«Mea Culpa» στη Θεσσαλονίκη.
Στις 8 Ιουνίου 2023 ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε σε μια σπάνια για αυτόν δήλωση αυτοκριτικής. Χαρακτήρισε «Mea Culpa» την επιλογή του να ορίσει την απλή αναλογική ως τον τρόπο εκλογής της νέας κυβέρνησης.
Δυστυχώς δεν είχε το σθένος να συμπεριλάβει στην αυτοκριτική του το γεγονός πως είχε προηγηθεί η αναλογική κάλπη στην Τοπική Αυτοδιοίκηση το 2019, η οποία άφηνε διοικητικά ορφανή τη Θεσσαλονίκη και «λειψές» αρκετές άλλες διοικήσεις σε όλη την Ελλάδα.
Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα, υπερψηφίστηκε ο Κ. Ζέρβας και από τα 49 μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου συνυπέγραφε κοινό πρόγραμμα μόλις με τους 7! Οι χαμηλοί τόνοι του Κ. Ζέρβα, η παλαιότερη διοικητική παρουσία του σε πολυσυλλεκτικό σχήμα και η συναινετική διάθεση άλλων μικρών και μεγάλων σχηματισμών επέτρεψαν στη Θεσσαλονίκη να αποκτήσει μια «έκτακτη» δημοτική διοίκηση. Και ξεκίνησε ένας κοινός βηματισμός ανθρώπων από την αριστερά, την κεντροαριστερά, την κεντροδεξιά και την παραδοσιακή δεξιά.
Το «ηλεκτροσόκ» στην ελληνική κοινωνία.
Οι τελευταίες ημέρες του Φεβρουάριου του 2020 μπορούμε να πούμε πως είναι η αφετηρία μιας νέας ιστορικής περιόδου για τον νεότερο ελληνισμό. Στις 26 Φεβρουαρίου του 2020 καταγράφεται στη Θεσσαλονίκη το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα της νόσου Covid-19. Στις 28 Φεβρουαρίου του 2020 ο Τούρκος πρόεδρος δίνει το σήμα να ανοίξουν τα τουρκικά σύνορα προς την Ελλάδα για να περάσουν ανεμπόδιστα δεκάδες χιλιάδες μεταναστών και προσφύγων.
Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα καταρρέουν ταυτοχρόνως οι «σταθερές» της ελληνικής κοινωνίας. Οι Τούρκοι, που μέχρι πρότινος παραβίαζαν «μακριά» τα σύνορα στον αέρα και τη θάλασσα, πλέον εισβάλλουν υβριδικά στο χερσαίο τμήμα της χώρας. Παράλληλα, μια παγκοσμίων διαστάσεων εισερχόμενη υγειονομική κρίση απειλεί να ισοπεδώσει το καταναλωτικό, το οικονομικό, το πολιτειακό, το υγειονομικό και το κοινωνικό κεκτημένο. Ο ελληνικός κόσμος εκτίθεται αιφνίδια και σε πολύ σύντομο χρόνο σε δύο συντριπτικές διαδοχικές απειλές.
Ο φθαρμένος παλιός κόσμος μπροστά στους δύο δομικούς κινδύνους φαντάζει «κούφιος». Η ελληνική κοινωνία στρέφεται απότομα προς μια συμφιλιωτική πατριωτική και σθεναρή ηγεσία. Σε μια ηγεσία που κυριολεκτικώς κρατά τα σύνορα όρθια.
Στις αναδυόμενες υγειονομικές αγωνίες οι Έλληνες συναντιούνται με τον επιστημονικό κόσμο. Ο μειλίχιος επιστημονικός λόγος του κυρίου Σωτήρη Τσιόδρα απογυμνώνει τη ρηχή και ασαφή πολιτικολογία της προηγούμενης περιόδου. Οι Έλληνες εμπνέονται από τον επιστημονικό τεχνοκρατικό ρεαλισμό.
Αυτές οι δύο κομβικές στιγμές λειτουργήσαν ως το «ηλεκτροσόκ» στο κοινωνικό σώμα για να επανέλθει ο ελληνισμός από το πολυετές «κώμα» της ύστερης μεταπολίτευσης. Η σιωπηρή κοινωνική πλειοψηφία πλέον «κοιτάει» προς μια σύνθεση πατριωτισμού και τεχνοκρατικού ρεαλισμού. Μια νέα διαδρομή πάνω στην οποία «κτίζει» ο πρωθυπουργός την διακυβέρνησή του, την ηγεμονία του και την επανεκλογή του.
