Θα μπορούσε ίσως να είναι το μουσείο-δείγμα αστικού σπιτιού της Θεσσαλονίκης... Είναι ένα διαμέρισμα 200 τετραγωνικών μέτρων, ρετιρέ με τετράγωνη σκεπαστή βεράντα που «βλέπει» στην κομβική πλατεία Αριστοτέλους και τον Θερμαϊκό, εκεί ακριβώς που πέφτει ο ήλιος κάθε απόγευμα.
Στο πλέον εμβληματικό κτίριο της πόλης -αυτό με την ημικύκλια πρόσοψη- αναγερμένο εδώ και σχεδόν 70 χρόνια, αυτό στο οποίο αναφέρονται οι σύγχρονοι κάτοικοι της πόλης. όταν λένε «στο Ολύμπιον». Με βαριά σιδερένια πόρτα στην κάτω είσοδο, στενό καγκελωτό και δίπορτο ανοιχτό ασανσέρ, μεγάλη δίφυλλη πόρτα εισόδου. Δεξιά, το τεράστιο τρίχωρο σαλόνι με «μάτι» στην ομορφότερη βεράντα της πόλης και γεράνια στα κάγκελα. Αριστερά, η κουζίνα με τις μαρμάρινες «γούρνες» κι ύστερα ο διάδρομος με δωμάτια στη σειρά, όλα με μεγάλα παράθυρα-ανοίγματα στη θάλασσα...
Και παντού πορσελάνες, επιτραπέζια ρολόγια, κινέζικα βάζα και μικρογλυπτά, κρύσταλλα Baccarat, πολύφωτα και πολυέλαιοι, σκαλιστά κομό, βιτρίνες με κρύσταλλα, σερβίτσια Rosental (ήταν δώρο γάμου από τους ίδιους τους Βαυαρούς βιομηχάνους στο ζεύγος Τέλλογλου)... Παντού στρωμένα πολύτιμα χαλιά από την Ανατολή, ένα μπλε κι ένα λιλά σαλόνι, κι ενα άλλο, ξυλόγλυπτο στη γωνία με καναπέδες-σεντούκια και δεκάδες υφαντά και κεντημένα μαξιλάρια επάνω του...
Κι η πόρτα που «ανοίγει» από την είσοδο στο σαλόνι (πίνακας ολόκληρη -2μ. Χ 1μ.- του Κώστα Λούστα). Κι οι τοίχοι (όλοι οι τοίχοι του σπιτιού, σε όλα τα δωμάτια) γεμάτοι με εκατοντάδες έργα. Ανάκατα. Έργα ζωγραφικά και γλυπτικά, έργα ζωγραφικής σε χαρτί, σε μουσαμά, σε ξύλο. Υδατογραφίες, ελαιογραφίες, έργα με σινική μελάνη... Έργα του Σβορώνου, του Ιακωβίδη, του Παρθένη, του Λεφάκη, του Γαΐτη, του Λουκά Βενετούλια, ακόμα και του Γάλλου P.Philippoteaux.
Και το μικρό γραφείο της οικοδέσποινας, στο πίσω δωμάτιο, με δεκάδες ίχνη από τα εκατομμύρια τσιγάρα της που έπεφταν στη δερμάτινη επιφάνεια του...
Είναι το θρυλικό διαμέρισμα (κτίσμα και περιεχόμενο) του Νέστορα και της Αλίκης Τέλλογλου. Των φιλότεχνων συλλεκτών και δωρητών της τεράστιας συλλογής (περισσότερα από 7.000 έργα τέχνης αλλα και άλλα ακίνητα) που «ίδρυσε» (έπειτα από γραφειοκρατική οδύσσεια σχεδόν 30 χρόνων) το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών που ανήκει -από την ίδρυση του «στα χαρτιά» το 1971 και τα εγκαίνιά του το 1999- στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Το ζεύγος με καταγωγή από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη γνωρίζονται και παντρεύονται στη Θεσσαλονίκη το 1953. Αγοράζουν και κατοικούν το διαμέρισμα της Αριστοτέλους το 1965. Δεν αποκτούν ποτέ παιδιά, συλλέγουν όμως εκατοντάδες έργα τέχνης. «Δεν μου χαλούσε ποτέ χατίρι ο Νέστορας» εξομολογείτο η Αλίκη Τέλλογλου. Το 1971 κάνουν τη δωρεά, αλλά ο Νέστωρ Τέλλογλου πεθαίνει λίγους μήνες αργότερα. Η Αλίκη παλεύει με το χαρακτηριστικό της πάθος έως το τέλος. Και παραμένει μέχρι και τη δική της φυσική αποχώρηση (τον Ιούνιο του 2008) στο ρετιρέ της πλατείας Αριστοτέλους.
Το διαμέρισμα, όπως και ολόκληρη η «περιουσία» του ζεύγους Τέλλογλου (όχι μόνον η αποτιμημένη σε έργα τέχνης και οικονομικά στοιχεία, αλλα κυρίως σε θρύλους που συνθέτουν την μυθιστορία της πόλης, της κοινωνικής της διαστρωμάτωσης, του κοσμοπολιτισμού και μιας αστικής τάξης, που χάθηκε ή μεταλλάχθηκε με τα χρόνια) ανήκουν πλέον στο Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ.
Οκτώ χρόνια μετό τον θάνατο της Αλίκης Τέλλογλου, το διαμέρισμα της οδού Αριστοτέλους άνοιξε για πρώτη φορά το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου σε μια ομάδα φιλότεχνων ανθρώπων της πόλης και επισκεπτών της που ξεναγήθηκαν απο στελέχη του Τελλογλείου στην ιστορία της τέχνης στην πόλη...
Το Ίδρυμα κρατά το επιβλητικό του κτίριο «εργασίας» στις παρυφές του πανεπιστημίου, άνοιξε όμως και το «πατρικό» του γενέθλιο σπίτι στο κέντρο της πόλης. Το σπίτι αυτό θα δέχεται περιορισμένο αριθμό επισκεπτών που επιθυμούν ν΄ακούσουν και να «ζήσουν» το παραμύθι της αστικής Θεσσαλονίκης, της τέχνης και της ομορφιάς, από τον επόμενο μήνα κάθε απόγευμα Τετάρτης (18:00-20:00) κατόπιν συνεννοήσεως.
