Πέφτει η χούντα, αλλά οι χουντικοί τη σκαπουλάρουν και μεταμφιέζονται για να μην αναγνωρίζονται. Πάει λοιπόν ο Πατακός ντυμένος χίπυς (της μόδας εκείνη την εποχή) σε μια καφετέρια να πιει καφέ και να διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της μεταμφίεσής του.
-Έναν ελληνικό βαρύ γλυκό, λέει ο Πατακός.
-Αμέσως κύριε Στέλιο, λέει η γκαρσόνα.
«Ω, ρε συ τι γίνεται, με αναγνωρίζουνε», σκέφτηκε. Αλλάζει μεταμφίεση σε παπά και ξαναπάει.
-Τι να σας φέρω κύριε Στέλιο; ρωτάει η γκαρσόνα.
Ξανά-μανά αλλάζει, τα ίδια.
-Πώς με καταλαβαίνεις, βρε κοπέλα μου, ρωτάει ο Πατακός.
-Σσσσσσ, πιο σιγά Στέλιο, λέει η σερβιτόρα, ο Μακαρέζος είμαι...
Ένας αστυνομικός πλησιάζει κάποιον ανύποπτο διαβάτη και, περπατώντας δίπλα του, του τραγουδάει ένα γνωστό τραγούδι του Θεοδωράκη. Αμέσως μετά τον συλλαμβάνει με την κατηγορία ότι άκουγε Θεοδωράκη!...
«Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών, αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα».
Ρ. Έμερσον
