Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ολόκληρο το καλοκαίρι σας συντροφεύσαμε με κινηματογραφικές λίστες εξειδικευμένου ρεπερτορίου και σκοπεύουμε να συνεχίσουμε αυτό τον ευγενή αγώνα και τώρα που φθινοπώριασε. Τα σχολεία ανοίγουν, λοιπόν, στην πιο αμήχανη και νεφελώδη έναρξη σχολικής χρονιάς που έχουμε ζήσει ποτέ και το TyposThes συντάσσει έναν δεκάλογο από must-see σχολικές ταινίες. Καλή χρονιά σε μαθητές, δασκάλους και γονείς, ψυχραιμία και σύνεση και όλα θα πάνε καλά!
The Breakfast Club (1985), του Τζον Χιουζ
Μια ταινία που έγραψε τη δική της ένδοξη ιστορία, ως ορόσημο όχι μόνο στο υπό-είδος των σχολικών ταινιών, αλλά και για ολόκληρα τα 80s, αποτελώντας pop σημείο αναφοράς. Σπαρταριστοί διάλογοι, μουσική και τραγούδια που δεν λένε να ξεκολλήσουν από το μυαλό και την καρδιά μας και ένα γλυκό πορτρέτο της νεανικής ορμής και κάψας. Πέντε μαθητές, από ολότελα διαφορετικές «φυλές», ανακαλύπτουν πως έχουν πολλά περισσότερα κοινά στοιχεία απ’ όσο θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν.
Dead Poets’ Society (1989), του Πίτερ Γουίρ
Τι να πρωτοπεί κανείς για μια ταινία που έχει αγαπηθεί παθολογικά στη χώρα μας, αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές των σινεφίλ εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς (που απέσπασε οσκαρική υποψηφιότητα για την ερμηνεία του) προσπαθεί να μας πείσει να «αδράξουμε τη μέρα», αποκαλύπτοντας στους νεαρούς μαθητές του πως η ομορφιά κάθε είδους στη ζωή δεν είναι μια παράπλευρη πηγή ευχαρίστησης, αλλά ένας αυτοσκοπός που οφείλουμε να κυνηγάμε κάθε μέρα, όσο ζούμε και αναπνέουμε.
Election (1999), του Αλεξάντερ Πέιν
Ανόθευτα αστείο, αφάνταστα ειρωνικό, σαρδόνιο, υπαικτικό, καλογυρισμένο, με ρυθμό και στυλ που σε καθηλώνουν. Μια ταινία που αν την υποτιμήσει κανείς λόγω φαινομενικά αδιάφορου περιτυλίγματος κινδυνεύει να βρεθεί προ μεγάλης εκπλήξεως. Οι σχολικές εκλογές πλησιάζουν, ο ανταγωνισμός εκτινάσσεται στα ύψη, οι καταστάσεις ακραίου παραλογισμού πολλαπλασιάζονται και ξαφνικά το σχολικό σκηνικό μετατρέπεται σε ιδανική πλατφόρμα για μια παραβολή που αφορά την ίδια τη ζωή.
Hoop Dreams (1994), του Στιβ Τζέιμς
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ δεν είναι απλώς μια απίστευτη school movie ή ένα συναρπαστικό οδοιπορικό στο νεανικό angst, αλλά –νέτα, σκέτα- μία από τις κορυφαίες στιγμές του αμερικάνικου κινηματογράφου των 90s (συμπεριλαμβανομένων και των ταινιών μυθοπλασίας). Ένα διεισδυτικό της αμερικάνικης κοινωνίας, που ανατέμνει, με όχημα τον κόσμο του σχολικού μπάσκετ, όλες τις αντιφάσεις και τις αθέατες πτυχές μιας εξαιρετικά πολύπλοκης πραγματικότητας.
The Perks of Being a Wallflower (2012), του Στίβεν Τσμπόσκι
Ναι, βασίζεται σε άξονες και κατευθυντήριες γραμμές που έχουμε ξαναδεί. Ναι, ορισμένες στιγμές προσπαθεί να εκμαιεύσει μια ακαθόριστη αίσθηση νοσταλγίας. Ναι, η Έλεν Πέιτζ είναι εγκλωβισμένη σε έναν άχαρο μικρομέγαλης κοπέλας. Είναι, όμως, μια ταινία γεμάτη συναίσθημα, πανέξυπνους διαλόγους, αυθεντική συγκίνηση και υποδειγματική αίσθηση αφηγηματικής ροής. Και είναι μια ταινία που θα μπορούσαμε να βλέπουμε ξανά και ξανά.
