Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Η μαύρη κωμωδία «Πέτρες Στις Τσέπες Του» έχει ξεκινήσει την πορεία της και ήδη έχει κατακτήσει τους πρώτους θεατές που την είδαν. Ο Νίκος Ορτετζάτος και ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος σε ένα μια συνεχή εναλλαγή ρόλων, παρασύρουν το κοινό στην ιστορία που έγραψε η Μαρί Τζόουνς και που σκηνοθετεί η Ευανθία Σωφρονίδου για την ομάδα Eclipses Group Theater. Το νήμα ξετυλίγεται στα γυρίσματα μιας χολυγουντιανής ταινίας. Σε αυτήν συμμετέχουν και δύο κομπάρσοι. Μέσα από τη δουλειά τους και την αλληλεπίδρασή τους με ανθρώπους της παραγωγής, σταρ, σκηνοθέτες, αλλά και τους απλούς πολίτες και τους υπόλοιπους κομπάρσους, θα ζωντανεύσει η πραγματικότητα που απέχει από την ειδυλλιακή εικόνα που έχουν οι περισσότεροι για το σινεμά.
«Η Μαρί Τζόουν μέσα από το έργο της «καυτηριάζει την κινηματογραφική καταγραφή του υποτιθέμενου πραγματικού κόσμου, σε συνάρτηση με τον ακόμη πιο πραγματικό κόσμο, που απέχει πάρα πολύ από την αμερικανική, δραματουργικά, ωραιοποίησή του», σχολίασε η κα Σωφρονίδου απαντώντας σε ερωτήσεις μας. Παράλληλα αναφερόμενη στο βίντεο που έχει προσθέσει στο τέλος της παράστασης είπε πως «Είναι η επίλυση στο τέλος μιας τραγωδίας, μια εκ των υστέρων συμφιλίωση».
-Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θέλετε να σκηνοθετήσετε αυτό το έργο; Τι ξεχωρίσατε στο κείμενο;
-Ομολογουμένως, ενώ είχα ακούσει γι' αυτό το έργο, δεν το γνώριζα. Όταν ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος και ο Νίκος Ορτετζάτος μου πρότειναν να το αναλάβω, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα διαβάζοντάς το, ήταν ότι θέλει ηθοποιούς με μεγάλο εσωτερικό κι ενεργειακό απόθεμα. Οπότε αμέσως δέχτηκα, αφού και οι δύο λόγω της πολλαπλής, χρονικά, θεατρικής τους συνύπαρξης, ολοκληρώνουν την εξίσωση της διαθεσιμότητας, επικοινωνίας και σκηνικής ευφυΐας που χρειάζεται μια παράσταση. Είχαμε λοιπόν μια πολύ δυνατή βάση, αλλά και την απαραίτητη προϋπόθεση που το ίδιο το έργο ορίζει, μέσω της συνεχούς εναλλαγής των ρόλων. Ο καθένας τους επομένως, βιώνει τη δική του ξεχωριστή πραγματικότητα αλλά κι εξελικτική πορεία, κατά τη διάρκεια του έργου κι αυτό αποτελεί από γραφής μια μεγάλη πρόκληση: το πώς δηλαδή αυτά τα παράλληλα σύμπαντα θα συνυπάρξουν ταυτόχρονα στους δύο μόνο ηθοποιούς που καλούνται να τα ''αφηγηθούν''. Το κείμενο από την άλλη, μ' αυτόν τον καταιγιστικό ρυθμό πληροφοριών, είναι ένα μικρό μάθημα της σύγχρονης ιρλανδικής ιστορίας. Πίσω από απλές φράσεις, ξετυλίγεται το αόρατο νήμα της μνήμης ενός πολύπαθου λαού.
