Οι γονείς θέλουν να μεγαλώσουν έξυπνα παιδιά. Για την ακρίβεια, θέλουν τα παιδιά τους να είναι τα εξυπνότερα στην τάξη, αν όχι σε ολόκληρο το σχολείο. Η αγωνία τους έγκειται στο επίπεδο νοημοσύνης του γιου ή της κόρης τους. “Μην τυχόν και μου βγει χαϊβάνι”. Βέβαια υπάρχει και αυτή η πιθανότητα.
Σε μια τέτοια, απευκταία περίπτωση, η αιτιολογία υπάρχει έτοιμη. “Εμ, βέβαια. Τη μάνα σου έμοιασες. Δεν πήρες από το σόι μας”, εξηγεί ο πατέρας. “Σιγά ρε Αϊνστάιν. Πώς την έχεις δει δηλαδή;”, απαντάει η μητέρα.
Εξ ου και η στιχομυθία μεταξύ ενός Ποντίου και του γιου του, μέσα σε κρεοπωλείο. Είχε παραγγείλει ο μπαμπάς ένα κιλό λουκάνικα από βοδινό κρέας και ο χασάπης χειριζόταν μια ειδική μηχανή που έβγαζε έτοιμα τα λουκάνικα. Ο γιος κοιτούσε με μάτια γεμάτα έκπληξη.
-”Μπαμπά”;
-”Τι θέλεις”;
-”Τι μηχάνημα είναι αυτό”;
-”Αυτό είναι λουκανικομηχανή. Βάζεις μέσα σε εκείνη την τρύπα κρέας από βόδι και βγαίνει από την άλλη λουκάνικο”.
-”Μπαμπά”;
-”Λέγε”.
-”Υπάρχει μηχανή που να κάνει το αντίθετο”;
-”Τι εννοείς”;
-”Το αντίθετο... να βάζεις λουκάνικο και να βγαίνει βόδι”.
-”Νομίζω ότι υπάρχει μια”.
-”Ποια είναι”;
-”Η μάνα σου”!
Ερχεται, λοιπόν, η επιστήμη και υποστηρίζει ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν εξυπνότερα μέσω της σωματικής άσκησης. Η μελέτη διαπιστώνει ότι τα παιδιά που έκαναν τακτική σωματική άσκηση, όχι μόνο βελτιώθηκαν σε ακαδημαϊκό επίπεδο στα 11 χρόνια τους, αλλά και στα 13 και στις εξετάσεις τους στα 16.
Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι επειδή κάθε 15 λεπτά άσκησης βελτιώνει την απόδοση κατά μέσο όρο περίπου το ένα τέταρτο του ενός βαθμού (της κλίμακας βαθμολογίας Α, Β, Γ), παιδιά που ασκούνται για 60 λεπτά κάθε μέρα θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις ακαδημαϊκές επιδόσεις τους ένα πλήρη βαθμό - για παράδειγμα, από ένα Γ σε ένα Β ή από Β σε Α.
Αυτό είναι παρήγορο ειδικά όταν κάποιος γονέας έχει παιδί που δε χαρακτηρίζεται από την εξυπνάδα του. Οπως κάποιος Πόντιος, που πήγε στο μαιευτήριο να δει για πρώτη φορά το νεογέννητο γιο του. Εκεί είχαν τοποθετήσει τα μωρά ανάλογα με το βαθμό IQ τους.
Ο Πόντιος ξεκίνησε από τον 1ο όροφο, όπου ήταν οι “Ευφυΐες”, αλλά το παιδί του δε βρισκόταν εκεί. Ανέβηκε στο 2ο, όπου είχαν τοποθετηθεί τα “Πολύ Εξυπνα”, αλλά ούτε εκεί ήταν. Εφτασε στον 3ο, στα “Εξυπνα”, αλλά δεν το βρήκε ούτε εκεί.
Αρχισε να ανησυχεί. Ελπιζε ότι τουλάχιστον θα το έβρισκε στον 4ο, στα “Συνηθισμένα”. Ούτε εκεί... Στον 5ο βρίσκονταν οι “Μετριότητες”. Ούτε εκεί... Τα βήματά του έγιναν βαριά. Ανέβηκε στον 6ο. Η ταμπέλα έλεγε “Χαμηλής Νοημοσύνης”. Επαθε πλάκα, αφού ο γιος δεν ήταν ούτε εκεί.
Ρώτησε τη νοσοκόμα. “Υπάρχει κι άλλος όροφος”; Του απάντησε: “Αλλος ένας”. Ο Πόντιος ανέβηκε τις σκάλες για τον 7ο. Υπήρχε κι εκεί μια ταμπέλα. “Το παιδί του Πόντιου”.
