Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Χολωμένη ήταν χθες η γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung (SZ) για το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών. Φαρμάκι έχυνε για τους Ιταλούς που δεν ψήφισαν τους εκλεκτούς του Βερολίνου. Στην Ιταλία «κυβερνά ο λαϊκισμός, οι φωνές και τα ψέματα» έγραφε εμφανώς πικραμένη η γερμανική εφημερίδα, για να συμφωνήσουν μαζί της με ομοβροντία οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Λίγες ώρες πριν, μόλις ένας στους δέκα Ιταλούς έριχνε την ψήφο του στον αγαπημένο τους Μόντι, όμως, αυτοί επέμεναν. «Δεν υπάρχει γυρισμός, δεν υπάρχει εναλλακτική από τις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική προσαρμογή», έλεγε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Βαν Ρομπάι. Πιο ενοχλημένος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος αντικαγκελάριος Ρέσλερ έλεγε πως «Περίμενα να τα πάνε καλύτερα οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της Ιταλίας».
Πέραν όμως απ’ την απολαυστική πικρία των Βρυξελλών και του Βερολίνου, οι ιταλικές εκλογές είχαν πολλά σημαντικά πολιτικά μηνύματα. Πρώτον, είναι φανερό πως οι Ιταλοί αποδοκίμασαν κατά πλειοψηφία την πολιτική λιτότητας. Οι δεξιοί συσπειρώθηκαν γύρω από τη μπερλουσκονική δεξιά, παρότι η φθορά των σκανδάλων, της εξουσίας και της ίδιας της προσωπικότητας του Καβαλιέρε, θα είχε οδηγήσει σε καταβαράθρωσή του αν δεν είχε επιλέξει μία τελείως αντιγερμανική στάση. Ισπανική και ελληνική δεξιά πήραν την εξουσία απ’ τους θλιβερούς σοσιαλιστές των χωρών αυτών, ως η μόνη επιλογή. Αντιθέτως, η δεξιά της Ιταλίας ήταν η… άλλη λύση.
Μπορεί ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι να αποτελεί την σημαία της ασυδοσίας και της ανηθικότητας, όμως, είναι και ο μοναδικός ηγέτης – είτε της δεξιάς, είτε της αριστεράς – που τα έβαλε με το Βερολίνο, μιλώντας ανοικτά για αποχώρηση της Ιταλίας από το ευρώ. Τα κίνητρά του ήταν ψηφοθηρικά, όμως, αναδεικνύουν τον αντιγερμανισμό που εξαπλώνεται ανά την Ευρώπη, καθώς το Βερολίνο επιβάλλει την ίδια αποτυχημένη πολιτική απ’ άκρη σ’ άκρη της ηπείρου.
Και η απίστευτη εκτόξευση στ’ αστέρια του Μπέπε Γκρίλο είναι μία ψήφος εναντίον της πολιτικής λιτότητας. Παντελής είναι η αποδοκιμασία της λιτότητας, αλλά και του ίδιου του πολιτικού προσωπικού της Ευρώπης όταν ένα πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα ενός κωμικού μπορεί τόσο εύκολα να κλέψει 25% απ’ τους ψηφοφόρους κέντρου και αριστεράς, του Μόντι και του Μπερσάνι δηλαδή, λέγοντας πως είναι αποτυχημένοι! Αυτό θα έπρεπε να προβληματίζει την κεντροαριστερά που αυτή τη στιγμή πανευρωπαϊκά είναι πλήρως υποταγμένη στις επιταγές των Γερμανών, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ. Η ανυπαρξία μίας κεντροαριστερής πολιτικής μπορεί να οδηγήσει σε αφανισμό της, αλλά και σε καταστροφή ιδεωδών και κατακτήσεων του προηγούμενου αιώνα που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο έχουν συνδυαστεί με αυτό το χώρο.
