«Μαθαίνουμε πως μαζί με τις επισκευές του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ κυοφορούνται και σχέδια κατάκτησης της παραλίας... Σχεδόν 30 στρέμματα παραλιακής ζώνης για μαρίνα και τα συμπαρομαρτούντα -κυματοθραύστη, ενυδρείο, πισίνα, χώρο για ξαπλώστρες... Θα απαγορευτεί η διάβαση σε εκείνο το σημείο και η συνέχεια ενός περιπάτου δίπλα στη θάλασσα θα διακοπεί», σημειώνει σε άρθρο γνώμης για το Πρακτορείο-ΟΤΑ (του ΑΠΕ-ΜΠΕ) η επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης Θεσσαλονίκης Ρία Καλφακάκου (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά τα σχέδια για την ανάπτυξη μαρίνας στο σημείο).
Ακολουθεί το άρθρο γνώμης της κ. Καλφακάκου:
Συνηθίσαμε να βλέπουμε το ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ, ως ένα κομμάτι της πόλης όπου διάσημοι και πλούσιοι μπορούσαν να διαμένουν σε πολυτελή δωμάτια με απεριόριστη θέα στη θάλασσα.
Η μεσαία τάξη μπορούσε να πηγαίνει πότε πότε για ένα-ακριβό γεύμα ή ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείου, ικανοποιώντας κάποια γνωστά, σε όλους εμάς τους μικρομεσαίους, ταξικά κόμπλεξ απέναντι στην ιθύνουσα μεγαλοαστική τάξη.
Ας ξεφύγουμε όμως από τη δύναμη της συνήθειας και ας δούμε τι αντιπροσωπεύει αυτό το τεράστιο κτίσμα στη θέση που βρίσκεται.
Η, προφανώς παράνομη λόγω της απόστασής του κτιρίου από τη θάλασσα, οικοδομική άδεια βγήκε το1966, περίοδο πολιτικής αποσταθεροποίησης στη χώρα μας, ενώ τα εγκαίνια έγιναν το 1972 μέσα στη δικτατορία.
Η αισθητική αυτού του, χωρίς καμιά κομψότητα, μεγαθήριου δεν νομίζω πως θα βρει πολλούς θαυμαστές.
Όμως έγινε, έστω σε σκοτεινές εποχές, το συνηθίσαμε, απέκτησε μια ιστορία με τη φιλοξενία ηθοποιών, πρωθυπουργών, καλλιτεχνών και άλλων επωνύμων και θεωρείται σήμερα, με όλη την εξωτερική ασχήμια του, ένα ορόσημο για την πόλη.
Το ανεχόμαστε λοιπόν, όπως και το διπλανό παράνομο κτίσμα του ΙΝΤΕΡΝΙ, μια και δεν αποφεύχθηκε η κατασκευή τους την κατάλληλη στιγμή.
Τώρα όμως μαθαίνουμε πως μαζί με τις επισκευές, και αλλαγές στην εσωτερική διαμόρφωση του κτιρίου, προετοιμάζονται σχέδια για την κατάκτηση και του θαλάσσιου τμήματος, που σύμφωνα με μια διαστρεβλωμένη λογική," του ανήκει".
Μαρίνες, πισίνες και όλα τα κομφόρ για τους ισχυρούς αυτού του κόσμου, που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάζουν ένα δωμάτιο, με τιμή για μια μέρα υψηλότερη από το ενοίκιο ενός μήνα, για ένα μεσαίου μεγέθους διαμέρισμα.
Σχεδόν 30 στρέμματα παραλιακής ζώνης για την μαρίνα και τα συμπαρομαρτούντα, κυματοθραύστη, ενυδρείο, πισίνα, χώρο για ξαπλώστρες κ.λπ., έναντι αλμυρού αντιτίμου, απαγορευτικού για τους φτωχοδιάβολους,(δηλ. για το 90% του πληθυσμού). Και για να μην πληγώνονται οι καημένοι οι περιπατητές, αλλά και να μην ενοχλούν τους πλούσιους πελάτες, εξάλλου από τη ζήλεια μπορεί και να τους ματιάσουν, θα απαγορευτεί η διάβαση σε εκείνο το σημείο, και η συνέχεια ενός περιπάτου δίπλα στη θάλασσα θα διακοπεί.
Κάτι σε Ντουμπάι μου μοιάζει το όλο σχέδιο.
Και μπροστά σε μια τέτοια προσπάθεια ιδιωτικοποίησης ενός, με κάθε νομική και ηθική έννοια, δημόσιου αγαθού όπως η θάλασσα και η ανεμπόδιστη πρόσβαση στην παραλία, η αντίθεση των πολιτών πρέπει να είναι κατηγορηματική. Δεν θα επιτραπεί σε τέτοια επιχειρηματικά σχέδια που, κατάφωρα παίρνουν από τους πολλούς για να δώσουν στους λίγους, να γίνουν πράξη
Ένα νέο πεδίο κοινωνικής διεκδίκησης του αυτονόητου έχει ανοίξει.
Πολύ πιο δύσκολου από τη διαμάχη για τα τραπεζοκαθίσματα, αλλά χωρίς ούτε τα πενιχρά επιχειρήματα υπεράσπισης του προηγούμενου σχεδίου.
Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και αυτή τη νέα δύσκολη μάχη, με τη βεβαιότητα πως υπερασπιζόμαστε το δημόσιο χώρο και τα συμφέροντα των πολιτών.