- Η μαγεία της 7ης τέχνης και τα όνειρα καταρρέουν μπροστά στην πραγματικότητα. Τι μεταφέρει στους θεατές το έργο;
-Το σενάριο της χολυγουντιανής ταινίας που γυρίζεται, λειτουργεί ακριβώς αντίθετα, σε σχέση με την πραγματικότητα των κομπάρσων που συμμετέχουν σ' αυτή και που είναι και το κεντρικό θέμα του έργου. H Marie Jones γνωρίζοντας καλά τις μεγάλες παραγωγές που γυρίστηκαν σε πολλά μέρη της Ιρλανδίας (είναι και η ίδια ηθοποιός) ήθελε αυτό ακριβώς να καυτηριάσει, την κινηματογραφική καταγραφή του υποτιθέμενου πραγματικού κόσμου, σε συνάρτηση με τον ακόμη πιο πραγματικό κόσμο, που απέχει πάρα πολύ από την αμερικανική, δραματουργικά, ωραιοποίησή του. Κι αυτό το επιτελεί με πολύ έξυπνο τρόπο.
- Βλέποντας την παράσταση θα έλεγε κανείς πως κυριαρχεί η κωμική πλευρά. Όμως δεν λείπουν και οι στιγμές που μπορεί κανείς να δει και κάποιες πικρές αλήθειες. Πώς συνδυάστηκαν και τα δύο επί σκηνής; Και τι κρατάτε εσείς φεύγοντας από το θέατρο;
-Θα έλεγα ότι η πραγματικότητα του έργου υπονομεύεται στο ίδιο το έργο, κάτι που συμβαίνει από γραφής και το κωμικό στοιχείο προκύπτει από αυτήν την υπονόμευσή της. Άλλωστε αυτό δεν κάνει η συγγραφέας όταν π.χ. βάζει τον ίδιο ηθοποιό, που ενώ μπορεί να θρηνεί τη μια στιγμή για ένα τραγικό συμβάν, αμέσως μετά να πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάποιον άλλο χαρακτήρα και να τον απασχολεί ο δικός του μικρόκοσμος; Εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο! Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι και στη ζωή πολλοί άνθρωποι ακόμη και σε ένα ακραίο γεγονός, μπορεί να αντιδράσουν με αφέλεια και χαλαρότητα, κάτι που δεν συνάδει με την περίσταση. Κι όμως συμβαίνει, είναι μια μορφή άμυνας που ανακαλεί το υποσυνείδητο, όταν δεν μπορεί να διαχειριστεί αιφνίδιες περιπτώσεις. Οι ηθοποιοί κατά συνέπεια, ακροβατούν πάνω σε μια λεπτή ισορροπία που άλλοτε υπερισχύει η μία κι άλλοτε η άλλη πλευρά. Ανάλογα με το τι εξυπηρετεί θεατρικά το αφηγηματικό νήμα της δράσης. Και για να απαντήσω στο τελευταίο σκέλος της ερώτησης σας: Αν και εμπλέκομαι άμεσα, θεωρώ ότι η απάντηση βρίσκεται στην απλή καθημερινή ζωή. Κατά τη διάρκεια της μέρας, η χαρά διαδέχεται τη λύπη πολλές φορές ή και καθόλου. Θέλω να πω, ότι αυτό που κρατώ σίγουρα είναι το κωμικοτραγικό παιχνίδι της ζωής.
-Πώς δουλέψατε για να προετοιμάσετε την παράσταση; Οι πρόβες σας οδήγησαν να αλλάξετε ιδέες που αρχικά είχατε κατά νου;
-Το θέατρο είναι μια τόσο ζωντανή και αληθινή διαδικασία, που εξελίσσεται μέσα από την τριβή και την συνεχή ενασχόληση. Το σώμα του ηθοποιού μέσα στην καθημερινότητά του, παράγει διαφορετικές ψυχικές αποχρώσεις. Από μια ''κακή'' μέρα πρόβας, μπορεί να προκύψει απρόοπτα κάτι το μαγικό! Εκεί που ίσως καταργούνται όλες οι αντιστάσεις και οι θεατρικές συμβάσεις, εκεί που ακολουθείται τυχαία το λάθος, εκεί να αποκαλύπτεται και η αλήθεια του ηθοποιού. Μέσα από αυτόν τον δρόμο χτίστηκε και η παράσταση. Στο πως να φωτιστεί συμβατικά ο αληθινός μηχανισμός του τυχαίου, που μοιάζει με παιχνίδι. Ήμουν εξ αρχής βέβαιη γι' αυτό, γιατί έχει να κάνει με το πως αντιμετωπίζω ιδεολογικά τον κόσμο του θεάτρου. Σ' αυτό συνέβαλε καθοριστικά και το ευρηματικό σκηνικό της Μαρίνας Γκούμλα. Η λογική ενός εξάπλευρου παζλ, σαν κι αυτά που παίζαμε μικρά, ενισχύει για μένα αυτό που θα ήθελα να νιώθει ο ηθοποιός επί σκηνής, ότι βρίσκεται στο πιο οικείο περιβάλλον του και παίζει με τα παιχνίδια του.