Παρεμπιπτόντως επειδή το «αντισυστημικός» κυκλοφορεί ευρέως για τον Γκρίλο στα ελληνικά μέσα - ένας θεός ξέρει αν αυτοί που εκφέρουν άποψη για το τι εστί Γκρίλο έχουν διαβάσει έστω και μία ομιλία του - να σημειώσουμε πως ο κωμικός από τη Γένοβα θεωρεί χρεοκοπημένους τους πολιτικούς που οδήγησαν στο γκρεμό την Ιταλία και ζητά έξοδο της χώρας του από το ευρώ. Αυτή είναι η ιταλική… ψήφος διαμαρτυρίας. Όχι όπως στην Ελλάδα.
Έτσι φτάνουμε και στο δεύτερο και ακόμη σημαντικότερο συμπέρασμα, πως οι εκλογές πλέον καθίστανται… επικίνδυνες για το σύστημα. Πρόκειται για τεράστια αλλαγή συνθηκών απ’ ό,τι γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες. Προφανώς αν είχε εκλεγεί σε Βουλή και Γερουσία με επαρκές ποσοστό ο Μπερσάνι, ακόμη καλύτερα για Βρυξέλλες και Βερολίνο αν χρειαζόταν και τον Μόντι μαζί του, δεν θα είχε δημιουργηθεί καμία αναταραχή. Όμως, όταν ο λαός ψηφίζει εναντίον της ασκούμενης πολιτικής, τότε ξεκινούν οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και η κινδυνολογία.
Δεν πρόκειται για μία δική μας αυθαίρετη εικασία. Οι ίδιες πιέσεις είχαν οδηγήσει στις τεχνοκρατικές κυβερνήσεις που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Ιταλία. Είναι τόσο απεχθείς για τη σημερινή ΕΕ οι κάλπες που προτιμούν πρωθυπουργούς σαν τον Παπαδήμο και τον Μόντι, τους οποίους έχουν σε εκτίμηση Φρανκφούρτη και Βρυξέλλες, ακόμη κι αν οι παιάνες και το… σπρώξιμο που έλαβαν οδήγησαν τον μεν στο σπίτι του και τον δε να λαμβάνει με το ζόρι ένα 10% στις ιταλικές εκλογές.
Την ίδια αποστροφή αισθάνονται και για τα κοινοβούλια, τους εκλεγμένους απ’ το λαό δηλαδή εκπροσώπους. Γι’ αυτό το λόγο και την περασμένη μόλις εβδομάδα η ΕΕ, οι ευρωβουλευτές αποφάσισαν τον έλεγχο της Κομισιόν επί των εθνικών προϋπολογισμών των κρατών μελών της ΕΕ. Κοινώς όταν η ολομέλεια του ευρωκοινοβουλίου κάνει την απόφαση νόμο (τον ερχόμενο Μάρτιο), η Κομισιόν θα μπορεί να στέλνει πίσω τους προϋπολογισμούς όπου βλέπει πως δεν τηρείται η δημοσιονομική μέγγενη. Έτσι θα κόβονται πλέον οι δαπάνες από υγεία, παιδεία, ακόμη και στρατό.
Για να επανέλθουμε στο αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες για αναχαίτιση της λιτότητας, όπως αυτές που είχαν δημιουργηθεί από την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ προ ενός περίπου έτους. Όμως, είναι σαφές πως στην Ιταλία, υπάρχει μία συνύπαρξη αμφισβήτησης και αντίδρασης εναντίον της γερμανικής πολιτικής, τόσο από ένα μεγάλο κομμάτι του ιταλικού λαού όσο και από το πανίσχυρο ιταλικό επιχειρηματικό κατεστημένο, που για δεκαετίες εκπροσωπεί και ηγείται ο Μπερλουσκόνι. Αυτή η παράδοξη συνεργία είναι που τρομάζει πάνω απ’ όλα τους Γερμανούς. Όχι η ακυβερνησία.
55% ψήφισε εναντίον της λιτότητας και της Γερμανίας
