Δευτέρα 21/12
Σινεμά: «Dheepan –Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα» στο Σινέ Κολοσσαίον
Η εποχή που οι σημαντικές ταινίες ήταν προϊόντα μυθοπλασίας έχει πλέον περάσει. Ο ρεαλισμός θα αφήσει το σημάδι του στην τέχνη του 21ου αιώνα και όσα δημιουργήματα παρεκκλίνουν από αυτό, είναι απλά για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Είναι αξιοσημείωτο πως ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, από αυτούς που προσπερνάμε στο δρόμο συνεχώς, μπορεί να είναι τόσο δραματικές και ανατρεπτικές, με τον κόσμο να μην ισορροπεί σχεδόν σε καμία ήπειρο.
Ο Dheepan Natarajan είναι ένας πρώην στρατιώτης από τη Σρι Λάνκα, που μετά τον εμφύλιο απέδρασε μαζί με μια γυναίκα και ένα παιδί, με σκοπό να φτάσουν στο Παρίσι. Παριστάνοντας την οικογένεια, ενώ είναι άγνωστοι μεταξύ τους, αγωνίζονται να βρουν καινούριο τόπο να ανήκουν τόσο χωροταξικά, όσο και ανάμεσά τους.
Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, ρίχνει φως σε ένα θέμα που δεν άπτεται της επικαιρότητας, υπό την έννοια ότι δεν είναι κάτι προσωρινό που μας απασχολεί. Ο εκτεταμένος ξεριζωμός σε πολλές χώρες ταυτόχρονα που συμβαίνει με πρωτοφανείς ρυθμούς, είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις εποχές που ζούμε και που τις τελικές του συνέπειες δεν είμαστε σε θέση ακόμα να αντιληφθούμε.
Τρίτη 22/12
«Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ, στο Θέατρο Αυλαία
Αυτό το έργο είναι πασπαρτού. Μπορείς να το κάνεις ό,τι θέλεις. Να το προσαρμόσεις σε οποιαδήποτε σκηνή, να το ντύσεις με όλα τα κοστούμια του κόσμου, να φέρεις στην επιφάνεια όποιο μήνυμα θες. Μπορεί να είναι για τη φιλία, για την αφοσίωση, για την κοινωνική ηθική, για την επιφυλακτικότητα των ανθρώπων, για το μεγαλείο της αγάπης. Ούτως ή άλλως, με τους διαλόγους του Σαίξπηρ, αποκλείεται να χάσεις.
Αυτή τη σεζόν στο Θέατρο Αυλαία, η Εταιρεία Θεάτρου Θέση ανεβάζει στη σκηνή του Αυλαία το αριστούργημα αυτό, απλώνοντας το σε 3 κόσμους γεμάτους με νεράιδες, ξωτικά και πνεύματα του δάσους. Το φυσικό περιβάλλον αποτελεί τον καμβά σε αυτή την απόδοση και οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται σε μια πλατφόρμα πηγαίου χιούμορ.
Ζωντανή μουσική, αυτοσχεδιασμός, παντομίμα και μάσκες αποτελούν τις φιοριτούρες σε βασικά νοήματα της ζωής, από εκείνα που δεν αλλοιώνονται ποτέ.
Τετάρτη 23/12
Χριστουγεννιάτικη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης στη Χ.Α.Ν.Θ.
Είναι μια από τις παραδόσεις την πόλης. Και είναι ιδιαίτερα ευχάριστο που υπάρχουν παραδόσεις μακριά από το φαί και τη φτηνή διασκέδαση, έχει παραπάνω από έναν χαρακτήρα αυτή η πόλη. Όπως και τα 3 προηγούμενα Χριστούγεννα, η Κρατική Ορχήστρα δίνει μια συναυλία τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για το έργο της Χ.Α.Ν.Θ., υποβοηθούμενη από τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης.
Φέτος το ρεπερτόριο αποτελεί ο «Μεσσίας» του Handel, ένα ιδιαίτερο έργο πρωτίστως λόγω της συναρπαστικής του ποιότητας και δευτερευόντως λόγω του χαρακτήρα του. Πίσω στο 1741 λοιπόν, ο Γερμανός συνθέτης σκόπευε να συνθέσει μια συμφωνία θρησκευτικού περιεχομένου, με πρόθεση να παίζεται σε εκκλησίες κατά τη λειτουργία. Θέλοντας να την κάνει προσιτή σε όλο το ποίμνιο, συμπεριέλαβε στις διάφορες σουίτες της όλα τα υποϊδιώματα και τις μουσικές φόρμες της εποχής. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει ένα μεγαλεπήβολο έργο, που προσέλκυσε όλους τους μουσικόφιλους και με τον ψυχαγωγικό του χαρακτήρα, εκτός από το θρησκευτικό. Ένα hit single της εποχής, σαν να λέμε.
Και ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα καυτό single την περίοδο των Χριστουγέννων;
Πέμπτη 24/12
To Cirque Eloize στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Δε μπορώ να φανταστώ πολλά πράγματα πιο ταιριαστά για την παραμονή των Χριστουγέννων από το να αψηφά κάποιος τους νόμους της Φυσικής. Ενδεχομένως επειδή οι ανατροπές οποιουδήποτε είδους είναι η μεγαλύτερη προσφορά της τέχνης στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Αυτή την παραμονή, το εντυπωσιακό Cirque Elioze κατακτά τη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής με ένα πολυθέαμα γεμάτο μοντέρνο χορό, κοστούμια, τραμπολίνα, διαδραστικούς τοίχους και ξεσηκωτική μουσική. Η παράσταση iD συνδυάζει ακροβατικά με χιούμορ και αδρεναλίνη μέσα από ένα συμπαγές σενάριο.
