Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση δίνει την ευκαιρία σε Ελληνες πολιτικούς, κυρίως σε υπουργούς και υφυπουργούς, να κάνουν γνωριμίες και φιλίες με τους ξένους ομολόγους τους. Εδώ και δεκαετίες έχουν προκύψει πολύ καλές φιλίες και φυσικά αυτό δίνει τη δυνατότητα για ανταλλαγή απόψεων, φιλοσοφιών και κουλτούρας, πάντα με την προοπτική αυτού του είδους η τριβή να αποβαίνει προς όφελος και των δύο πλευρών.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πολύ καλής φιλίας που είχε αναπτύξει ένας Ελληνας υπουργός Δημόσιων Εργων με τον αντίστοιχο Γάλλο. Πριν από αρκετά χρόνια είχε λάβει χώρα στο Παρίσι ένα συνέδριο των υπουργών Δημόσιων Εργων, με αντικείμενο τις συμβάσεις που θα πρέπει να υπογράφονται προκειμένου να υλοποιούνται ταχύτερα τα προγράμματα ανάπτυξης των περιφερειακών υποδομών.
Μετά το πέρας του συνεδρίου, οι δύο συνάδελφοι συναντήθηκαν στη διπλανή αίθουσα όπου κερνούσαν ποτό. Αγκαλιάστηκαν, είπαν τις σχετικές φιλοφρονήσεις και τότε ο Γάλλος υπουργός πέταξε την ιδέα:
-”Μον αμί, τι θα έλεγες να ερχόσουν σπίτι μου να τρώγαμε βραδινό”;
-”Πολύ ευχαρίστως”, απάντησε ο Ελληνας υπουργός.
Μπήκαν λοιπόν στο αυτοκίνητο του Γάλλου, μια φοβερή, θωρακισμένη BMW και ξεκίνησαν για το σπίτι του. Οταν έφτασαν εκεί, ο Ελληνας έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μια πολυτελής έπαυλη με τετραγωνισμένους κήπους, μια φοβερή πισίνα με πλάκες από γρανίτη. Μέσα στο σπίτι που είχε επιφάνεια τουλάχιστον διακόσια τετραγωνικά είχε ακριβά μάρμαρα στα πατώματα, ένα σαλόνι σα γήπεδο ποδοσφαίρου, πανάκριβα ηλεκτρονικά (τηλεόραση, ηχοσύστημα, DVD κτλ), φωτισμό με αισθητήρες, κουφώματα της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας και όλα τα συναφή. Δεν άντεξε ο υπουργός και ρώτησε το Γάλλο συνάδελφό του: “Καλά ρε μεγάλε, πώς”;
Εκείνος του έκανε νόημα: “Ελα μαζί μου, να σε πάω μια βόλτα”. Μπήκαν πάλι στο αυτοκίνητο και έφτασαν στα προάστια του Παρισιού. Ο Γάλλος έδειξε με το δάκτυλό του και ρώτησε:
-”Μον αμί, βλέπεις αυτόν τον ανισόπεδο κόμβο”;
-”Τον βλέπω”.
-”10% μίζα στην τσέπη μου. Δηλαδή 8 εκατομμύρια ευρώ. Κατάλαβες τώρα”;
-”Αν κατάλαβα, λέει...”.
Μετά από τρία χρόνια συνέπεσε πάλι να γίνει συνέδριο των υπουργών Δημόσιων Εργων, αλλά αυτή τη φορά στην Αθήνα. Οι δύο φίλοι αντάμωσαν ξανά και ήταν πολύ χαρούμενοι. Ο Ελληνας υπουργός δεν έχασε την ευκαιρία και προσκάλεσε το Γάλλο στο σπίτι του. Εκείνος δέχθηκε μετά χαράς. Μπήκαν στο αυτοκίνητο του Ελληνα (μια Φεράρι, τελευταίο μοντέλο) και όταν έφτασαν στον προορισμό τους, ο Γάλλος δεν πίστευε στα μάτια του. Μια εκθαμβωτική έπαυλη με κρεμαστούς κήπους, δύο πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, ιδιωτικό ζωολογικό κήπο με σπάνια είδη από την αφρικανική ζούγκλα, χρυσά πόμολα στις πόρτες, έπιπλα από ελεφαντόδοντο, ένα σπίτι πεντακοσίων τετραγωνικών σε δύο επίπεδα, δώδεκα υπνοδωμάτια κτλ. Αυθόρμητα, ο Γάλλος ρώτησε: “Μα πώς”; Ο Ελληνας του απάντησε: “Πάμε μια βόλτα και θα σου δείξω”. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και έφτασαν μερικά χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Ο Ελληνας υπουργός έδειξε κάτι με το δάκτυλο και ρώτησε το συνάδελφό του:
-”Καρντάση, τη βλέπεις εκείνη τη μεγάλη αερογέφυρα”;
-”Αερογέφυρα; Πού είναι; Δε βλέπω κάτι”.
-”100% μίζα στην τσέπη. Διακόσια εκατομμύρια ευρώ. Κατάλαβες τώρα”;
