς τρόπους στο διεθνές προσκήνιο μέσα από το μεγάλο αυτό φεστιβάλ. Μέσα σε αυτό το λαμπρό και γιορταστικό σκηνικό θα έλεγε κανείς ότι όλα μοιάζουν σχεδόν μαγικά ωστόσο η κρίση, που πια σιγά-σιγά υπάρχει σε ολόκληρη την Ευρώπη, τρυπώνει μέσα στις κινηματογραφικές εικόνες με κάθε αφορμή.
Έτσι η ανεργία και οι νόμοι της αγοράς και του εργασιακού μεσαίωνα που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι και στην Ελλάδα βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας του Στεφάν Μπριζέ La Loi du Marche. Ο κεντρικός της ήρωας είναι ένας μεσήλικας χειριστής μηχανημάτων, πατέρας ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες που μένει άνεργος όταν η επιχείρηση στην οποία εργαζόταν κλείνει προκειμένου να διαφυλάξει τα κέρδη των μετόχων της. Ο Τιερί χρεωμένος με δάνεια ψάχνοντας απεγνωσμένα δουλειά θα αναγκαστεί να εργαστεί ως υπάλληλος ασφαλείας σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα όπου σύντομα μικροκλοπές και παραβάσεις από εργαζόμενους θα τον φέρουν αντιμέτωπο με αμείλικτα ηθικά διλήμματα. Η ταινία συλλαμβάνει με ακρίβεια και με τις καλύτερες προθέσεις το εργασιακό περιβάλλον ως μια αμείλικτη αρένα επιβίωσης, συχνά απάνθρωπης, όπου τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ηθικής δοκιμάζονται καθημερινά. Ο Μπριζέ κινηματογραφεί με οικονομία και ακρίβεια φέρνοντας στο νου άμεσα το σινεμά των αδερφών Νταρντέν (ειδικά το Δύο Μέρες, Μια Νύχτα) χωρίς να αγγίζει όμως το υπαρξιακό βάθος τους με αποτέλεσμα το La Loi du Marche να μοιάζει υπερβολικά νατουραλιστικό και λίγο εκβιαστικό χωρίς κανείς να αμφισβητεί τις αλήθειες του. Παραμένει ωστόσο μια καίρια και επίκαιρη ταινία κυρίως εξαιτίας της εκπληκτικής ερμηνείας του Βενσάν Λιντόν που πολύ πιθανά θα φύγει από τις Κάννες με το βραβείο ερμηνείας, αν η ταινία δεν κερδίσει κάτι καλύτερο. Η κρίση αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό, εμπνευσμένο και εντελώς πρωτότυπο τρόπο βρίσκεται στο επίκεντρο και του φαντασμαγορικού σε σύλληψη και διάρκειας έξι ωρών Χίλιες και Μία Νύχτες του Πορτογάλου Μιγκέλ Γκόμεζ, ένα μοναδικό κολάζ αφηγήσεων και ιστοριών με θέμα την Πορτογαλία του …μνημονίου που ο σκηνοθέτης μάζεψε από απλούς ανθρώπους, δημοσιογράφους και συγγραφείς μέσω Ίντερνετ φτιάχνοντας με αυτό το ετερόκλητο υλικό μια παραμυθένια σύνδεση στα χνάρια των ιστοριών της Σεχραζάντ. Ο Γκόμεζ ανακατεύει με φαντασία κάθε κινηματογραφικό είδος και τεχνική, το ρεαλισμό με το παραμύθι, φτιάχνοντας ένα ασυνήθιστο ντοκουμέντο της εποχής μας που μπορεί να είναι άνισο λόγω της μεγάλης διάρκειας, αλλά αληθινά πολύτιμο. Η ταινία προβάλλεται σε τρία μέρη στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» και θα τη δούμε και στη χώρα μας τον επόμενο χειμώνα.
