Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΛΙΝΗ
Τη στιγμή που θα κρατάτε αυτό το φύλλο στα χέρια σας και θα διαβάζετε αυτό το κείμενο, είμαι σίγουρος ότι θα λέτε: «ωχ, όχι ένα ακόμα κείμενο για τις εκλογές». Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά παρότι κατανοώ τη βαρεμάρα που σας προκάλεσαν οι άπειρες λέξεις που γράφτηκαν τον τελευταίο «δεινοσαυρικό» 1,5 προεκλογικό μήνα, αυτό είναι ένα ακόμη κείμενο για τις εκλογές.
Δηλώνω ευθαρσώς ότι -και λόγω επαγγέλματος- ο εγκέφαλος μου έχει υποστεί υπερφόρτωση. Δεν μπορώ να σκεφτώ, να συζητήσω ή να διαβάσω για πολύ ώρα χωρίς να σκεφτώ την πολιτική κατάσταση. Θεωρώ ότι πολύ συνάνθρωποί μου είναι στην ίδια κατάσταση με μένα. Το επιβεβαιώνει και ένας φίλος μου ο οποίος ήρθε πρόσφατα από την Αμερική μετά από καιρό και παρατηρεί πόσο έχει «βαρύνει» η Θεσσαλονίκη, πνιγμένη στο άγχος και τον προβληματισμό.
Το χειρότερο σε αυτό τον τελευταίο μήνα, στον οποίο δεν γίνεται ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από το να αλλάζουν οι ίδιοι άνθρωποι αυτά που έλεγαν πριν τις 6 Μαΐου, είναι η αναμονή. Η αναμονή για τις εκλογές και η ανούσια ανακύκλωση των ίδιων ιδεών, των ίδιων επιχειρημάτων, των ίδιων προσώπων. Προς Θεού, δε λέω ότι δεν έχει κάποια –αδιευκρίνιστη προς το παρόν- σημασία όλη αυτή η καθυστέρηση, αλλά σίγουρα αφουγκράζομαι ότι έχει κουράσει τον κόσμο.
Έτσι, για κάνουμε συζήτηση, αυτή η περίοδος μου θυμίζει επαναληπτικό γύρο δημοτικών εκλογών, στον οποίο οι ψηφοφόροι συσπειρώνονται και στις δύο πλευρές, που από ό,τι φαίνεται θα μονομαχήσουν για τον σχηματισμό κυβέρνησης στις 18 του Ιούνη. Οι επόμενες εκλογές θα πρέπει να δώσουν κυβέρνηση, εφόσον πιθανή 3η εκλογική αναμέτρηση θα προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό και εξωτερικό. Λίγο- πολύ πιστεύω ότι οι περισσότεροι Έλληνες συμφωνούν σε αυτό.
Η μόνη στιγμή που είδα τον κόσμο να ξυπνάει, ήταν μετά το «περίφημο» τηλεοπτικό χαστούκι. Το κοινό, διψασμένο για συγκινήσεις μέσα σε αυτή τη βαρετή περίοδο, αντέδρασε ποικιλοτρόπως στο περιστατικό. Σαν μια αρένα που περιμένει αποχαυνωμένη τους μονομάχους να κάνουν κάτι εντυπωσιακό, να χύσουν λίγο αίμα ρε παιδί μου, οι πολίτες πετάχτηκαν, για λίγο, από τους καναπέδες τους. Τώρα πάλι όταν πέσει και ξύλο στη Βουλή. Το ζήτησε μέρος της ελληνικής κοινωνίας, πιθανότατα θα το έχει. Προσεχώς στις οθόνες σας.
Μέχρι τότε, έχουμε το λιγότερο 5-6 μέρες. Όχι τίποτα άλλο, να προλάβει να σχηματιστεί Βουλή. Λίγες μέρες ακόμα λοιπόν για να δούμε το θέλημα του ελληνικού λαού. Να δούμε τι κυβέρνηση μας αξίζει, τα μηνύματα της κάλπης, τι θέλουμε από εδώ και εμπρός για το μέλλον μας. Σύμφωνα με τα κυρίαρχα κόμματα και τα διλήμματα που μας έβαλαν, την Κυριακή θα έχουμε αποφασίσει για Ευρώ ή Δραχμή, Ευρώπη ή το Άγνωστο, Μνημόνιο ή Χάος, Καταγγελία ή Απαγκίστρωση, Απαγκίστρωση ή Αναδιαπραγμάτευση. Άντε να πας στην κάλπη με τόσες αποφάσεις στην πλάτη σου, δηλαδή!
Αν ήμουν πολιτικός στην Ελλάδα μάλλον θα πόνταρα στην κούραση των πολιτών. Θα έλεγα, «κοίτα να δεις που στο τέλος θα με ψηφίσουν γιατί βαρέθηκαν να με ακούνε». Σαν το καμάκι δηλαδή, που λες δεν μπορεί, κάποια στιγμή η κοπέλα θα βαρεθεί να με ακούει και θα με φιλήσει για να σκάσω. Το έχω δει να γίνεται. Έλληνες πολιτικοί κρατάτε σημειώσεις. Αν και κάτι μου λέει ότι κάτι τέτοια κόλπα τα ξέρουν τα παλικάρια μας. Υπομονή τέλος, λοιπόν και με το κείμενο και με τις εκλογές. Καλή ψήφο, με ένα πόνο!
