Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Τεράστιας πολιτικής σημασίας για την Ελλάδα ήταν οι αντιδράσεις Βερολίνου και Βρυξελλών για τις ιταλικές εκλογές. Σε πρώτο επίπεδο, παντελής ήταν η αδιαφορία των Ευρωπαίων ταγών για την τεράστια ήττα της λιτότητας που εξέφραζε κυρίως ο πολυδιαφημισμένος τεχνοκράτης, το αγαπημένο παιδί των Γερμανών, Μάριο Μόντι, αλλά και ο κεντροαριστερός Πιερ Λουίτζι Μπέρσανι που είχε στηρίξει όλα τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις και ουσιαστικά κατέβηκε στις ιταλικές εκλογές με το πρόγραμμα Μόντι.
Ακόμη περισσότερο απ’ αυτό, κατερρίφθη με πάταγο η κυβερνητική διακήρυξη πως όλα θα γίνουν μετά τις γερμανικές εκλογές. Εδώ και τρεις μήνες και πλέον, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας και πολλά άλλα κορυφαία στελέχη της σημερινής κυβέρνησης έχουν μετατοπίσει τις αυθαίρετες ελπίδες για μία χαλάρωση του προγράμματος ή ενός νέου κουρέματος για το φθινόπωρο του 2013, όταν οι Γερμανοί θα έχουν ήδη ψηφίσει.
Αυτή η αντίληψη είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Είναι πασιφανές πως εάν και εφόσον επιβεβαιωθούν όλες, μα όλες οι δημοσκοπήσεις και η λαοφιλέστερη πολιτικός της χώρας, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, επανεκλεγεί, θα είναι ακόμη πιο ενδυναμωμένη από σήμερα. Χάσμα λογικής παρουσιάζει το σκεπτικό πως μετά την απόλυτη αποδοχή από πλευράς Γερμανών πολιτών της πολιτικής που ασκεί η Μέρκελ, εντός και εκτός Γερμανίας, τότε η καγκελάριος θα αποφασίσει να… αλλάξει τη στρατηγική της! Τουναντίον, πιο ενδυναμωμένη και με μία ακόμη τετραετία μπροστά της θα έχει λάβει τη λαϊκή εντολή για συνέχιση του ίδιου και απαράλλακτου δόγματος που μπορεί να καταστρέφει τους λαούς της Ευρώπης, όμως παράλληλα αποδίδει τεράστια οικονομικά και ηγεμονικά οφέλη για την ίδια τη Γερμανία.
Το ακόμη πιο αποκαρδιωτικό που προκύπτει από τις ιταλικές εκλογές είναι πως ακόμη χειρότεροι απ’ τη Μέρκελ είναι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες αντίπαλοί της! Αφρούς απ’ το στόμα έβγαζε ο υποψήφιος του SPD για την καγκελαρία, Πέερ Στάινμπρουκ, εναντίον του ιταλικού λαού. «Τρομάζω που στην Ιταλία κέρδισαν δύο κλόουν», είπε αναφερόμενος για τους Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Μπέπε Γκρίλο, τους δύο μεγάλους νικητές των ιταλικών καλπών. Τόσο μεγάλη είναι η σημερινή απαξίωση των εκλογικών διαδικασιών εκ μέρους και των σημερινών Γερμανών σοσιαλδημοκρατών που ο υποψήφιος τους για την ηγεσία της χώρας βρίζει ανοικτά και χυδαία την αποδοκιμασία της πλειοψηφίας του ιταλικού λαού, ενός λαού παραδοσιακά φιλοευρωπαϊκού, για την ασκούμενη ευρωπαϊκή και γερμανική πολιτική.
Ούτε καν ο πολιτικά νεκρός Φίλιπ Ρέσλερ δεν εκφράστηκε με τέτοιο ψόγο για τις ιταλικές εκλογές, οι οποίες είναι προφανώς πλήγμα για τη γερμανική πολιτική. Δεν θέλουμε όμως να αναφερθούμε σ’ αυτό το σκέλος των εκλογών. Σκοπός του κειμένου είναι η ανάδειξη της επόμενης μέρας της Γερμανίας και στο κατά πόσο θα μπορούσε η Ελλάδα να προσδοκά κάποια αλλαγή κατεύθυνσης. Καμία τέτοια αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει.
Με τα λόγια του ο Π. Στάινμπρουκ φανέρωσε αυτά που στη Γερμανία είναι ήδη γνωστά απ’ την πρότερη πολιτική του καριέρα, κυρίως ως ομοσπονδιακός υπουργός οικονομικών υπό την Άγκελα Μέρκελ κατά τη Μεγάλη Συνεργασία χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών από το 2005 μέχρι το 2009. Καθόλου τυχαία δεν είναι η επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου για να κοντραριστεί με την Άνγκελα Μέρκελ. Επιλογή συμβιβασμού είναι από μεριάς των σοσιαλδημοκρατών. Επιλογή στρατηγικής για μία νέα Μεγάλη Συνεργασία. Ωστόσο, αυτή τη φορά οι σοσιαλδημοκράτες θα μπουν στην κυβέρνηση πλήρως αποδυναμωμένοι και απόλυτα εναρμονισμένοι με τη γραμμή Μέρκελ.
