Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Ρώσος αρχιτέκτονας Evgeny Stamo και ο μηχανικός Alexander Markelov κατέληξαν στα σχέδια για ένα ασυνήθιστο συγκρότημα κατοικιών στην πρωτεύουσα. Το σπίτι έπρεπε να είναι διαμορφωμένο σαν δαχτυλίδι, διαμέτρου περίπου 150 μέτρων, με μια μεγάλη εσωτερική αυλή με παιδικές χαρές και χώρους πρασίνου.
Το κτήριο είχε πάνω από εννιακόσια διαμερίσματα και όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες και εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων καταστημάτων, φαρμακείου, πλυντηρίου, στούντιο, ταχυδρομείου κ.λπ. Όταν ολοκληρώθηκε το 1972, οι αρχές ήταν τόσο εντυπωσιασμένες που καταρτίστηκαν σχέδια για περισσότερα τέτοια σπίτια στη Μόσχα.
Εκείνη την εποχή, οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1980, που επρόκειτο να φιλοξενηθούν στη Μόσχα, πλησίαζαν και η πόλη αποφάσισε να χτίσει πέντε παρόμοια κτήρια-δαχτυλίδια που θα συμβόλιζαν τους πέντε δακτυλίους του σήματος των Αγώνων.
Ωστόσο, μόλις αποφασίστηκε η κατασκευή της δεύτερης δομής το 1979, στην οδό Dovzhenko, το έργο σταμάτησε. Η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν στο χείλος μιας οικονομικής κρίσης και τα κτήρια, όπως συνειδητοποίησαν, ήταν υπερβολικά δαπανηρά για να διατηρηθούν. Επίσης ήταν ογκώδη και άβολα.
Εκτός αυτού, η προτεινόμενη τοποθεσία των κτηρίων ήταν πολύ μακριά, για να παρέχει οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση με τους πέντε ολυμπιακούς δακτυλίους. Ακόμα κι αν το έκαναν, ένας πεζός δεν θα μπορούσε ποτέ να δει τα δαχτυλίδια από το επίπεδο του δρόμου ή να εκτιμήσει τη σύνθεση.
Σήμερα, και τα δύο κτίρια εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ως διαμερίσματα. Κάθε κτήριο έχει εννέα ορόφους και πάνω από είκοσι εισόδους. Κάποιοι λένε ότι η εύρεση της σωστής εισόδου και του σωστού διαμερίσματος είναι εξαιρετικά δύσκολη.