-Είναι ένα έργο με δύο ηθοποιούς που ερμηνεύουν 15 ρόλους. Πώς ήταν η αλληλεπίδραση μαζί τους; Και πόσο βοηθά το ότι είστε κι εσείς ηθοποιός;
-Σαφώς βοηθάει όταν κανείς γνωρίζει εκ των έσω τη διαδικασία που ακολουθεί ο ηθοποιός καθώς και όλη τη λειτουργία και την πορεία του. Ο χρόνος είναι σύμμαχος σ' αυτήν την περίπτωση. Δεν περίμενα κανένα αποτέλεσμα πριν σταθεροποιηθεί το ''οικοδόμημα'' που λέγεται παράσταση. Έπρεπε πρωτίστως να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό τοπίο του ρόλου που υποδύονταν κι έπειτα να προχωρήσουμε. Θεωρώ ότι πήραμε επαρκώς τον χώρο που χρειάστηκε, με κατανόηση, υπομονή κι αγάπη.
-Στο τέλος έγινε μια προσθήκη με τον επίλογο. Τι θέλετε να υπογραμμίσετε με αυτό το νέο κομμάτι;
-Δε θα ήθελα να αφήσω το έργο όπως έχει και να τελειώνει σε μια αιώρηση χαράς και βακχικής έκστασης. Η κινηματογραφική προσθήκη που αποκλειστικά γυρίστηκε για την παράσταση από τον Σάββα Κατιρτζίδη, είναι ίσως η αληθινή καταγραφή του τραγικού γεγονότος στο οποίο αναφέρεται το έργο. Μια αντίθετη οπτική από τον πλασματικό κόσμο των γυρισμάτων μιας χολυγουντιανής ταινίας, με καθαρό, σχεδόν ντοκυμαντερίστικο χαρακτήρα, ώστε να έρθει η τελευταία εικόνα του επιλόγου που επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις, αλληγορικές ή μη ερμηνείες. Είναι η επίλυση στο τέλος μιας τραγωδίας, μια εκ των υστέρων συμφιλίωση. Είναι η παιδικότητα που μεγαλώνοντας αφήνουμε συνειδητά να κοιμάται και να ξυπνάει μόνο στα όνειρά μας. Δεν μπορώ όμως να μην σκεφτώ και όλους τους αυτόχειρες της κοινωνίας, όπως θα έλεγε και ο Αρτώ ή τα παιδιά που πνίγονται στο Αιγαίο και ματαιώνουν δυστυχώς κάποιοι γι' αυτά, το ταξίδι της ύπαρξης σ' αυτόν τον κόσμο. Όμως είναι και μια προσωπική θεώρηση για το θέατρο και τη ζωή. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο τώρα που μεγαλώνω βιολογικά, το ακατέργαστο υλικό της πραγματικότητας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Πολλές φορές επανέρχομαι σ' αυτό προσπαθώντας να ανακαλύψω αυτή τη λειτουργία της αυτόματης σκηνικής γραφής, χωρίς παρεμβάσεις και αυτοκριτική. Τι πιο ωραίο να ψάχνει κανείς να βρει την πηγή του θεάτρου που τόσο απλά και απροκάλυπτα συντελείται στην παιδική φαντασία!
Παίζεται στο Vis Motrix Performance Studio (Έδισσον 4 απέναντι από το Δημαρχείο Θεσσαλονίκης) Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 21:30.
Είσοδος 10€, Φοιτητικό 8€, ΑμεΑ, ανέργων και ατέλειες 3€. Ισχύουν ομαδικά εισιτήρια 10 ατόμων με τιμή 8€/άτομο. Τηλ κρατήσεων: 6979 323 061.
