Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Ένας άστεγος και ένας ζητιάνος, δυο κόσμοι αντίθετοι συναντιούνται στο έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας». Σε ένα ρινγκ με μια Καρυάτιδα να βρίσκεται στη σκηνή. Και όλα αυτά στην Ελλάδα της κρίσης που ζούμε σήμερα. «Και οι δύο έχουν ανάγκη για ανθρώπινη επαφή», σχολίασε ο Περικλή Χούρσογλου σε τηλεφωνική συνέντευξη που μας παραχώρησε με αφορμή την έναρξη της παράστασης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών. Είπε πως το έργο αυτό είναι «ένα σύγχρονο παραμύθι στην Ελλάδα της κρίσης, του χρέους».
Και όπως ένα παραμύθι, μάς λέει μια ιστορία με ένα μικρό ψέμα για να φωτίσει αλήθειες για την πραγματική ζωή.
-Ο «Κάτω Παρθενώνας» ήταν μια παράσταση που περιλαμβάνονταν στο περσυνό ρεπερτόριο του ΚΘΒΕ, ωστόσο αναβλήθηκε και θα το δούμε αυτό το φθινόπωρο. Έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με τις πρώτες ιδέες σκέψεις που είχατε για τη σκηνοθεσία του;
-Επειδή είναι ένα έργο που βασίζεται σε δύο ηθοποιούς υπήρχαν κάποια πράγματα που είχα σκεφτεί: πχ να είναι σε ένα ρινγκ, να υπάρχει κάποια Καρυάτιδα, γιατί σε κάποια στιγμή το έργο αναφέρεται στις Καρυάτιδες, αλλά μέχρι εκεί.
Η υπόλοιπη σκηνοθετική γραμμή θα έβγαινε από αυτό που θα έπαιρνα από τους ηθοποιούς, από τις πρόβες μας. Ούτως ή άλλως και από τις ταινίες που κάνω η συνεργασία με τον ηθοποιό δεν είναι το τι θέλω να κάνει, αλλά ο ένας προσθέτει στον άλλο. Η δουλειά με τους ηθοποιούς είναι ένας διάλογος. Και από αυτό το διάλογο στο τέλος φτιάχνεται ο χαρακτήρας εν προκειμένω του γιάπη από τη μια μεριά και του άστεγου από την άλλη.
-Τι κοινό έχουν οι δύο ήρωες;
-Στην αρχή τίποτα. Είναι δύο εντελώς αντίθετοι κόσμοι. Το έργο ξεκινά με τον γιάπη που έχει φτάσει στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και του διασυρμού. Δεν μπορεί να αυτοκτονήσει και ζητά από τον άστεγο να το κάνει αυτός. Ζητάει δηλαδή να πεθάνει. Καταλαβαίνουμε και εμείς και ο ίδιος πως αυτό που είχε βαθύτερη ανάγκη δεν ήταν να πεθάνει, αλλά να έχει ανθρώπινη επαφή. Μέσα σε ένα κόσμο απληστίας και κυνηγιού χρήματος είχε χάσει την επαφή με τους ανθρώπους. Το έργο ξεκινά με δύο αντίθετους κόσμους και στο τέλος χτίζεται μια φιλία, γιατί και από την πλευρά του άστεγου υπάρχει η θέληση για επαφή. Είναι ένας άνθρωπος που έχει βγει από τον κανονικό τρόπο ζωής και ζει στους δρόμους κι αυτός έχει ανάγκη να βρει ένα φίλο. Η φιλία δεν γίνεται μόνο από έναν, θέλει δύο.
-Γιατί «Κάτω Παρθενώνας»;
-Σε ένα σημείο ο γιάπης ρωτά τον άστεγο «Πού μένεις;». Και αυτός απαντά «σε μια σπηλιά απέναντι από την Ακρόπολη. Τις νύχτες ακούμε τις Καρυάτιδες να κλαίνε για την χαμένη Καρυάτιδα που έκλεψε ο Λόρδος Έλγιν και πιο πολύ κλαίει η μία: αυτή που βομβαρδίστηκε από τον βομβαρδισμό του Κιουταχή». Μιλάει για μια από τις πέντε Καρυάτιδες. Εγώ δεν ήξερα αυτή την ιστορία με τον βομβαρδισμό.
