Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Αρχαία, ελληνιστική, βυζαντινή, δημοτική, φαναριώτικη, μεσοπολεμική και σύγχρονη ελληνική ποίηση μελοποιείται στο «Συμπόσιον», το νέο έργο του Δημήτρη Μαραμή με θέμα το κρασί και τον έρωτα. Με αφορμή την παρουσίασή του την Παρασκευή, 18 Μαρτίου 2016 στην σκηνή της αίθουσας "Αιμίλιος Ριάδης " του Μ2, του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, μιλήσαμε με τον γνωστό συνθέτη για αυτό έργο, αλλά και για τον έρωτα.
-Έρχεστε ξανά στο Μέγαρο Μουσικής, αυτή τη φορά με το «Συμπόσιον». Τι θα ακούσουμε;
-Θα ακούσετε τραγούδια και λόγια με θέμα το κρασί και τον έρωτα μέσα από διαφορετικές εποχές της ελληνικής λογοτεχνίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το «Συμπόσιον» μάς ταξιδεύει σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της γλώσσας και του τόπου. Η περιπέτεια της μελοποίησης του κάθε ποιήματος δεν έχει ως γενεσιουργό αιτία και πηγή έμπνευσης μόνο το ίδιο το ποίημα, αλλά και τη χρονική περίοδο που το τελευταίο έχει γραφτεί και τη γλώσσα της συγκεκριμένης περιόδου. Το αποτέλεσμα είναι η μουσική να παραπέμπει στην εποχή αλλάζοντας κάθε φορά ύφος και τεχνοτροπία. Το «Συμπόσιον» έχει μεγάλη ποικιλία ως προς τις μουσικές που διανθίζουν το έργο αλλά και ως προς τα κείμενα που ακούγονται. Επίσης το κωμικό στοιχείο εναλλάσσεται με το μελαγχολικό.
Μελοποιείται αρχαία, ελληνιστική, βυζαντινή, δημοτική, φαναριώτικη, μεσοπολεμική και σύγχρονη ελληνική ποίηση, η οποία αντλεί τη θεματική της από την οινοφιλική παράδοση του τόπου στο πέρασμα των αιώνων, αναδεικνύοντας την πολιτισμική και συμβολική αξία του κρασιού στην αδιάκοπη πορεία της ελληνικής γλώσσας στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων.
-Πώς επιλέξατε τη θεματική έρωτα και κρασιού;
-Το «Συμπόσιον» είναι ένας ύμνος στην ευδαιμονία. Ο στόχος κάθε ανθρώπου είναι η ευτυχία και δυστυχώς όλα τα μέσα του εικοστού πρώτου αιώνα στοχεύουν να ενοχοποιήσουν τον άνθρωπο που επιθυμεί την απόλαυση, τη χαρά, την ηδονή, τη γαλήνη, την ελαφρότητα, τη ξεγνοιασιά.
Η ελληνικότητα του θέματος επίσης. Ο οίνος είναι πολιτισμός. Το ποτάμι του οίνου συνδέει τον Όμηρο, δηλαδή τις απαρχές του πολιτισμού στην Ελλάδα με το σήμερα χωρίς διακοπή. Στον κοινωνικό και θρησκευτικό πλαίσιο, οι αιματηρές θυσίες στους θεούς κατά τους προϊστορικούς χρόνους αντικαθίστανται σταδιακά από τις σπονδές με κρασί, καθώς ο οίνος ταυτίζεται με το αίμα. Αυτό είναι πολιτισμός. Τα σύμβολα είναι πολιτισμός. Αποτελεί κοινό τόπο ότι η άμπελος και ο οίνος ήταν τα ιερά σύμβολα που ο χριστιανισμός δανείστηκε από τις αρχαίες θρησκείες.
"Η ελληνική ποίηση τίμησε όπως άρμοζε το δώρο του Διονύσου και το ανέδειξε ως πηγή τέρψης αλλά και ως μέθοδο λήθης της βαριάς βιοτικής μέριμνας, ως κάτοπτρο της εσώτερης αλήθειας μας, ως μέτρο του έρωτα, ως μία επιπλέον μούσα και ως προθυμότατο θεράποντα της συντροφιάς που φιλοσοφεί ή φιλολογεί πίνοντας".
-Πώς συναντάται ο Όμηρος και ο Ευριπίδης, με τον Καβάφη και τον Ρίτσο μέσα από την παράστασή σας;
-Η επιλογή στίχων από τον πνευματικό τρύγο του εκάστοτε ποιητή και της εκάστοτε χρονικής περιόδου προβάλλει κορυφαία κι αιώνια σύμβολα όπως το κρασί, το αμπέλι, το σταφύλι, τον Διόνυσο, τη μέθη, τον έρωτα, το φιλί, τα οποία έρχονται κι επανέρχονται μέσα στο μουσικό ταξίδι αλλάζοντας κάθε φορά έννοια, ρόλο και σκηνικό. Η χαρά του τρύγου (Κ. Κρυστάλλης) εναλλάσσεται με τη νοσταλγία του έρωτα σε ένα νυχτερινό κέντρο (Ν. Λαπαθιώτης), το χιούμορ και η σάτιρα ενός επεισοδίου μέθης (Α. Χριστόπουλος) με την εκστασιακή εμφάνιση του Διόνυσου (Ευριπίδης) και την τρυφερή εμφάνιση της Παναγιάς (Γ. Ρίτσος), ο αισθησιασμός των απολαύσεων (Κ. Π. Καβάφης) με την πραότητα της κάθαρσης (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο) η μελαγχολία του μεσοπόλεμου σε μία ταβέρνα στον Πειραιά (Λ. Πορφύρας) με τα βακχικά όργια (Ανακρέων) και τον ύμνο στον έρωτα (Άσμα Ασμάτων Σολομώντα).
-Τι θέση έχει σήμερα στη ζωή μας ο έρωτας;
-Έχετε προσέξει πως φυτρώνει ένα λουλουδάκι μέσα από μία ρωγμή στην άσφαλτο; Μέσα από ένα χαλασμένο σπίτι; Έτσι βλέπω εγώ τον έρωτα μέσα σε ένα χαλασμένο κόσμο. Η ανεξάντλητη δύναμη της γέννησης και της υπέρβασης όλων τον εμποδίων έχει ως κινητήρια δύναμη τον έρωτα. Ο έρωτας είναι ίσως ο πιο αληθινός Θεός που έχει πιστέψει ποτέ ο άνθρωπος. Όσο γλυκός είναι στην αρχή, τόσο άγριος και αδυσώπητος Θεός γίνεται μετά, αλλά πάντα γενεσιουργός...
Προπώληση: Στα εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής, στο εκδοτήριο της Πλατείας Αριστοτέλους, στο 2310 895938-9 και στο www.tch.gr
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 10€, 8€ (μαθητικό - φοιτητικό - κάρτα ανεργίας).
Ερμηνεύουν: Δώρος Δημοσθένους και Μέλα Γεροφώτη. Συμμετέχουν: ο βιολονίστας Κωνσταντίνος Παυλάκος και ο συνθέτης στο πιάνο. Στην αφήγηση ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Τζούμας.
Mετά το πέρας της συναυλίας ο οίνος του «Συμποσίου» θα συνεχίσει να ρέει και στο φουαγιέ του Μ2 ευφραίνοντας τις καρδιές των ακροατών, που θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν κρασιά που διακρίνονται για το ιδιαίτερο στυλ τους από τους πρόποδες του Βερμίου και των αμπελώνων του Αμύνταιου, όπου εκτείνονται οι αμπελώνες του κτήματος Κυρ Γιάννη.