Κερδίζοντας χρόνο και χρόνια.
Η Θεσσαλονίκη από την τρικλοποδιά του Συ.Ριζ.Α., την απλή αναλογική, κατά λάθος κέρδισε χρόνο. Η σύνθεση της δημοτικής διοίκησης «έκτακτης» ανάγκης μέσα από την υλοποίηση άμεσων ρεαλιστικών σχεδίων και την αναγκαστική τεχνοκρατική «γείωση» στην τοπική πραγματικότητα πετύχαινε μεγαλύτερο βαθμό εσωτερικής συναίνεσης. Ταυτόχρονα η εθνική ηγεμονία της πατριωτικής συναίνεσης οδηγούσε τα μέλη και τους φίλους της διοίκησης να συγκλίνουν προς τον κυρίαρχο εθνικό οραματικό ορίζοντα με το βλέμμα σε μια αναπτυσσόμενη Θεσσαλονίκη, προσδεμένη σε μια χώρα που προστατεύει το εθνικό κεκτημένο και η οποία προσπαθεί εν μέσω παγκόσμιων «συμπληγάδων» να αναδιατάξει την κυρίαρχη οικονομική πραγματικότητα.
Έχει διαμορφωθεί στη Θεσσαλονίκη ένα «εκνευριστικό» προς τον παλιό κόσμο ψηφοδέλτιο που ξεπερνά τη «χαβούζα» του παλιού δίπολου αριστερά – δεξιά*. Ένα ψηφοδέλτιο που στηρίζεται για παράδειγμα από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά σε αυτό συμμετέχουν ενεργά στελέχη του Πα.Σο.Κ., άνθρωποι που είχαν εκλεγεί με την «Ανοιχτή Πόλη» ή φυσιογνωμίες ανένταχτων από όλο το πολιτικό φάσμα.
Ο παλιός κόσμος.
Σε αυτήν την πολιτική δυναμική της παράταξης του Κ. Ζέρβα είναι εντυπωσιακό πως συγκροτούνται ταυτοχρόνως εκλογικά σχήματα για το Δήμο Θεσσαλονίκης που το καθένα έχει μια ειδική εκλεκτική σχέση με μεταπολιτευτικό παρελθόν.
Ο κος Αγγελούδης με «όχημα» την διοικητική του προϋπηρεσία σε κρατικούς φορείς και οργανισμούς θα «στήσει» ένα ψηφοδέλτιο στο οποίο συνυπάρχει ο παραδοσιακός μεταπολιτευτικός κρατισμός και οι «συνδικαλιστές» της εποχής των παχιών αγελάδων.
Ο κος Πέγκας έχοντας στα χέρια του το «δαχτυλίδι» του Γ. Μπουτάρη ο οποίος εντέλει δεν το παρέδωσε σε κάποιον το 2019, διαμορφώνει ένα ψηφοδέλτιο με «συγκολλητική» πολιτική ουσία τον εθνομηδενισμό της τελευταίας μηδενιστικής φάσης της μεταπολίτευσης. Με αυτό το πολιτικό εργαλείο, τον εθνομηδενισμό, μπόρεσε να εξασφαλίσει τη στήριξη του Συ.Ριζ.Α. παρά τις αναιμικές προς στιγμή δημοσκοπικές του επιδόσεις. Για τον λόγο αυτό ο κος Πέγκας έχει στο πλάι του και σε περίοπτη θέση τον κύριο Τρεμόπουλο, του οποίου δυστυχώς οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες διαχρονικά συμπορεύονταν με τις πλέον κατάπτυστες τοποθετήσεις του γύρω από τα εθνικά θέματα.
Τέλος στο κεντροδεξιό χώρο θα δούμε ανθρώπους να εγκαταλείπουν παραδόξως την κομματική τους στράτευση για να ενταχθούν σε ένα εκ των δύο παραπάνω ψηφοδελτίων. Διότι σε αυτά τα ψηφοδέλτια, έστω και στρεβλά, βρίσκουν τους παραδοσιακούς μεταπολιτευτικούς όρους άσκησης πολιτικής, αλλά και τις πιθανότητες της εκλογικής τους επιβίωσης.
Ο Κ. Σεβρής με τον Κ. Ζέρβα;
Αρκετοί συγγενείς και φίλοι με πραγματικά ειλικρινή διάθεση, φανερά ή σιωπηρά, ακόμα και σήμερα αναρωτιούνται πώς ο υποφαινόμενος συμμετέχει στις εκλογές με το ψηφοδέλτιο του Κ. Ζέρβα, πλάι σε δυνάμεις και ανθρώπους με τους οποίους μέχρι χθες δεν είχε την παραμικρή επαφή.