Η επιτυχημένη πορεία του C.E. μετά από 4,000 παραστάσεις σε 40 χώρες, βρίσκει το δρόμο του για τη Θεσσαλονίκη και ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από έναν τέτοιο έντονο χαρακτήρα;
Παρασκευή 25/12
Οι «Βρυκόλακες» του Ερρίκου Ίψεν στο Θέατρο Τ
Βραδυνή έξοδος τη νύχτα των Χριστουγέννων. Καθόλου απλή υπόθεση. Μια glamorous αφορμή για ξέφρενη διασκέδαση, ή μια σημειολογικά καθρεφτισμένη περίσταση για μια εσωτερική ματιά στον καθένα μας; Ας επιλέξουμε το δεύτερο φέτος, με οδηγό μια εξαίρετη θεατρική παράσταση φτιαγμένη από το σκοτεινότερο υλικό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η Γλυκερία Καλαϊτζή και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης έστησαν μια απόδοση των «Βρυκολάκων» του Ίψεν, που απέσπασε υπερθετικά σχόλια και τώρα ήρθε η ώρα να παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Τ. Το έργο που αποτέλεσε αντικείμενο διχασμού από την πρώτη φορά που ανέβηκε, συνεχίζει μέχρι και σήμερα να προκαλεί τον καθένα μας να αντικρύσει τη μαύρη πλευρά των οικογενειακών σχέσεων, την κοινωνική υποκρισία που ενυπάρχει στις λεγόμενες πολιτισμένες κοινότητες, τα οιδιπόδεια συμπλέγματα και τη δραματική υπόσταση του θανάτου.
Η ελευθερία που ονομαστικά απολαμβάνει ο καθένας από εμάς, διαφέρει πολύ από την αληθινή ανεξαρτησία κινήσεων και επιλογών μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο και αυτό είναι το βασικό νόημα πίσω από τα βασανιστικά αδιέξοδα της κυρίας Άλβινγκ και του γιού της. Ο μόνος δρόμος για τη λύτρωση έρχεται μέσα από την αναγνώριση και αποδοχή της πραγματικής ζωής γύρω μας, και ο ίδιος ο Ίψεν το ένιωσε στο πετσί του, όταν αποξενώθηκε από την οικογένειά του, αμέσως μετά τη συγγραφή αυτού του έργου. Αναρωτιέμαι αν πίστευε ότι το τίμημα ήταν υπερβολικά βαρύ…
Σάββατο 26/12
«Ρωμαίος και Ιουλιέτα…On the road» στη Μονή Λαζαριστών
Το πόσο μου αρέσουν οι ιστορίες που βρίσκουν το δρόμο τους και ταιριάζουν σε κάθε εποχή, δε λέγεται. Που αλλάζεις το ντεκόρ ή τα κοστούμια και το βασικό νόημα απλώς επικαιροποιείται, δεν αλλοιώνεται. Πολύ θα ήθελα να ξέρω αν ο Σαίξπηρ είχε συναίσθηση της μακροζωίας του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» όταν το έγραφε. Αν είχε ιδέα για πόσα και πόσα χρόνια μετά οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν σαν καλλιτεχνικό καμβά.
Κάτι σαν κι αυτό που κάνει η Νεανική Σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών, δηλαδή. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και η Ράια Μουζενίδου στήνουν ένα νεανικό ρομάντζο σε μια περιχαρακωμένη κοινωνία διακρίσεων, διανθισμένο με μοντέρνα μουσική και χορό.
«Μια ιστορία δρόμου για λοξούς ρομαντικούς» έχουν βαφτίσει την παράσταση οι δημιουργοί και μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό τους. Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος…
Κυριακή 27/12
«Το Καρύδι και το Χριστουγεννιάτικο Κέικ» του Τάσου Ιωαννίδη στο Θέατρο Σοφούλη
Είναι μια ιστορία επιτυχίας, μια αγωνιώδης περιπέτεια επιβίωσης. Και όλα αυτά, για ένα κέικ. Ο Καρύδας, από το ψηλότερο κλωνάρι της καρυδιάς, θέλει να φτάσει στο Καρυδοχώρι για να μπει στο χριστουγεννιάτικο κέικ. Στο δρόμο του θα βρει εμπόδια και θα πρέπει να αντλήσει τα ψυχικά του αποθέματα και να αξιοποιήσει τη βοήθεια των φίλων του για να τα καταφέρει. Ακούγεται κάπως δραματικό, αλλά η αλήθεια είναι πολύ πιο διασκεδαστική.
Ο Τάσος Ιωαννίδης έχει χτίσει μια κληρονομιά τα τελευταία χρόνια. Από τη σειρά Λάχανα και Χάχανα και τις ζωντανές εμφανίσεις για την παρουσίασή τους κι έπειτα, το όνομά του είναι συνώνυμο της παιδικής δημιουργικής διασκέδασης. Και φέτος, η θεατρική μεταφορά του «…Χριστουγεννιάτικου κέικ» είναι από τις επιτυχίες της σεζόν, ανεξαρτήτως είδους.
Στο Θέατρο Σοφούλη, φιλοξενείται μια δημοφιλής παράσταση, από εκείνες που δεν ξεχνιούνται εύκολα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
