Οι πρώτες λέξεις του δελτίου Τύπου ήταν οι εξής: “Εκείνος, βρίσκεται σε μια διαρκή μάχη με τον εαυτό του. Κυνηγημένος από το παρελθόν, βρίσκει καταφύγιο σε μια παλιά αποθήκη, όπου και έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του. Μόνη συντροφιά, είναι μια κιθάρα και ένας λούτρινος γάτος, που θα γίνει συνοδοιπόρος του σ' αυτό το ατελείωτο ταξίδι της ψυχής του.”
Στον προσωπικό μου μικρόκοσμο, είναι αδύνατον να μη μου κινήσει το ενδιαφέρον μια σειρά από φράσεις όπως αυτή. Όλοι έχουμε σπαταλήσει αρκετό από το χρόνο μας σε αναζήτηση της πραγματικής μας ταυτότητας και μόνο οι πιο τυχεροί έχουν να δείξουν κάτι σαν χειροπιαστό αποτέλεσμα.
Σε αυτό το μονόπρακτο της Αλίκης Ροβέρτου, ο Πλάτωνας Τσιπίδης παίζει το ρόλο από τον οποίο έχει περάσει ο καθένας μας και αν όλα πάνε καλά, θα βρει ένα φως στο βάθος του τούνελ (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά για τις ημέρες της παράστασης στη Θεσσαλονίκη).
Όσον αφορά εμένα, η έντονη μουσική ταυτότητα της παράστασης προσθέτει πόντους ταύτισης και μου φέρνει στο μυαλό έναν από τους πλέον αγαπημένους εξερευνητές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, που χρησιμοποίησε την κιθάρα του σαν επέκταση του εαυτού του και έφυγε νωρίς από αυτό τον κόσμο. Ίσως ο Jeff Buckley να βρήκε τις απαντήσεις που ζητούσε, ίσως και όχι…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
