Στους δύσκολους καιρούς…
Υπάλληλος: «Με συγχωρείτε Κύριε Διευθυντά, μπορώ να σας μιλήσω;».
Διευθυντής: «Βεβαιότατα, έλα στο γραφείο μου».
Υ.: «Όπως γνωρίζετε είμαι στην εταιρία εδώ και δέκα χρόνια».
Δ.: «Ναι, το ξέρω».
Υ.: «Δε θα σας το πω δια της πλαγίας οδού αλλά θα μπω κατ’ ευθείαν στο θέμα. Ζητάω αύξηση του μισθού μου. Υπάρχουν τέσσερις εταιρίες, που με κυνηγάνε αλλά ήθελα πρώτα, να μιλήσω σε σας».
Δ.: «Αύξηση; Θα ήθελα να σου δώσω αύξηση, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή».
Υ.: «Καταλαβαίνω τη θέση σας και γνωρίζω την υφιστάμενη ύφεση που έχει αρνητικό αντίκτυπο στις πωλήσεις, αλλά πρέπει να λάβετε όμως υπ’ όψιν σας την αφοσίωσή μου και την σκληρή μου δουλειά επί δέκα χρόνια στην εταιρία».
Δ.: «Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μου αυτά που μου λες τελικά θα σου δώσω την αύξηση δεκαπέντε τοις εκατό και πέντε μέρες επί πλέον άδεια το χρόνο. Πώς σου φαίνεται, είσαι ικανοποιημένος;».
Υ.: «Συμφωνώ. Είμαι πολύ ικανοποιημένος και σας ευχαριστώ!».
Δ.: «Πριν φύγεις όμως, πες μου αν θες, ποιες είναι οι εταιρίες που τρέχουν από πίσω σου;».
Υ.: «Είναι η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΕΥΑΘ και η Τράπεζα για το δάνειό μου!».
«Ο αγρότης, ο ψαράς, ο άνθρωπος του χωριού, είναι γεννημένοι πρίγκιπες. Αλλά όσο ο Έλληνας προχωρεί προς την πόλη, μαθαίνει το συμφέρον, τα λεφτά, την κομπίνα. Χάνει τις αξίες του και γίνεται λούστρος».
Ελένη Βλάχου, 1911-1995, Δημοσιογράφος & εκδότρια
