Της ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΒΑΣΒΑΝΗ
Έχουν περάσει κάποια χρόνια από την εποχή που διάβασα για πρώτη φορά τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου. Στα θρανία τότε, με άλλη συνθήκη, στο πλαίσιο του μαθήματος.
Δεν του ‘δωσα τη σημασία που του άξιζε. Και ούτε επέστρεψα στις σελίδες του. Δυστυχώς.
Μετά τη χθεσινή βραδιά όμως, έχω ένα λόγο παραπάνω για να το κάνω. Δεν ξέρω αν άλλαξα εγώ, ή αν αυτό που είδα στο Θέατρο Δάσους ήταν τόσο καλά δουλεμένο, όμως κατάλαβα πως η παράδοσή μας έχει πλούτο που είναι διαθέσιμος, αρκεί να έχει κανείς την ικανότητα να κάνει μια πρόταση που να ξεχωρίζει, που να μην γίνει στο πόδι, αλλά να έχει ένα υπόβαθρο.
Η παράσταση που ετοίμασαν οι Χαΐνηδες και η ομάδα «Κι όμως κινείται» κατάφερε να ζωντανεύσει επί σκηνής την ιστορία του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας. Τόσο με την αφήγηση από τον Δημήτρη Αποστολάκη, και τον Ψαραντώνη, όσο και από το μουσικό μέρος με τα τραγούδια (με τους προαναφερθέντες καθώς και με άλλα μέλη του σχήματος), τους κρητικούς ήχους, και φυσικά τον χορό που κούμπωσε αρμονικά. Τα μέλη της ομάδας «Κι όμως κινείται» με τις στηρίξεις τους, τις χορογραφίες και την πλαστικότητα των κινήσεών τους μάς έβαλαν μέσα στην υπόθεση του έργου, και έδωσαν ένα αποτέλεσμα ακόμη πιο ποιητικό.
Αν και άργησε λίγο να ξεκινήσει (στις 21.50, αντί για 21.00), ο «Ερωτόκριτός» τους άξιζε τον κόπο.