Ferris Bueller’s Day Off (1986), του Τζον Χιουζ
Μια ακόμη ταινία που έμεινε στην ιστορία του είδους, ένα σύμβολο νεανικής ανεμελιάς, ξεγνοιασιάς, καλοπέρασης και διασκέδασης. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες της λίστας μας, η συγκεκριμένη ταινία διαδραματίζεται οπουδήποτε αλλού εκτός από το σχολικό περιβάλλον. Διότι, όπως γνωρίζετε καλά, εκτός αν παριστάνεστε πως δεν θυμάστε τα νιάτα σας, μια έννοια κομβικής σημασίας στη ζωή κάθε μαθητή είναι η πρόκληση, η ηδονή και η προετοιμασία μιας ιδανικής κοπάνας. Μάθιου Μπρόντερικ, έχεις καπαρωμένη θέση στην καρδιά μας.
After Lucia (2012), του Μίτσελ Φράνκο
Το σχολείο δεν έχει μόνο γέλια, χαρές, φιλίες, έρωτα, ανεμελιά και παιχνίδι. Το σχολείο μπορεί να μετατραπεί σε τόπο βασανιστήριων, σε κολαστήριο του μυαλού και της καρδιάς. Το σχολείο είναι ένας κόσμος σκληρός και το μπούλινγκ είναι ο δαίμονας που πολλές φορές παίρνει τον απόλυτο έλεγχο και οδηγεί σε τραγωδίες. Όπως αυτήν που ξεδιπλώνει με παγερή αποστασιοποίηση και αφηγηματική δεινότητα ο Μεξικανός Μίτσελ Φράνκο.
To Sir, with Love (1967), του Τζέιμς Κλάβερ
Όταν έχεις για καθηγητή τον Σίντνεϊ Πουατιέ, θέλεις δεν θέλει, όσο απείθαρχος και άμυαλος και να είσαι, θα συμμορφωθεί. Όχι με τον βούρδουλα, ούτε με τον φόβο της τιμωρίας. Ο δρόμος είναι διαφορετικός: είναι η οδός του αλληλοσεβασμού, της εμπιστοσύνης, της ενθάρρυνσης, της επικοινωνίας. Ο λατρεμένος Σίντνεϊ σε έναν από τους πιο εμβληματικούς ρόλους των golden days της καριέρας του.
Heathers (1989), του Μάικλ Λέρμαν
Το έχουμε ήδη αναφέρει, το σχολείο μπορεί να γίνει τόπος μαρτυρίου και απόγνωσης. Καμιά φορά, βέβαια, μπορεί να γίνει και λίκνο παράνοιας. Μια απίστευτη σατιρική παρωδία για το φαίνεσθαι και τη βιτρίνα των ανθρώπινων σχέσεων, με τη Γουινόνα Ράιντερ και τον Κρίστιαν Σλέιτερ να συνωμοτούν με σκοπό να εξοντώσουν κυριολεκτικά τις «Μπάρμπι» βασίλισσες του σχολείου.
To Be and to Have (2002), του Νικολά Φιλιμπέρ
Ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί όλα τα μικρά και ανεπαίσθητα επεισόδια που συγκροτούν την πραγματικότητα ενός δημοτικού σχολείου που βρίσκεται σε μια απομονωμένη περιοχή στη γαλλική επαρχία. Οι μικρές συγκρούσεις και υπερβάσεις, οι κρίσιμες αποφάσεις του δασκάλου και των γονέων, τα αδιανόητα αυθεντικά στιγμιότυπα, σαν μικρές φέτες ζωής, από την καθημερινότητα των μικρών μαθητών. Ένα διαμαντάκι που μας ταξιδεύει στα ιερά ενδότερα μιας διαδικασίας παλιάς όσο και ο χρόνος. Μαθαίνουμε, αφομοιώνουμε, προχωρούμε, μεταλαμπαδεύουμε τη γνώση. Ένας κύκλος που θα συνεχίζεται για πάντα, δίνοντας ώθηση στον κόσμο μας.
