Ας αρχίσουμε από τα δεδομένα. Η ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα, του Αντουάν ντε Σαιντ – Εξυπερύ, συγκινεί τους πάντες. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πιστεύω είναι επειδή η απλή ιστορία του (ένας μοναχικός κάτοικος ενός απομονωμένου πλανήτη, γυρίζει το σύμπαν ψάχνοντας φίλους) έχει αυτά τα στοιχεία αφοσίωσης, συντροφικότητας, απόγνωσης και λύτρωσης που ταιριάζουν με τον ψυχισμό του καθενός.
Ταυτόχρονα, είναι από τα αγαπημένα των παιδιών, τα διαστημικά ταξίδια είναι πάντοτε συναρπαστικά. Σοφή η επιλογή λοιπόν της παιδικής σκηνής του Θεάτρου Αριστοτέλειον για τη φετινή σεζόν και αναμενόμενη η επιτυχία της (δείτε πληροφορίες εδώ).
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι κάθε συνθήκη γύρω μας, κάθε μορφή κουλτούρας και κοινωνικής σύνθεσης πάντα ψάχνει το δικό της Μικρό Πρίγκιπα. Μια φιγούρα αγαπητή, με βαθιά συναίσθηση της ύπαρξής του, που χαράσσει το δικό του δρόμο στοχεύοντας τα άστρα.
Και δε μου βγάζεις από το μυαλό, ότι για το μικρόκοσμο της ελληνικής μουσικής, αυτός είναι ο Γιάννης Χαρούλης. Ο πανίσχυρος, όσο και εύθραυστος συνεχιστής της κρητικής μουσικής παράδοσης, τα τελευταία χρόνια, έχει κατακτήσει κάθε γωνιά της Ελλάδας με την αυθεντική καλλιτεχνική του στάση και τον περιπετειώδη χαρακτήρα του. Δε θα διστάσει να ανακατέψει οτιδήποτε του φανεί ότι θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα (ας πούμε στο παρακάτω τραγούδι, funk κιθάρα σε παραδοσιακό καμβά;) και αυτή τη γενναιότητα δε γίνεται να μην την αγαπήσεις.
Μένει να δούμε στο μέλλον αν θα καταφέρει να ολοκληρώσει το ταξίδι του στα άστρα. Εγώ πάντως, δε θα στοιχημάτιζα εναντίον του…
Γιάννης Καψάσκης
