Η διπλωματική εργασία εκπονήθηκε, το 2016, στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, υπό την επίβλεψη της Καθηγήτριας Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ, Μαρίας Βογιατζάκη.
Ο Διεθνής Διαγωνισμός διοργανώθηκε από τον Οργανισμό «D3 space» που ιδρύθηκε το 2008, με στόχο να εγείρει αρχιτεκτονικό διάλογο εκτός γεωγραφικών, ιδεολογικών ορίων και εξειδικεύσεων και να προωθεί νέες οπτικές στη σύγχρονη τέχνη, την αρχιτεκτονική και τον σχεδιασμό προσφέροντας ευκαιρίες ανάδειξης αλλά και υλικό για ανερχόμενους καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές κ.α.
Θέτοντας ως σημείο εκκίνησης τη μετανάστευση, η εργασία προτείνει ότι «υπάρχοντας σε συμπάθεια (συν-πάθεια) με την ανθρώπινη δραστηριότητα και τις μεταβολές των φυσικών και τεχνητών στοιχείων, θα μπορούσε να προκύψει ένα νέο είδος εδάφους, ατέρμονα μεταλλασσόμενου. Η διαφυγή προς μία γη ικανή να λειτουργήσει υποστηρικτικά σε κάθε είδους δραστηριότητας είναι ικανή να συμβάλει στην απελευθέρωση από κάθε ορισμένο όριο. Ως περιοχή επιλέχθηκε αυτή μεταξύ της Ορεστιάδας και του ποταμού Έβρου. Ο ποταμός Έβρος αναλύεται ως στοιχείο που είτε διαχωρίζει είτε συνδέει την Ελλάδα με την Τουρκία.
Η διπλωματική εργασία στηρίχθηκε στο υπόβαθρο που δημιουργήθηκε από τη θεωρητική έρευνα της φοιτήτριας στην ερευνητική της εργασία ‘ROBO[ECO]LOGY: Συναθροίσεις μιας Αναδυόμενης Οικολογίας’. Στο θεωρητικό αυτό έργο τέθηκαν ερωτήματα και έγιναν φιλοσοφικές αναζητήσεις πάνω στον αντίκτυπο της τεχνολογικής εξέλιξης στην αρχιτεκτονική, απομακρύνοντας τον από τη μοναδική χρήση του στη δημιουργία καινοτόμων μορφών και κατασκευών, προς την επαύξηση της ύλης και υφιστάμενων φυσικών και κοινωνικών δομών. Αμφισβητήθηκαν παράλληλα τα τεχνητά όρια μεταξύ ανθρώπινου και μη-ανθρώπινου, φυσικού και τεχνητού, σταθερού και νομαδικού».
Η φοιτήτρια του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, Δανάη Τουρσόγλου-Παπαλεξανδρίδου αναφέρει ότι «Επικαλούμενοι τη νέα θεώρηση των πραγμάτων, θα παρατηρούσαμε ότι η αρχιτεκτονική καλείται πλέον να υπερβεί και αυτή τα όριά της και να διερευνήσει, να πειραματιστεί και να λάβει ενεργό θέση στο αναδυόμενο αποτέλεσμα των συναθροίσεων. Οι μεταβολές που προκαλούνται τόσο σε υλικά συστήματα όσο και άυλα όπως ο πολιτισμός, η συνείδηση, οι κοινωνίες, με τη σειρά τους αποτελούν υποκείμενο εξωτερικών σχέσεων. Για να αντιληφθούμε την εποχή μας, καθίσταται αναγκαίο να αντιληφθούμε αυτή την πολυπλοκότητα, και αυτό που διαχωρίζει αυτή τη στιγμή της πολυπλοκότητας, που δεν είναι η αλλαγή αυτή καθεαυτή αλλά η επιτάχυνση και η τάξη της αλλαγής».
Η διακριθείσα εργασία παρουσιάστηκε σε Διεθνές Συνέδριο στη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας, μέσω της πλατφόρμας «Future Architecture» και θα εκτεθεί στο Σαράγιεβο στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου «Days of Architecture 2017» που θα πραγματοποιηθεί στις 5-13/5/2017.
Περισσότερες πληροφορίες για το διαγωνισμό: www.d3space.org/unbuiltvisions
Ως αποτέλεσμα προέκυψαν ουτοπικά σκηνικά, κάθε ένα από τα οποία προσδιορίζεται από χωρικές και χρονικές συντεταγμένες. Σε διαφορετικές χρονικές στιγμές εντοπίζονται διαφορετικές χωρικές ποιότητες βασισμένες στο επίπεδο των νερών του ποταμού και στην ανθρώπινη δραστηριότητα.
Με σκοπό τη διερεύνηση των μεταβατικών στοιχείων στην περιοχή μελετήθηκε η στάθμη του ποταμού εντός διαφορετικών στιγμιοτύπων από μαρτυρίες και ηλεκτρονικά αρχεία, οι μετακινήσεις των πληθυσμών σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και η μεταβολές ανάμεσα στο φυσικό και τεχνητό τοπίο της περιοχής.
Με τη μεταβολή της στάθμης του ποταμού και τα φέροντα στοιχεία το σύνορο μετατοπίζεται. Συνεπώς, από την αρχική κατάσταση που η κατασκευή αναδύεται ή καταλήγει εντός του υγρού στοιχείου όταν το ποτάμι είναι βατό, σταδιακά ανυψώνεται και τείνει να προσεγγίσει τη συνοριογραμμή σε αναμονή ενός αντίστοιχου στοιχείου από την άλλη όχθη. Παράλληλα, στην επαφή της με την πόλη, η κατασκευή προσεγγίζει παρασιτικά το δομημένο χώρο της πόλης καλώντας τους κατοίκους να προσεγγίσουν την περιοχή.
Η χρονική μεταβολή αντικατοπτρίζεται στις φάσεις της υλικότητας και στη μικροδομή της. Το φυσικό υλικό ενισχύεται για να δομήσει το σύστημα και με την ύπαρξη του υγρού στοιχείο αναγεννά τους μύκητες από τους οποίους προήλθε και εποικίζεται τοπικά με αυτούς. Στη συνέχεια προκαλείται σταδιακή μεταβολή της σύστασής του έως ότου να βιοδιασπαστεί και να πάψει να υπάρχει. Παράλληλα, το ρομποτικό σύστημα ενημερώνει την κατασκευή διαρκώς κατά τόπους
