Επειδή τις μέρες αυτές γίνεται πολύ συζήτηση για τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου και επειδή ίσως να υπάρχουν ακόμη κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί ο Ελληνας ποδοσφαιρόφιλος προτιμάει τον καναπέ του από τα ελληνικά γήπεδα, ένας φίλος, οπαδός του ΠΑΟΚ, εξιστορεί τη μικρή περιπέτεια που έζησε πρόσφατα, αφού είχε τη φαεινή ιδέα -μετά από πολύ καιρό- να επισκεφθεί το γήπεδο της Τούμπας και να παρακολουθήσει από κοντά την αγαπημένη του ομάδα.
“Ο μικρός μου γιος ήταν πολύ χαρούμενος όταν του είπα ότι θα πηγαίναμε να δούμε τον ΠΑΟΚ. Αλλωστε, μου είχε πρήξει το συκώτι τόσο καιρό. Επειδή μένουμε αρκετά μακριά από την Τούμπα, είπαμε να ξεκινήσουμε με το αυτοκίνητο στις 3.30 μμ, ενώ ο αγώνας είχε ώρα έναρξης 5.30 μμ. Η γυναίκα μου γκρίνιαζε -όπως πάντα- επειδή πίστευε ότι φεύγαμε πολύ νωρίς από το σπίτι. “Πού το τρέχεις το παιδί μεσημεριάτικα; Δεν μπορείτε να φύγετε κατά τις τεσσεράμισι”; Τι να της έλεγα; Οτι σαν άσχετη που είναι με την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, δεν καταλάβαινε πως και οι δύο ώρες αβάντζο μπορεί να ήταν λίγες; Ευτυχώς που επέμενα και τελικά φύγαμε έγκαιρα.
Μετά από περίπου μισή ώρα διαδρομή φτάσαμε στο σημείο του εσωτερικού περιφερειακού όπου υπάρχει έξοδος για Τούμπα. Οπως έβγαλα το φλας και έκανα δεξιά για να βγω στην έξοδο, βλέπω έναν τροχονόμο να σηκώνει ψηλά τα χέρια του και να τα κουνάει πέρα-δώθε. “Οχι από εδώ, πήγαινε πιο πέρα”, φώναζε. Δεν μπορούσα να ζητήσω εξηγήσεις επειδή έρχονταν κι άλλα αυτοκίνητα από πίσω. “Δεν πειράζει”, είπα μέσα μου, “θα πάω από την έξοδο του Καυτανζογλείου”. Αμ δε.... Και σε εκείνη την έξοδο υπήρχε αστυνομικός που κουνούσε τα χέρια του και έδιωχνε τα αυτοκίνητα που ήθελαν να στρίψουν.
Το μυαλό μου άρχισε να θολώνει. Δεν άντεξα και κατέβασα παράθυρο. Πρώτη ερώτηση στο όργανο: Γιατί ρε παιδιά; “Σχόλασε ο Ηρακλής πριν λίγο και γίνονται φασαρίες με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ που τώρα κατευθύνονται στην Τούμπα. Κλείσαμε τους δρόμους προληπτικά”. Ερώτηση δεύτερη στο όργανο: Και πώς θα πάω τώρα στην Τούμπα; “Ελα, μωρέ, θα βρεις τρόπο”. Βασικά, σκασίλα του. Σάμπως αυτός θα έπρεπε να ψάξει τρόπο; Πάτησα το γκάζι θυμωμένος, έφτασα στην επόμενη έξοδο για Επταπύργιο, βρήκα τρόπο να γυρίσω ανάποδα και πήρα ξανά τον περιφερειακό με κατεύθυνση προς ανατολικά. Εφτασα μέχρι την έξοδο για τα Κωνσταντινουπολίτικα. Ω, τι χαρά, η έξοδος ήταν ανοικτή! Ομως ο οδικός Γολγοθάς δεν είχε τελειώσει. Εφτασα με τα χίλια ζόρια κοντά στο γήπεδο και έπρεπε πλέον να βρω κάπου να παρκάρω το αυτοκίνητο. Ευτυχώς, η Ανω Τούμπα έχει πολλά στενά. Περιηγήθηκα στα περισσότερα από αυτά και τελικά, μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα κατάφερα να στριμώξω κάπου το ΙΧ.
“Τώρα, μικρέ, τρέχουμε”, είπα στο γιο μου. Το παιδί είναι εννέα χρονών και μπορεί να ακολουθεί το γρήγορο βηματισμό μου. Πήραμε το δρόμο για το γήπεδο και δέκα λεπτά πριν τη σέντρα είχαμε φτάσει, ιδρωμένοι αλλά ικανοποιημένοι, έξω από τη θύρα εισόδου. Ο μικρός είχε γίνει μούσκεμα και γι’ αυτό του είχα πάρει ένα μπουκαλάκι με νερό για να ξεδιψάσει. Η επόμενη δοκιμασία που είχα να αντιμετωπίσω ήταν τα τουρνικέ που υπήρχαν για την είσοδο των φιλάθλων. Οχι όλων, όμως... Ακόμη αναρωτιέμαι αν αυτοί που τα τοποθέτησαν πιστεύουν ότι ο μέσος όρος ύψους των Ελλήνων είναι ακόμη 1,65, όπως πριν σαράντα χρόνια και τα κιλά το πολύ 70, όπως αυτά που υπολογίζουν κατά άτομο οι κατασκευαστές των ανελκυστήρων (και γι’ αυτό χαλάνε εύκολα τα περισσότερα). Με 1,90 μπόι και 120 κιλά, κόντεψα να συνθλίψω τον αυχένα και τη μέση μου, στην προσπάθειά μου να περάσω από τις μπάρες.
Τελικά, μπήκαμε μέσα στο γήπεδο με το παιδί, αλλά ξαφνικά ένας αστυνομικός μας σταμάτησε και απαίτησε από τον πιτσιρικά να του παραδώσει το μπουκάλι με το νερό. “Μα είναι μικρό παιδί, τι θα κάνει, θα πετάξει το μπουκάλι;”, διαμαρτυρήθηκα. Μάταια όμως.... Λίγο αργότερα έριχνα καντήλια στον αστυνομικό και γενικότερα στους ανευθυνοϋπεύθυνους, καθώς διαπίστωσα ότι μέσα στο γήπεδο, στο κυλικείο, πουλούσαν εμφιαλωμένα νερά.
Τα υπόλοιπα είναι... λεπτομέρειες. Οτι, δηλαδή, χρειάστηκα δύο λεπτά για να καθαρίσω τα βρώμικα καθίσματα ώστε να μη στείλω δύο παντελόνια στο καθαριστήριο. Οτι έφυγα από το γήπεδο δέκα λεπτά πριν το τέλος, για να μη φάω όλη την κίνηση. Οτι το θέαμα εντός χόρτου και η γενικότερη εξυπηρέτηση εκτός χόρτου ήταν μια αθλιότητα. Κι όμως! Είχα πληρώσει και εισιτήριο για όλα αυτά”!
