Μελαχρινούλα…
Ένας κοντούλης τύπος ανεβαίνει στον Ηλεκτρικό σιδηρόδρομο στο Μοναστηράκι για Πειραιά. Το βαγόνι πήχτρα, και αυτός είναι στριμωγμένος από μία δίμετρη κοπελιά και προσπαθεί να βολευτεί.
-Μελαχρινούλα, της λέει, κάνεις λίγο δεξιά να χωρέσουμε όλοι;
Αυτή σημασία.
-Έλα μελαχρινούλα, σε σένα μιλάω. Προχώρα στον διάδρομο λίγο!
Με τα πολλά γυρνά η δίμετρη και του λέει:
-Μα καλά, σε μένα μιλούσες τόση ώρα; Δε βλέπεις ότι είμαι ξανθιά;
-Ε! για να πω τη μαύρη αλήθεια, από εδώ που είμαι… αλλιώς τα βλέπω τα πράγματα!
Έτσι άρχισε ο καυγάς…
Όταν χάλασε το μηχάνημα κουρέματος του γκαζόν, η γυναίκα μου άρχισε να μου ζητάει να το φτιάξω. Γυρίζοντας μια μέρα από τη δουλειά, είδα ότι η γυναίκα μου είχε έναν έξυπνο τρόπο να μου δείξει την αναγκαιότητα για επισκευή. Ήταν ξαπλωμένη στο γκαζόν και έκοβε το γρασίδι με ένα ψαλίδι νυχιών. Την κοίταζα σιωπηλός για λίγο και μετά μπήκα στο σπίτι και της έφερα μια οδοντόβουρτσα και της είπα:
-Όταν τελειώσεις με το γρασίδι μπορείς να σκουπίσεις και την είσοδο…
Οι γιατροί λένε ότι θα ξαναπερπατήσω, αλλά πάντα θα κουτσαίνω λίγο.
«Αυτά είναι ένα από τα μειονεκτήματα του κρασιού: Κάνει τον άνθρωπο να νομίζει ότι τα λόγια είναι σκέψεις».
Samuel Johnson, 1709-1784, Άγγλος συγγραφέας
