Του Λάζαρου Κυρίζογλου, προέδρου ΠΕΔ- ΚΜ και δημάρχου Αμπελοκήπων-Μενεμένης
Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, ως θεσμός, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πόλη, την ιστορία και την κοινωνία της Θεσσαλονίκης. Αποτελεί δε το σημείο εξαγγελίας της οικονομικής πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης και αφετηρία του οικονομικού έτους.
Η πόλη θα υποδεχθεί και φέτος τους εκθέτες και τους χιλιάδες επισκέπτες της 83ης ΔΕΘ, ωστόσο οι πολίτες της θα βρεθούν για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές. Θα μετρήσουν για μια ακόμη φορά τις πληγές της πόλης, όπου είναι φανερό ό,τι παρά τις όποιες εξαγγελίες, δεν υπήρξε, επί της ουσίας και δεν εφαρμόστηκε κανένα σχέδιο, που θα έφερνε την πολυπόθητη αναπτυξιακή προοπτική. Αντιθέτως, παρατηρείται μια απαξίωση και εγκατάλειψη, καθώς πολλά έργα είτε καταρρέουν, είτε καρκινοβατούν.
Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης περιοχής βιώνουν τις δυσμενείς συνέπειες της παρατεταμένης (8 χρόνια) οικονομικής κρίσης. Παραμένουν άδεια κουφάρια τα κτήρια των Βιομηχανιών και των Βιοτεχνιών που έκλεισαν. Συνεχίζουν να διακόπτουν τη λειτουργία τους επαγγελματικές, εμπορικές και βιοτεχνικές δραστηριότητες. Τα λουκέτα που υπάρχουν στην αγορά το μαρτυρούν με τον πιο αδιάψευστο τρόπο. Οι μετρόπληκτοι καταστηματάρχες στενάζουν και διαμαρτύρονται πίσω από τις λαμαρίνες και τις σκαλωσιές. Η μεγάλη φορολογία, η προκαταβολή φόρου (100%) για την επόμενη χρονιά, ο αυξημένος ΦΠΑ (24%), ο ΕΝΦΙΑ, οι ασφαλιστικές εισφορές κλπ. έχουν δημιουργήσει ένα καταθλιπτικό για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη κλίμα. Και τα φορολογικά έσοδα δεν αυξάνονται και η φοροδιαφυγή διογκώνεται. Η πραγματική ανεργία (καταγεγραμμένη και αφανής) βρίσκεται σε υψηλά ποσοστά. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι έφυγαν και συνεχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό εγκαταλείποντας την περιοχή μας. Χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν μεταναστεύσει και εξακολουθούν να μεταναστεύουν σε γειτονικές βαλκανικές χώρες, εξαιτίας του δυσμενούς φορολογικά και επενδυτικά περιβάλλοντος, με ότι αυτό σημαίνει και για την περιοχή μας και για την εθνική μας οικονομία.
Για τον εντοπισμό των όρων και των προϋποθέσεων και την επιλογή της κατάλληλης πολιτικής προς την ανάπτυξη, πρέπει ψύχραιμα να ανιχνευθούν τα αίτια που οδήγησαν στην οικονομική κρίση καθώς επίσης και οι λόγοι εξαιτίας των οποίων μόνον η πατρίδα μας παραμένει σε «πρόγραμμα» (αυξημένη εποπτεία), την ώρα που χώρες όπως η Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος έχουν εφαρμόσει μνημόνια με επιτυχία.
Δυστυχώς για τη χώρα μας, οι δανειστές μας αλλά και οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα ενδιαφέρονται κυρίως για τη δημοσιονομική προσαρμογή, χωρίς να ρίχνουν εξίσου το βάρος στην ανάπτυξη. Δεν είδαμε π.χ. μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της προστασίας της έναντι της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Κλειστά επαγγέλματα δεν άνοιξαν. Ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα μας δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως παντού, στην Ε.Ε., στην Βουλγαρία, στην Τουρκία. Η απονομή της δικαιοσύνης καθυστερεί δραματικά. Ο πρωτογενής τομέας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία) ουσιαστικά έχει αφεθεί στην τύχη του.
Η μείωση της φορολογίας, η μείωση του ΦΠΑ (24%), η σταδιακή μείωση του ΕΝΦΙΑ, η μείωση της προκαταβολής φόρου (100%) για το επόμενο έτος, η διακοπή κάθε περαιτέρω περικοπής μισθών και συντάξεων, η εκδήλωση παρεμβάσεων κοινωνικοπρονοιακού χαρακτήρα για τη στήριξη των αδυνάτων, η επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης και η διοικητική μεταρρύθμιση είναι, μεταξύ άλλων, πολύ σημαντικοί όροι και προϋποθέσεις προκειμένου να γίνει το από όλους επιθυμητό άλμα προς την ανάπτυξη.
Με δεδομένη την ύφεση, τη δημοσιονομική ασφυξία του τέταρτου μνημονίου και την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, με την τεράστια αποβιομηχάνιση και αποεπένδυση που παρατηρείται στην Βόρεια Ελλάδα, δεν υπάρχει ελπίδα ανατροπής της υφιστάμενης κακής κατάστασης, αν δεν γίνουν άμεσα βήματα προς την κατεύθυνση που προαναφέραμε. Απαιτείται μία άλλη, διαφορετική αντίληψη αλλά και αναπτυξιακό πρόγραμμα για τη Βόρεια Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη γεωγραφικά και στρατηγικά βρίσκεται σε καλύτερη θέση από την Αθήνα. Πρέπει και μπορεί να εξελιχθεί σε πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Να γίνει το επίκεντρο της ανάπτυξης, της παιδείας, της έρευνας. Αυτό όμως δεν γίνεται με τις αντιλήψεις και τις πολιτικές των κυβερνώντων».
