''Η απόφαση να μην εφεσιβάλει ο Δήμος Θεσσαλονίκης κατά της πρωτόδικης απόφασης που δικαίωνε τους 560 συμβασιούχους ήταν απόφαση διαχειριστική.
Αλλά ήταν και βαθιά πολιτική. Η Δικαιοσύνη έκρινε σε πρώτο βαθμό ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και οι συμβάσεις τους πρέπει να μετατραπούν σε αορίστου χρόνου.
Προφανώς ο Δήμος Θεσσαλονίκης είχε το δικαίωμα να προσφύγει σε δεύτερο βαθμό κατά της πρωτόδικης απόφασης (και κατά ομόφωνων αποφάσεών του που δικαστικά δικαιώθηκαν!). Δεν είχε την υποχρέωση να το κάνει.
Όπως φαντάζομαι αναγνωρίζεται στη διοίκηση και στα διαπαραταξιακά όργανα του Δήμου το δικαίωμα να συμπεριφέρονται έντιμα και με αξιοπρέπεια απέναντι σ' αυτούς τους ανθρώπους που προσφέρουν τη δουλειά τους για την εξυπηρέτηση του συλλογικού συμφέροντος, της δημόσιας υγείας. Αυτούς, που –υπενθυμίζω- δεν ήταν προσλήψεις της σημερινής διοίκησης, καθώς το 2011 τους βρήκε να εργάζονται στο Δήμο. Και προφανώς χωρίς να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό του Δήμου.
Τελικά ποιος αποφασίζει για το πώς, πότε και από ποιους θα γίνεται η δουλειά στην πόλη: θα μαζεύονται τα σκουπίδια, θα οδηγούνται τα οχήματα, θα κλαδεύονται τα δέντρα, θα ασφαλτοστρώνονται οι δρόμοι, θα επιτηρείται το διπλοπαρκάρισμα;
Οι αποφάσεις της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου Θεσσαλονίκης ήταν σύμφωνες με τις ομόφωνες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Ο Δήμος, όπως τόνισε και ο Δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης, δεν είχε κανένα έννομο συμφέρον να κινηθεί εκ νέου εναντίον αυτών των ανθρώπων. Σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση και η ανεργία μαστίζει την κοινωνία και ειδικότερα τη Θεσσαλονίκη, σε μια περίοδο που ο Δήμος έχει τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό η απουσία αυτών των εργαζομένων θα έθετε σε κίνδυνο τη λειτουργία του, τη δημόσια υγεία.
Ο γενικός γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας - Θράκης βεβαίως θα πάρει τις απολογίες μας όπως προβλέπει ο νόμος. Και αυτός θα αποφασίσει αν υποπέσαμε στο «πειθαρχικό παράπτωμα της σοβαρής παράβασης καθήκοντος από βαριά αμέλεια» θέτοντας μας σε αργία ή κηρύσσοντας μας έκπτωτους. Μπορεί και δικαιώνοντας μας!
Τελικά όμως ποιο είναι το αυτοδιοίκητο της τοπικής αυτοδιοίκησης; Έχουν οι αιρετές αρχές το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη διαχείριση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού; Το «καθήκον» τους κρίνεται στην προάσπιση ποιου συμφέροντος; Και όταν οι αποφάσεις τους δεν «εγκρίνονται» θα απειλούνται ή θα τιμωρούνται σκληρά από διορισμένους τοποτηρητές;
Οι πολίτες μας εξέλεξαν -και μάλιστα πρόσφατα- για να υπερασπίζουμε τα συμφέροντά τους, για να έχουν ένα Δήμο αποδοτικό και συμπαραστάτη στην καθημερινότητά τους κι όχι για να περνάμε τις μέρες μας στα δικαστήρια και στην αγωνία της επικύρωσης αποφάσεων.
Κάποιοι άλλοι μετρούν τα πάντα με τυπολατρία και νομολαγνεία, σ' ένα καθημερινό έλεγχο όχι της νομιμότητας αλλά της σκοπιμότητας κάθε πολιτικής ή διοικητικής απόφασης μας. Επιθυμούν ένα Δήμο όπου βασιλεύει η διαδικασία και η προκρούστεια λογική. Ελάχιστα έξοδα, λιγότερο προσωπικό, καθόλου δουλειά. Ένα Δήμο καμάρι των γραφειοκρατών, αλλά ανυπόφορο για κατοίκους, επισκέπτες και εργαζόμενους.
Περίεργοι καιροί, ενδιαφέροντες αγώνες''.
