Του Γιάννη Μπουτάρη, Δημάρχου Θεσσαλονίκης
Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης λειτουργεί κάθε χρόνο ως αφορμή για να συζητήσουμε για την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης και τις κινήσεις που θα πρέπει να κάνει η πόλη, ώστε να ανακτήσει τον κομβικό οικονομικό, εμπορικό και πολιτισμικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, συζητάμε κάθε χρόνο και για την πορεία του ίδιου του εκθεσιακού φορέα, ο οποίος διαχρονικά αποτελούσε βασικό αναπτυξιακό πυλώνα της πόλης, προτού καταντήσει πεδίο κυβερνητικών εξαγγελιών και υποσχεσιολογίας. Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε ότι, χωρίς να χάνει το εμπορικό της στίγμα, η ΔΕΘ επιστρέφει στον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα, χάρη στον οποίο δικαίως είχε καταστεί πόλος έλξης της Βόρειας Ελλάδας, με την καθοριστική συνεισφορά της διοίκησης της εταιρίας. Λαμβάνοντας υπόψη και την στροφή σε εμπορικό επίπεδο προς τις κλαδικές εκθέσεις, έχω την αίσθηση ότι σωστά επιλέγουμε την πορεία προς μια μεγάλη, σύγχρονη εμποροπανήγυρη. Πρέπει, όμως, να υπάρξει ουσιαστική συζήτηση για την ταυτότητα που θέλουμε να έχει η Έκθεση και σε αυτήν να στηριχθεί το μάστερ πλαν, που θα καθορίσει και το μέλλον του φορέα.
Πέρα από την ίδια τη ΔΕΘ, η συζήτηση που ανοίγει κάθε χρόνο με αφορμή την ετήσια διοργάνωση, επεκτείνεται και στις βασικές υποδομές της Θεσσαλονίκης που πρέπει να ενισχυθούν, η πόλη να αποκτήσει λιμάνι και αεροδρόμιο που να λειτουργούν με ανταγωνιστικούς όρους, καθώς επίσης σοβαρό δίκτυο αστικών συγκοινωνιών. Αλλά και ένα αξιόπιστο σύστημα υποδομών και αστικής κινητικότητας, που θα λειτουργήσει συμπληρωματικά στο μετρό και παράλληλα με τα άλλα αναγκαία έργα, όπως η παράκτια συγκοινωνία και το τραμ, πάντα όμως με ορθολογική χρήση των φυσικών πόρων και με σεβασμό στο περιβάλλον και το δημόσιο χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα έργα που αναμένουμε να ξεκινήσουν το επόμενο διάστημα, όπως η ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας και της Πλατείας Φαναριωτών και η διαπλάτυνση με ξύλινο deck της παλιάς παραλίας.
Αυτά είναι πάγια ζητήματα της πόλης, και αποτελούν και βασικές προϋποθέσεις για τη βιώσιμη ανάπτυξή της. Για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, επιπλέον, πρέπει να αντιμετωπιστούν τρία επίσης σημαντικά ζητήματα.
Το πρώτο αφορά το παραλιακό μέτωπο της πόλης και την ολοκλήρωση της μεταβίβασης της χρήσης του στην πόλη. Αυτή τη στιγμή τα τμήματα από τον Λευκό Πύργο έως το Μακεδονία Παλλάς, από το Μέγαρο Μουσικής έως τον Κελλάριο Όρμο και από την οδό Μαρίας Κάλλας έως την εκκλησία Κυρίλλου και Μεθοδίου δεν ανήκουν στον δήμο. Μόλις αυτό το πάγιο αίτημα του Δήμου Θεσσαλονίκης ικανοποιηθεί, θα ανοίξει ο δρόμος για την αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου προς όφελος των πολιτών.
Το δεύτερο είναι ο Θερμαϊκός κόλπος και η ευθύνη για τον καθαρισμό του. Μπορεί να την αναλάβει το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ή κάποιος φορέας διαδημοτικής συνεργασίας. Η συνολική ευθύνη, όμως, είναι το ζητούμενο, ώστε να μην παραστεί και πάλι ανάγκη να βασιστούμε στη φιλοτιμία κάποιου χορηγού.
Το τρίτο αφορά την αναβάθμιση της νοτιοανατολικής πύλης της πόλης, για την οποία πρέπει να αρθούν τα εμπόδια. Πρόκειται για ένα έργο που περιλαμβάνει τη διάνοιξη της οδού Ψελλού, η οποία αποτελεί και προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του μετρό σε σχέση με τη λειτουργία του τερματικού σταθμού της Νέας Ελβετίας.
Τέλος, για να μπορέσει η αυτοδιοίκηση να εξυπηρετήσει αποτελεσματικά την πόλη στο σύνολό της, πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα μητροπολιτικό σύστημα αστικής διακυβέρνησης, το οποίο θα βασίζεται σε πολυτομεακές συνεργασίες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, στη διαφάνεια και στη χρηστή οικονομική διαχείριση. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κάνουμε πράξη το όραμά μας, μία Θεσσαλονίκη εξωστρεφή, φιλόξενη και συμμετοχική, ανοιχτή και ταυτόχρονα σύγχρονη και λειτουργική, που να διασφαλίζει την ευημερία των πολιτών της.