Η κοινωνική δυναμική προς μια νέα από τη μεταπολίτευση κατεύθυνση, δεν αρκεί από μόνη της για να έρθει ο τόπος σε μια νέα ιστορική περίοδο. Το αίτημα για «ενημέρωση» του πολιτικού «λογισμικού» κατευθύνεται και προς τον καθένα μας. Και κρίνεται ο καθένας μας από την δυνατότητά του να «ακούσει» την κοινωνία και την εποχή.
Έχει λοιπόν σημασία να αναμετρηθούμε και με τον εαυτό μας μέσα από την έκθεσή μας σε κύκλους συναίνεσης στη νέα ιστορική περίοδο, εφόσον οι τελευταίοι έχουν αντιληφθεί τις εθνικές, τις κοινωνικές, τις περιβαλλοντικές και τις οικονομικές προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στον 21ο αιώνα. Εφόσον οι συναινετικοί αυτοί κύκλοι είναι αποφασισμένοι να συμπράξουν με την κοινωνία σε μια νέα ιστορική περίοδο πέρα από τη μεταπολίτευση.
Το σχήμα που μας εισάγει στη Θεσσαλονίκη στη νέα αυτή ιστορική περίοδο είναι η παράταξη του Κ. Ζέρβα. Αυτό το σχήμα φέρνει στη Θεσσαλονίκη τη σύγκλιση του πατριωτισμού με τον ρεαλισμό και κατά τη γνώμη μου, σε αυτό το σχήμα πρέπει να κατευθυνθούν οι δημιουργικές δυνάμεις και πέραν της κάλπης για να ακολουθήσει η Θεσσαλονίκη τον νέο εθνικό βηματισμό στην μικρή τοπική κλίμακα.
Ένα ψηφοδέλτιο λοιπόν το οποίο «συνάντησε» τη νέα κοινωνική δυναμική, υπερβαίνει την μεταπολίτευση και το δίπολο της αριστεράς με τη δεξιά και με συναινέσεις διαμορφώνει ένα οραματικό πλαίσιο για τη Θεσσαλονίκη ενταγμένο στον αναδυόμενο ελληνικό πατριωτισμό του 21ου αιώνα, είναι λογικό να με κινητοποιεί.
Με τις εμπειρίες μου από την πολυετή μου παρουσία σε μικρές και μεγάλες εθνικές και κοινωνικές στιγμές προσδοκώ να συμβάλω ώστε η Θεσσαλονίκη να αποκτήσει εκείνη την ταχύτητα, ώστε να «τρέξει» και την υπόλοιπη Ελλάδα σε αυτήν τη νέα ιστορική περίοδο των προκλήσεων.
*Αντί επιλόγου.
Στην αυγή του 21ου αιώνα, στη Δύση και κεντρικά στην Ευρώπη, το δίπολο Αριστερά – Δεξιά εξαντλεί τη δυναμική του. Η Ευρώπη μέσα στον 21ο αιώνα είναι βέβαιο πως θα «περιφρουρήσει» τον εαυτό της. Η δημογραφική γήρανση, οι μεταναστευτικές ροές και η οικονομική και πληθυσμιακή ανάδυση της Ασίας και της Αφρικής είναι μερικά σημεία που μαρτυρούν το περίκλειστο μέλλον της γηραιάς ηπείρου. Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα δεν χωρά η «πολυτέλεια» μιας εμφύλιας «ταξικής» αντιπαράθεσης. Πόσο μάλλον όταν κινητήριος δύναμη της τελευταίας είναι η «νιότη»!
Στην περίκλειστη Ευρώπη το εκκρεμές θα περιφέρεται μεταξύ ενός υπό διαρκή διαμόρφωση κέντρου και σκληρών μορφών ακροδεξιάς. Οι παραδοσιακές αριστερές δυνάμεις θα φέρνουν στο «κέντρο» ζητήματα που αφορούν τα φύλα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το περιβάλλον ή τα ευρύτερα «δικαιώματα» και θα αναζητούν την «ταξική» έμπνευση, όπου την επιτρέπει το Ισλάμ, στην ασιατική και αφρικανική ήπειρο. Μέσα από τις παραδοσιακές αξίες, τις συνωμοσίες και τον Λουδιτισμό θα καταφέρνει η άκρα δεξιά να κυριαρχεί στους παραγκωνισμένους και αδικημένους της νέας εποχής.
