Μια εντυπωσιακή ιστορία από το μακρινό Καύκασο έκανε το γύρο του κόσμου τις τελευταίες ημέρες. Σ' ένα από τα χωριά που βρίσκονται απομακρυσμένα στους πρόποδες της ομώνυμης οροσειράς, εξακολουθεί να ζει μια υπεραιωνόβια. Η Ντρουγκίνα Σταφίδοβα περνάει τον τελευταίο καιρό της μόνιμα στο κρεβάτι, αφού δυσκολεύεται ακόμη και να σηκωθεί. Μια ομάδα δημοσιογράφων που ερεύνησε τα προσωπικά της έγγραφα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η γυναίκα είναι τουλάχιστον 140 χρονών! Επιπλέον, εκτός από τα αποδεικτικά έγγραφα, βρέθηκαν και φωτογραφίες της από διάφορα ταξίδια που είχε κάνει, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Σε μια από αυτές είναι αγκαλιά με τον γιο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Θανάση Κολοχαλίκη. Σε μια άλλη φωτογραφία, χορεύει τσάμικο με τον Παύλο Μελά και άλλους Μακεδονομάχους.
Ο γιατρός που την παρακολουθεί εδώ και αρκετά χρόνια, Βασίλι Πιεσομετρόφσκι, κάθε άλλο παρά εντυπωσιασμένος έδειξε από το φαινόμενο Ντρουγκίνα. Μας εξήγησε για ποιο λόγο δεν εκπλήσσεται. “Η Ντρουγκίνα Σταφίδοβα πάσχει από μια εξαιρετικά σπάνια ασθένεια του ανθρώπινου εγκεφάλου. Εχει μια μορφή άνοιας η οποία επηρεάζει τη διάρκεια λειτουργίας της καρδιάς. Η επιστήμη την ονομάζει “απώλεια συναίσθησης του θανάτου”. Με απλά λόγια, η ασθενής μου έχει ξεχάσει ότι πρέπει να πεθάνει. Προσπαθούν οι συγγενείς της να τη βοηθήσουν να το θυμηθεί, αλλά μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει κάτι ουσιαστικό”.
Η ίδια καταφέρνει και διατηρεί ένα αξιοζήλευτο θυμητικό. Οι δημοσιογράφοι της ζήτησαν να αναπολήσει τη ζωή της και εκείνη πρόθυμα άρχισε να εξιστορεί το πώς παντρεύτηκε και χήρεψε πέντε φορές!
“Ο πρώτος μου άντρας ήταν και ο εφηβικός μου έρωτας. Τον έλεγαν Ιβάν Μπουνταλόφσκι. Ζούσαμε πολύ ευτυχισμένοι και κάναμε δύο παιδιά. Δυστυχώς, τον έχασα πρόωρα από δηλητηρίαση. Είχε φάει μανιτάρια από εκείνα που είναι τοξικά. Ο δεύτερος άντρας μου ήταν ο Ρομάν Τεμπελένκο. Μ' αγαπούσε πολύ, αλλά ο καημένος ήταν άτυχος με τις δουλειές του. Τον περισσότερο καιρό τον θυμάμαι να είναι άνεργος. Στάθηκε κι αυτός άτυχος. Μια μέρα, γύρισα σπίτι και θυμάμαι ότι τον βρήκα πεσμένο μπρούμυτα στον καναπέ. Ο γιατρός που τον εξέτασε διέγνωσε ως αιτία θανάτου τη δηλητηρίαση από μανιτάρια”.
-”Συγνώμη, κυρία Σταφίδοβα. Στην περιοχή που ζούσατε, υπήρχαν πολλά δηλητηριώδη μανιτάρια”;
-”Σε όλο τον Καύκασο μπορείς να βρεις. Γεμάτος είναι από τέτοια. Πού μείναμε”;
-”Στον Ρομάν”.
-”Α, μάλιστα. Μετά το θάνατό του έμεινα για δύο χρόνια χήρα. Ξαναπαντρεύτηκα έναν πλανόδιο έμπορο, τον Αντρέι Απατεόνοφ. Ηταν πολύ χουβαρντάς, αλλά και ζωηρούλης με τις γυναίκες. Από ένα σημείο και μετά άρχισα να θυμώνω πολύ με τις απιστίες του. Αλλά πριν προλάβω να του μιλήσω για χωρισμό, πέθανε ο φουκαράς, λίγη ώρα αφότου είχε καταβροχθίσει δύο πιάτα σούπα με μανιτάρια”.
-”Απίστευτο, κυρία Σταφίδοβα”.
-”Κι όμως αληθινό. Ο τέταρτος άντρας μου ήταν ένας συνταξιούχος στρατιωτικός, ο Πάβελ Μπαρούτοφ. Ηταν καλός άνθρωπος αλλά με ευαίσθητο στομάχι. Ο φουκαράς δεν άντεξε το φαγητό μια μέρα και πέθανε πριν προλάβουμε να τον μεταφέρουμε στο νοσοκομείο”.
-”Μη μας πείτε ότι είχατε μαγειρέψει πάλι μανιτάρια”.
-”Πώς το καταλάβατε; Τελικά, ο τελευταίος άντρας της ζωής μου ήταν και ο πιο διάσημος. Υπασπιστής του Τσάρου, γλίτωσε από θαύμα την εκτέλεση από τους Μπολσεβίκους. Ο Μιχαήλ Πισματένκο. Ανθρωπος με υπερηφάνεια, με εγωισμό. Είχε προσωπικότητα. Αλλά τι να το κάνεις; Πάει κι αυτός...”.
-”Ηταν σούπα τα μανιτάρια ή σαλάτα”;
-”Τίποτα από τα δύο. Αυτός πέθανε από κάταγμα κρανίου”.
-”Μπα; Πώς έτσι”;
-”Σας είπα. Ηταν εγωιστής, αγύριστο κεφάλι. Ο,τι κι αν του έλεγα, δεν έτρωγε μανιτάρια με καμία κυβέρνηση”.