-Υπάρχει κάποιος συμβολισμός στον Κάτω Παρθενώνα; Τι αντιπροσωπεύει το μέρος;
-Ένα ιδανικό μιας χώρας, που από κει που ήταν ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου είναι ένα χωριό που μένουν άστεγοι.
-Και το ρινγκ το επιλέξατε επειδή είναι μια μάχη;
-Ναι, αλλά δεν υπάρχουν γάντια του μποξ. Είναι δύο άνθρωποι που σε ένα τερέν 5x5 είναι αναγκασμένοι να περάσουν 1 ώρα και 20 λεπτά.
-Στο πρώτο μέρος υπερισχύει ο ένας και στο δεύτερο ο άλλος. Την ίδια αίσθηση έχουμε και στο τέλος;
-Στο τέλος είναι μαζί οι δύο.
-Είναι δηλαδή happy end;
-Έχω το βλέπω περισσότερο σαν ένα σύγχρονο παραμύθι στην Ελλάδα της κρίσης, του χρέους, των ανθρώπων που περνούν αυτές τις δυσκολίες. Το τέλος , το «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», είναι μια φράση που έχει από μόνη της μια ειρωνεία. Δεν θέλω να πω πως ειρωνεύομαι τη λύση, αλλά μπορεί να σκεφτούμε και πιο ουσιαστικά αν η λύση αυτή είναι λύση και στην πραγματική ζωή. Ακόμη και ο τίτλος. Σκεφτείτε ένα χωριό που λέγεται Κάτω Παρθενώνας. Από μόνο του αυτό δεν έχει μια ειρωνεία; Ένα μικρό ψέμα; Αλλά αυτό το μικρό ψέμα βοηθά ίσως να πεις μια μεγαλύτερη αλήθεια. Τα παραμύθια αυτό δεν κάνουν εξάλλου; Λένε «μια φορά κι έναν καιρό...» και στο τέλος και «ζήσαν αυτοί καλύτερα». Αλλά η διαδρομή του παραμυθιού φωτίζει αλήθειες για την πραγματική μας ζωή. Γι αυτό ζούμε «κι εμείς καλύτερα…».
-Πέρα από το θεατρικό αυτό, θα κάνετε και κάτι άλλο;
-Έχω τα μαθήματα στο ΑΠΘ που διδάσκω στο τμήμα Κινηματογράφου.
Ήθελα να κάνω και μια ταινία. Μάλιστα είχα ξεκινήσει να δουλεύω πάνω σε αυτήν. Ήρθε όμως ο «Κάτω Παρθενώνας» και μπήκα στην περιπέτεια του θεατρικού. Ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ στο θέατρο. Είχα κάνει δύο μονολόγους, έναν με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και ένα με τη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, το 2004 και το 2011 αντίστοιχα, αλλά είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ ένα μεγάλο έργο. Η προετοιμασία, οι πρόβες ήταν σαν μια γέννα. Υπήρχε και οδύνη. Κάποιες στιγμές ήταν καλές, σε άλλες υπήρχαν διαφωνίες. Αλλά οποιαδήποτε δημιουργία έχει συγκρούσεις.
Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Νίκος Γεωργάκης (Άστεγος), Γιώργος Καύκας (Xρηματιστής).
Παραστάσεις από 30/10: Τετάρτη 18:00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00, Κυριακή 19:00. Είσοδος: 13, 10, 8€.
Προπώληση: Ταμεία ΚΘΒΕ, 2315 200 200, Καταστήματα Γερμανός, www.tickhethour.com, Tράπεζα Πειραιώς (από τα μηχανήματα APS).
